Günün Sonu

Görev:
3- 'İlk gününün sonu'nu anlatan bir rp yazacaksın, kampla ilgili ilk izlenimlerin, ilk maceraların...
Mekan: Kano Gölü
Katılacaklar: Lucy.

Revirden kaçıp onca şey yaptıktan sonra, en sonunda yolum yine Kano Gölü'ne düştü, tıpkı kampa ilk geldiğim, Stell ile ilk tanıştığım gün olduğu gibi...

Yokluğumda kampta bazı değişiklikler olmuştu ama, genel olarak aynı görünüyordu gözüme herşey. Her zaman derim, bazı şeyler hiçbir zaman değişmez diye zaten. Mesela, hala kulübelerin kapısında kilit sistemi yok, istediğim vakitte istediğim kulübeyi basabiliyorum. Hala laubali satirler ve onlarla cilveleşen orman perileriyle dolu etraf. Hala harpyalar geziniyor ortalıkta, kaçak bir melez bulurlarsa mideye indirsinler diye... Sanırım demeye çalıştığımı anladınız.

Melez Kampı, benim için yazlarımı geçirdiğim güvenli bir barınaktan çok öte. Burası benim yuvam. Dostlarımın, arkadaşlarımın yaşadığı yer. Bana güven duygusunun ne olduğunu öğreten, başım dik yürüyebilmemi sağlayan yer. Bu kamp, benim deli olmadığımı anladığım yer, üç ay boyunca kola içmeden hayatımı sürdürdüğüm yer. İlk kez bir fırtına ruhuyla savaştığım, geceleri hayattan zevk almak için plajda oturup yıldızları seyrettiğim yer. Bu kamp, hayatımda ilk kez birine 'dostum' diye seslendiğim yer.

En önemlisi, bu kamp asla yalnız olmadığım yer. Benim gibi sorunları olanlarla dolu bir yer. Herşeyden önce, Stell'in kulübesinin yan komşum olduğu yer. Bana sorsalar 'asla vazgeçmem dediğiniz bir yer var mı' diye, burası söyleyeceğim tek yer.

Buranın kıymetini en iyi, benim gibi kendi rızası dışında gelme hakkı elinden alınanlar bilir. Aylarca esir tutulan, 'şimdi kampta olsaydım...' demediği günü kalmayan kişiler bilir. Ama hepsinden iyi, ben bilirim. Çilek tarlalarından tırmanma duvarına, kampın her karış toprağını ezbere bilirim. Hayatımın en stres dolu ve şüphesiz en güzel günlerini yaşadığım yeri, herkesten iyi bilirim. Çünkü ben, Lucianna Fackrell'ım: Her daim korku ve yalnızlığın esiri olarak büyümüş bir melezim. Hikayem size tanıdık geldi mi?

(Biraz da acıların melezi takılayım dedim, hep uçuk hep kaçık nereye kadar )