Biraz macera

Biraz macera yaşamak istiyordum. Kulübede oturmak bana sıkıcı gelmişti. Yanımda kimse olmadığı için tek başıma yapmak için bir şeyler düşünüyordum. Bu sırada ahırlara doğru ilerledim ve pegasusumu sevip, ona şeker verdim. Hala ne yapıcağıma karar verememiştim. Suyla uğraşmak ama plaja falan da gitmek istiyordum. Ardından aklıma bir yer geldi. Gülümsedim. Tam da istediğim gibi bir yer bulmuştum. Pegasusuma binip "Beni Styks ırmağına götür Alice." dedim. Alice sözümden çıkmadan beni oraya döğru götürmeye başladı.

Styks ırmağına yaklaştığımızda aşağıda Ange'yi gördüm. Sanki yer altına inip inmemekte kararsız kalmış gibiydi. Pegasusumla onun yanına gittim. Ange beni görünce gülümsedi. Pegasusumdan indim ve "Burada ne işin var Ange ? Yokssa sende biraz macera mı olsun istiyorsun." dedim ve gülümsedim.

"Aslında evet. Styks ırmağına gidip gitmemekte kararsız kaldım bir an ama sende geldiğine göre gidebiliriz değil m?" dedi ve güldü.

"Tabi ki birlikte gidelim, eğleniriz." gülümsedim ve pegasusuma dönerek "Alice ahıra gidebilrsin." dedim. Alice hemen sözüme uyarak yanımızdan uzaklaşarak kampa doğru gitti. Onun gittiğini görünce Ange'ye döndüm ve o da konuşmaya başladı..

''Aslında yeraltına girmeye korkuyorum...Yani...Hani,güneşten uzaklaşıyorum ya!''

dedim ve yeraltına girmek için giriş yerine bakarken içimi çektim.Güneş benim ana kaynağım,ondan uzaklaşırsam...

''Baksana,hadi girelim şu yere...Yoksa birazdan vazgeçeceğim!''

dedim ve güldüm.Acı bir gülümsemeydi ama gülümsemeydi sonuçta...

''Pekala,''

dedim ve içimi çekip cebimden flütümü çıkardım.Ve bir şarkı çalmaya başladım.Kayalar sarsılarak açıldı.Orpheus bu kapıyı sevdiği kızı kurtarmak için açmıştı.Müziğiyle...O yüzden kapı sadece müzikle açılıyordu.Lia'nın koluna sarıldım ve kapıya doğru yürümeye başladık.İçeri girdiğimiz anda içimi korku kapladı.Güneş gitti.Korkudan titredim ve Lia'nın kolunu daha çok sıktım.

"Ange korkmana gerek yok hayatım. Bak yanındayım ve Poseidon kızı olarak buradan aynı şekilde çıkacağımızı söylüyorum. Birşey olmayacak korkma." dedim ve gülümsedim.

Aslında korkmuyordum. Burayı merak ediyordum ve Poseidon'un kızı olarak kendime güveniyordum. Sadece daha önce buraya hiç gelmemiştim ve karşımıza neler çıkacağı hakkında hiç bir fikrim yoktu.Bu yüüzden biraz tedirgindim. Yine de Ange'ye güven vermeliydim. Bana güvendiğinin farkındayım. Ben bunları söyleyip emin adımlarla ilerlemeye aşlayınca Ange de rahatladı ve koluma uyguladığı gücü hafifletti. Ama yine de kolumdaydı.

Bir süre sonra yavaşça yerin altında ilerlemeye başladık. Karşımıza ne çıkacağını bilmediğim için biraz tedirgindim. Etrafı dikkatlice inceliyordum. Ben tam etrafıma bakarken Ange birden kolumu sıkıca tuttu ve konuşmaya başladı..

içimde kötü bir his bize birşeyin yaklaştığını haber veriyordu.Ve Lia'nın bana verdiği güven duygusu dışında etrafıma ölümcül bir ısı salarak kendimi ve Lia'yı koruma altına alma iç güdüsüyle savaşıyordum.Aslında Lia'yı sarıp saramayacağımı bilmiyordum işte o yüzden bu içgüdüyle savaşmam gerekiyordu.Lia her ne kadar benden güçlü olsada birden kendimi ve arkadaşımı korma hissiyle kaplandım ve parmağımla arayı işaret ederek

''Lia burdan bişey bize doğru yaklaşıyor!Boyutundan veya tehlikeli olup olmadığındam emin değilim.Ama yaklaşması bile beni ürkütüyor.''

Dedim ve bilerek hafifçe titredim.Ve sonra Lia'ya gülümsedim.Yanağından bir tane makas alıp konuşmaya başladım.

''Bak tatlım,sanırım korkumu yendim.Ama kolunu bırakıp seni kaybetmeyi göze alamam!''

dedim ve birisinin yaklaştığını hissettiğim yerden bir kıpırtı geldi.Refleks olarak ısılarım etraa yayıldı.

Ange'nin korkusunun azaldığına sevinmiştim. Beni bırakmaması benim için bir sorun değildi. Birlikte yürüyeceğimiz sırada Ange'nin gösterdiği yerden bir kıpırtı geldi. Otarafa doğru bakıyordum. Ne çıkacağı hakkında bir düşüncem yoktu. Bir süre beklesekte o alandan bir şey gelmedi ve bende Angeye dönüp

"Tamam bitanem beni bırakma ama hadi ilerleyelim artık. Bak ses gelen yerden de hiç birşey gelmedi." dedim. Ange bir bana birde ses gelen tarafa baktı. O da hiç birşeyin gelmediğine emin olunca başını tamam anlamında aşağı yukarı salladı.

Biz yürümeye devam ederken o ses gelen kısmın yanından yavaşça ilerledik. O tarafa girmek yerine diğer taraftan devam ettik. Aslında buraya daha önce hiç gelmediğim için yolları bilmiyordum ve doğru yerden mi girdik emin olamıyordum. Tam o korktuğumuz bölümü geçip birazediğimizde arkamızdan ses geldi ve Ange'yle aynı anda arkamıza döndük. Karşımızda bir hayalet duruyordu. Şaşırmıştım ve ne yapacağım hakkımda bir fikrim yoktu. Ben ne desem diye düşünürken bir yandan da hades'İn karşımıza çıkmasından korkuyordum. Ama bu zamana kadar karşımıza çıkmaması sanırım iyi birşeydi. Ange bu sırada hem bana bakıyor hem de kolumu sıkıyordu. Sanırım o da benim gibi ilk kez buraya gelip bir hayalet görmüştü.

"Ne istiyorsun? Niye geldin?" diye soru yönelttim hayalete. Ange sessizce beni dinliyor ve hayalete bakıyordu.

"Birşey istediğim yok. Sadece bu nehirden nasıl geçeceğinizi merak ettim ve izlemeye geldim." dedi ve güldü. Bu hayaleti başımdan uzaklaştırmalıydım ama nasıl olduğuna karar veremedim. Bu sırada Ange sessizliğini bozup konuşmaya başladı.

'Burda tiyatro oynatmıyoruz,Sen!Artık her kimsen! Uzaklaş burdan!''

Derin bir iç çektm.Sırtımdaki oklar sanki yerlerinden çıkmak ister gibi sırtımı kaşındırıyordu.Ama bu hayalete işe yarayacağını sanmıyordum.Hayalet kıs kıs güldü.

''Ahh,ardon çocuklar kendimi tanıtmadım.Ben Granbeer.20 yıl önce öldüm.''
Ağzım açık kaldı.Yani bir ölüyle konuştuğumun farkındaydım ama yani böyle 20 yıl önce falan öldüm demek...Bunlar beni aşıyordu abi...Doğal olarak çenem kilitlenmiş gibi hiçbir ses çıkarmadı.Benim yerime Lia konuşmaya başladı.Lia gibi bir arkadaşa sahip olup buraya onunla gelmek gerçekten harika birşeydi.

20 yıl.. Gerçekten çok uzun bir süreydi. Ama artık burdan çıkmak istiyordum. Zaten ölülerle konulmak çok farklı bir şeydi. Birde hadesle karşılaşmayı göze alamazdım. Ange'nin konuşmadığını fark ettiğimde ben konuşmaya başladım.

"Tanıştığıma memnun oldum Granbeer. Ama artık başımızdan git.Buradan çıkmalıyız." dedim ve Ange'ye baktım. O da benim gibi düşünüyordu. Bana gülümsedi. Ardından hayalete baktım.

"Tamam gidiyorum." dedi ve hızla yanımızdan uzaklaştı. İnanamamıştım. Bir sözümle yanımızdan gitmesini beklemiyordum. Ama artık daha fazla hayalet gelmeden buradan çıkmalıydık. Ange'ye döndüm ve "Hadi hayatım daha fazla hayaletle karşılaşmadan buradan çıkalım." dedim. Ange de tamam anlamında başını salladıktan sonra hızlı adımlarla ilerlemeye başladık.

Sonunda nehire ulaşmıştık. Ama buradan nasıl geçiceğimizi bilmiyordum. Ben Poseidon'un kızı olarak buradan nehirde yüzerek çıkabilirdim. Ama Ange'yi nasıl çıkartırdım bilmiyorum. Gücüm yeter miydi, yetmez miydi emin değildim. Ange'ye döndüğümde o korkuyla bir nehre bir de bana bakıyordu. Ange'ye dönüp

"Ange nehirden yüzerek ben geçerim. Seni de geçirebilirim ama emin değilim. Sen bana güveniyor musun? Buradan mı geçelim yoksa geri mi dönelim?" diye sordum ve Ange'den cevap beklemeye başladım.

İlk defa bu kadar ciddi olduğumu hissederek Lia'nın eline yapıştım.

''Lia sende gidemezsin bende...Bu ırmak ikimizi de yakıp kül eder.Ben senin eridiğini göremem...''

dedim ve Lia'yı kendime çektim.Percy bile bu denize girmiş ölümsüz olmak için çok zor çıkabilmişti.Lia'nın oraya girmesine asla izin vermezdim.Birden arkamda bir kahkaha işitip arkama döndum.

''Hey,Granbeer senden hiç kurtulamacakmıyız?''

Haklıydı ben ölümsüz değildim ve Angeyle geçmemiz çok zor olucaktı. Tam o sırada Angenin konuşması üzerine arkamı döndüm. Granbeer yine gelmişti. Ah! Bir an ondan kurtulduğumuzu düşünerek hata yapmıştık.

"Granbeer yine mi sen?! BU sefer neden geldin?" diye sordum isteksiz olarak. Granbeer kahkaha atarken biz ona kızgın gözlerle bnakıyorduk. Sonunda gülmeyi bırakıp bize döndü. Bir an hiç susmayacağını sanmıştım.

"Ee.. buraya kadar gelmeyi becerdiniz de burayı nasıl geçiceksiniz?" diye sordu. Bilmiyordum. Tek bildiğim burdan sağlam bir şekilde çıkabilmek için nehire girmememiz gerektiğiydi. Zaten nehre girip Ange'yi tehlikeye atamazdım. Ange'ye döndüm. O da beni tehlikeye atmak istemediğinin farkındaydım.

"Ange hadi gel geldiğimiz yoldan geri dönelim. Nehire girme gibi bir imkanımız yok." dedim. Onunda aklından bunların geçtiğinden emindim. Hem o enerjisini güneşten alıyordu ve onu birden yer yüzüne götürme gereği duydum.

"Tamam Lia gidelim." dedi Ange ve biz geriye geldiğimiz yere doğru ilerlemeye başladık. Granbeer'in peşimizi bırakacağını ummuştum ama hiç de düşündüğüm gibi olmadı. Peşimizden gelmeye devam ettikçe bende, Ange de sinir olmaya başlamıştık. Sonunda Ange Granbeer'e döndü ve sinirli ve rahatsız bir yüz ifadesi takınarak konuşmaya başladı.

''Git burdn Gran...'' bir an düşündüm ama hayaletin adı aklıma gelmedi zaten bulmak içinde uğraşmadım.Hey!bu beyinin daha önemli işleri var! ''Herneysen git başımızdan.'' Bir yandanda güneşe yakın olsaydık ben seni kaynatırdım diye düşünüyordum ama birden aklıma karşımda duran saydamımsı şeyin hayalet olduğu geldi.Lia'nın kolunu çekiştirerek çıkışa doğru yürümeye başladım.Hayalet arkamızdan gelmiyrdu.Birden Lia'nın kolunu bugün çok sıktığım aklıma geldi.Güneşe çıkar çıkmaz koluna bakmalıydım.Birden içimde bir mutluluk seli geçti ve bir kahkaha attım.

''Ange iyimisin?''

Lia'ya endişli gözlerle bana bakarkn buldum.Haklıydı.Hayaletler...Stks nehri...kahkaha...şimdiden delirmediğime şaşıyorum.omzumu silktim ve Lia'ya gülümsedim.

''güneşe yaklaşıyoruz.''

dedim ve o anda güneş ışıklarına ilk adımımızı attım ve daha Lia'nın kolunu sıkıyordum.Hemen elimi kolundan çektim ve bileğinden tutarak koluna baktım.

''Lia çok üzgünüm.İyi misin?''

"İyiyim Ange. Merak etme canım." dedim ve koluma baktım. Bileğim biraz ağrısa da önemli birşeyim yoktu. Sadece suya ulaşmak istiyordum. Biraz su bana yeterince iyi gelirdi. Styks Nehrine giden yoldan çıktığımızda bir süre durduk. Ange'nin dinlenmesini ve normale dönmesini istiyordum. Güneşten baya bir zaman uzak kalmıştı ve bu onun için pek iyi birşey değildi. Ange güneşe çıkabildiği için mutluydu. O da benim gibi güneşten enerjisini alıyordu. Bir süre sonra onun iyi olduğunu görünce gülümsedim ve

"Kampa dönelim mi artık Ange?" diye sordum. Ange mutlu bir şekilde bana döndü. Onun gülümsemesi beni de kendime getirmişti. Yer altındaki negatif enerjiden kurtulmuştum.

"Tabii gidelim. Bugünlük bu kadar macera yeter." dedi ve güldü.

"Evet bencede yeter." dedim ve pegasuslarımıza seslendim. Pegasuslar sözümü ikiletmeden hemen yanımızda bitiverdiler. Bende ilk önce onu sevdim ve üzerine bindim. Ange ile de bu maceramızda iyi bitmiş, başımıza kötü birşey gelmeden geri kampa dönebilmiştik.


RP BİTMİŞTİR! (Ange'nin ekleyeceği bir şey yoksa. Rp için teşekkürler Ange (: )