İlk günün değerlendirilmesi

Kamptaki ilk günüm..

Benim için bu sabah buraya gelmeden önce sorsaydınız eğer benim için en kötü yer gibi geliyordu. Buraya gelmeyi hiç istememiştim. Aslında buraya hala alışamamıştım. Ne de olsa bugün gelmiştim ve ilk günden bu kadar çabuk alışmayı beklemiyordum. Normal hayatımda benim için bir kaç kişi değerliydi ve gerisine önem vermezdim. Daha doğrusu herkes ile arkadaş olamazdım. Ama kamptaki çoğu melez beni çok iyi karşılamışlardı. Hatta ilk günden dost bile edinmiştim. Bundan dolayı mutluydum. Benim için tek sorun annemden ve Lena'dan ayrılmaktı. Onları çok seviyordum ve onlar kadar yakın olacağım kimse olmadığını düşünüyordum. Ama şimdiden fikirlerim yavaş yavaş değişmeye başlamıştı.

Ben bunları düşünerek kampta dolaşırken ormana geldiğimi fark ettim. Burayı daha bilmiyordum ve kampın nerede olduğunu göremiyordum. Bu yüzdün biraz tedirgin olmuştum. Ama şu an burası bana çok rahatlattığı için yerdeki bir ağacın gövdesine oturdum ve etraftaki sesleri dinlemeye başladım. Kuşların sesleri rahatlatıcı bir ses olarak geliyordu kulağıma. Bir yandan kuşların sesini dinliyor, bir de bu kampı ve hayatımın ne olucağını düşünüyordum.

Bu kampı, kardeşimi ve arkadaşlarımı çok sevmiştim. Ama babama kızgınlığı vardı. Neden ben bu zamana kadar kendisini yok diye söylemişti ? Neden beni daha önce yanına almamıştı ? Aklımdaki bu sorular canımı yakıyordu işte. Ben babamı hem çok merak ediyor, hem de ona kızıyordum. Aslında onun haklı olabileceği durumların olduğunun farkındaydım. Öncelikle üç büyüklerden biriydi ve görevi büyüktü.

Ah birde bu babamın üç büyüklerden biri olması benim burada çabuk tanınmamı sağlamıştı. Bu yüzden babama teşekkür ettim. Birden annemin babam ve benim hakkımdaki düşünceleri aklıma geldi. Bana hep babana benziyorsun. Güçlüsün, kimseye kırılgan yada soğuk gözükmüyorsun. Ne kadar çok kırılsanda yalnızca kendi başınayken ağlıyorsun bu da seni yıpratıyor derdi. Bu sözşerinde gerçekten haklıydı. Her zaman bir şey olduğunda bunarı içimde tutardım ve bunlar ben yalnızken hep ortaya çıkarlardı. Ve yine o zamanlardan birindeydim. Ormanda yalnız başımaydım ve ağlıyordum.

Sonunda kendimi üzmek yerine burada mutlu olmaya, arkadaşlarımla daha yakın olup eğlenmeye karar verdim. Başımı eğdiğim yerden kaldırdım ve göz yaşlarımı sildim. Ardından kampa dönmek üzere yerimden kalktım ve içimdeki sesi dinleyerek kampın olduğu yöne yürümeye başladım.