...Saat gece 11.30'tu ve ben bayır aşağı koşarken nerdeyse ardıma hiç bakmamıştım. Ve çokta iyi yapmıştım. Ama son anda adrenalin tutkum mantığımı solladı ve düşmanımın kim olduğunu öğrenmek için arkama baktım. Sokak lambaları sayesinde düşmanımı görmem pek zor olmadı. Tabi sonra da doğal olarak en iyi arkadaşım Lucy'nin meşhur sözcükleri ağzımdan dökülüverdi:
"Ah, harika!"
Bu Medusa'ydı, inanabiliyor musunuz? O korkunç yılanlarla dolu saçları tıslayıp duruyordu. Zeus şimdi de peşime onu mu takmıştı? Bazen Tanrıların tanrısına bir ders vermem gerektiğini düşünmeden edemiyordum.
Ama o da haksız değildi hani. Geçen yıl onun kendi çocukları için hazırladığı şimşekten yapılma kılıçlardan birisi benim olmuştu. O da kılıcı geri almak için savunmasız olduğum her anda beni öldürmeye çalışıyordu işte.
"Heyy, Medusa! Bacaklarında çok çıtı-pıtıymış! Beni Melez Kampına girmeden önce yakalayabileceğini hiç sanmıyorum" dedim ve gözlerim kapalı halde ona dil çıkarttım.
"Buraya gel Hades kızı, sen koleksiyonumun en değerli parçalarından biri olacaksın!" dedi Medusa'da. Ah canım, hala beni yakalayabileceğini falan sanıyor! Çok şekersin Medusa!
"Rüyanda görürsün canım" dedim. Sonra da yeraltına bir geçit açtım ve birkaç eski dostu yardıma çağırdım.
"Selam furialar!"
"Merhaba efendimisss!" dedi iki furia. Birisini en yakın arkadaşım öldürmüştü de.
"Medusa'yı birazcık oyalayabilirseniz çantamdan kılıcımı çıkartacağım" dedim. Furialar emirlerimi sorgulamadılar. İşte bu yüzden onarı seviyordum! Çantamdan Zeus'un şimşeğinde yapılma kılıcını çıkarttım. Tabi Fırtına ortaya çıkınca yanı başımda iki adet dost canlısı(!) şimşek çaktı ve yerimden sıçradım.
"Bu sefer değil Zeus" dedim mırıldanarak ve şimşekleri etkin hale getirdim. Benim şimşekleri açtığımı gören furialar yeraltına hemen geri döndüler. Malum, ışıktan pek hoşlanmıyorlardı. Sonunda Medusa'yla yalnız kalabilmiştik!
"Hey, sonunda seni doğrayacağım an geldi Medusa!" dedim. Kendime fazla güveniyordum ama son bir yılda kendimi çok iyi geliştirmiştim. Hala Melez kampına ilk geldiğim gündeki pısırık olmamı mı bekliyordunuz yani?
"Son gülen iyi güler çocuk!" dedi Medusa. İçimden mırıldandım.
"Öyleyse o ben olacağım"
Gözlerimi kapattım ve Medusa'nın yaklaşmasına izin verdim. Onu gölgesinden takip edebiliyordum. Bu yeni ortaya çıkan bir yeteneğimdi, karanlıkta gözlerim kapalıyken nesneleri ve hareketlerini gözlemleyebiliyordum. Örneğin sağ tarafımda büyük ve sarı ışığının tahminen kimseyi aydınlatmadığı büyük bir sokak lambası, sol tarafımda bana doğru koşan Medusa vardı.
"Korktun, değil mi çocuk?" dedi Medusa. Yılanları da gülercesine tıslıyorlardı. Birazcık daha yaklaşmasına izin verdim.
"Tabi, korkarsın! Sonsuza dek taş koleksiyonumun bir parçası olacaksın" dedi. İşte tam beklediğim konuma gelmişti.
"Hayır, sen benim canavar koleksiyonumun bir parçası olacaksın!" dedim ve kılıcımı savurdum. En son gözlerimi açtığımda ise Medusa'nın kafası bayırdan aşağı düşyordu.
"Ah, harika" dedim bir kez daha Lucy'nin kulaklarını çınlatırcasına. Sonra da kafanın peşinden koşmaya başladım. Kafa nihayet bir direğe çarpıp durdu. Onu kaldırdım ve ceketime sardım.
"Tanrılar aşkına Medusa, sen bu yılanların tuvalete gitmelerine izin vermiyor musun?" diye söylendim pis kokuyu içime çekmemek için burnumu tıkarken. O sırada korkunç bir çığlık duydum. Ah, hayır, bedenin geri kalanını unutmuştum!
Tekrar olay mahalline geldiğimde her tarafı polisler sarmıştı zaten. Ayrıca polislerden biriside benim çantamı bulmuştu. Bu işte bir iyi bir kötü olmak üzere iki şey vardı:
İyi olan şey, ihtiyacım olacak her şey yanımdaydı.
Kötü olansa, çantada kimliğimi deşifre edebilecekleri bir defter vardı. Polislerin korkudan kaçtığımı sanmaları için babama dua ettim ve Melez kampının yolunu tuttum...
Konu: Stella Fabiano'nun Kampa Dönüşü... 
Cuma Ağus. 20, 2010 10:50 am
Tebrik ederim kıdemli melez 
tabii Lucy yokluğunu hissettiriyor orası ayrı... :/