Yaşlı Teyze Bize Pis Güldü!

Büyük bir kız grubu yavaşça yürüyorduk. Bunlar tam olarak: Sat, Jess, ben, Cornelia, Maya, Ange, Mia ve Mitchie'ydi. Kamptan kaçmış ve nereye gideceğini bilmeyen 8 kız düşünün. Hepsi birbirinden çatlak, benden çatlak olmasınlar. Her neyse, biz bilmediğimiz; en azından benim bilmediğim bir yerde yürüyorduk.

Açlıktan ölmek üzereydim ve gerçekten yorulmuştuk. Etrafta çok az insan kalmıştı. Elinde köpiği olan bir kadın, 2/3 işçi, 10 kadar mühendis, okul gezisine gelen bir otobüs dolusu lise öğrencisi. Aralarına karışmaya çalışıyorduk lise öğrencilerinin. Sırt çantalarımız vardı, yaşımız tutuyordu. Fakat kılıçlar olayı bozuyordu. Benim yanımda Kuvvetli bir kılıç ve pusulam vardı. Diğerleri de kılıçlı- hançerli kuşanmışlardı.

Barajda biraz daha ilerledikten sonra karşıma çıkan tabelayı okumaya çalıştım. "Ooherv Abrajı" yazıyordu. Jess'e döndüm ve "Oohver Abrajı ne demek?" diye sordum. "Oohver Abrajı mı?" diye tekrarladı Jess. "Galiba Hoover Barajı." dedi. Kaşlarını çatmıştı ve anlamaya çalışıyordu.

Yanımızda duran kadın bize değişik bir şekilde gülümsedi. Kadını arkada bırakınca Sat'e doğru eğildim ve "O kadın bize mi sırıttı?" dedim. Yaşlı bir teyze bize sırıttı!

Bir ara bir banka oturduk. Dinlenmek için kitabımı açtım ve okumaya başladım. Yanımda, Shakespeare'in Soneler'i vardı ve 59. sayfaya gelmiştim. Bu sayfayı çok seviyordum.

Arkadan gelen çığlıklar yüzünden döndük ve olayı kavramaya çalıştık. Bir sürü canavar vardı burada. Laistrygonialar,dev akrepler, Kampe, Telekineler, Minotor, Nemea aslanı, Erymanthian yaban domuzu güzel bir şekilde barajı talan ediyorlardı. "Oha ama ya!" dedim hızla.

Arkadan bir kahkaha sesi geldi ve ona doğru döndüm. Az önce sırıtan kadın şimdi korkunç bir kahkaha atıyordu. "Evet kahramanlar! Sonunda hepinizi bulduk! Öleceksiniz!" dedi ve hızlı bir değişim ile yarı kadın-yarı yılan oldu. "Echidna!" dedimn ve ona doğru ilerlemeye başladım.

Kaçmamalıydık. İşin başında bundan vazgeçmeliydik. O ahırlara gidip pegasuslara binmemeliydik. Ama şimdi onlarla dövüşmeliydik. Herkes kendine canavar seçti ve onlarla dövüşmeye başladı. Bana minotor kalmıştı. Derin bir nefes aldım ve ofladım ardından ona doğru koştum yaratık beni hatırlamış gibiydi. Güldüm.

-Beni hatırlaman ne hoş gerçi seni son gördüğümde bir karpuz olmuştun ve ben de seni denize atmıştım.

Bu sözlerim onu öfkelendirmiş gibiydi. Şansa bak ki kırmızı bir hırka giymiştim. Onu çıkardım ve yanımda açarak tuttum bu onu dah da kızdırmıştı bana doğru koşmaya başladı. Hırkamı kenara çekerken güldüm. Aslında planım ona dokunup meyveye çevirmekti ama vazgeçtim. Bende kesinlikle akıl yok biliyorum ama canım birden kavga etmek istemişti.

-Haydi bir daha dene bakalım bu sefer başarabilecek misin?

dedim ve bana doğru koşmasını izledim. O sırada çaktırmadan duvara doğru gidiyordum. Biraz zarar verecekti ama yapacak bir şey yoktu. Minotor tam bana vuracakken kenara kaydım ve canavarın boynuzları duvara saplandı. O çıkmaya çalışırken boynuzu kırıldı ve duvarda kaldı.

-Amma sağlam duvarmış

diye kendi kendime söylendim. Sonra biraz da zorlansam da boynuzu oradan çıkarttım. Vay canına artık minotor boynuzum olmuştu. Canavar yine bana doğru koşarken hançerimi onun karnına sapladım ve biraz kendimi beğenmiş bir şekilde onun toza dönüşmesini izledim.

( Bir dakika bu yanlış biz sizi Lotusta bulucaz sonra gelcez ) ( şimdi siz kaçış rp'si olarak İkiniz Ağcın yanında yazın yada new york ta sonra lotusa gelinve büyülenin biz glelim bizede bil haler olsun sonra hallederiz)

(tamam o zaman Alex ağacın oraya yazsın ben yeni yazdım)

Ekidne nedense ondan feci derecede korkmamı sağlayacak bir korkunçluğa sahipti. Tıslıyordu ve son derece korkunçtu. Genç bir kadın yüzüne sahipti ve yeterince güzeldi. Tabii benim kadar değil! Elinde balta benzeri bir şey tutuyordu ve profesyonelce sallıyordu. "Bir kere benden güzelsin Ekidne! Bu kavga için bir sebep!" dedim ve üzerine doğru atıldım.Aslında o benden çirkindi! "Hahaha! Beni mi dur duracaksın güçsüz melez! İmkansız!" dedi ve tiz bir çığlık attı.

Kılıcımı doğru şekilde tutmaya çalıştım ve konsantre olup saldırıya geçtim. Ekidne benden hızlıydı. Eh olması gereken buydu belkide. Ekidne sürünerek arkama geçti ve mızrak-baltası ile sırtıma güzelce bir indirdi. "Ahh!" dedim. Genelde yenilme hissi beni gaza getirirdi ve bu iyi bir şey olmazdı.

Tekrar saldırıya geçtim ve defalarca kılıcıma savurdum. Bu sefer isabet ettirmiştim. Ah hayır, olamaz! Sadece kuyruğunu kesmiştim! Ekidne acılar içinde bağırırken "Ama bunu mu kestim?" dedim. "Olamaz." dedim ve eğilip kuyruğu aldım. Kıyranan bir yılan kuyruğu... iğrenç!

Bir anda arkamdan bir itilme hissettim ve barajın sonuna kadar uçtum. Artık kenardan sarkan bir Alex de olmuştu! Ne güzel. Pusulamı cebime atmıştım ve kuyruk hala elimdeydi. "Güçlüsün ama beni yenemezsin melez!" dedi Ekidne. Hırs ile ayağımı zemine atıp tekrar ayağa kalkmaya çalıştım. Başardım da. O gülerken öfke ile ilerledim ve kemerim de kınında olan hançerimi çekip "Ben kaybetmem!" dedim ve tam yılan kuyruğunun kalanını gövdesinden ayırdım. Toz bulutu olmuştu artık Ekidne. Elimde tuttuğum kuyruğunu sıkıp sevinç ile güldüm.

Jess ve Alex canavarlarla dövüşüyordu.Sanırım sıra bendeydi.Onlara yardım için koşacakken arkamdan neredeyse 3 metre boyunda kırmızı gözlü bir bayan geldi.Kulağıma fısıldadı.Artık onun fısıldaması da nasıl bir fısıldamaysa..

"Avcı?"

Cevap vermeden kaçmayı düşündüm ama Alex ve Jess savaşıyorlardı,ben de aynen öyle yaptım.Etrafta çığlık atan insanlar,kaçışıyorlardı.Bizi izlemeye kimsenin tahamülü yoktu.

Laistrygonia olduğunu tahmin ettiğim canavara kılıcımı gösterdim.Bunu Hephaistos çocuklarına yaptırmıştım,kırılması imkansızdı.Gerçi onların ipiyle en son kuyuya indiğimizde neredeyse sirenlere yakalanıyorduk ama neyse..

Laistrygonia güldü.O güldüğü anda ise karnına kılıcı yedi.Bu kadar yakındık ama yine de yokolmamıştı.Sinirlendim ama o anda beni ellerinin arasına aldı.Bu çok kötü bir histi.Aklıma gelen en akıllıca şey cebimdeki karındeşenimle onun karnını deşmekti.Karındeşenime uzandım ve karnına dayadım.Kısa bir sessizlikten sonra diğerlerine baktım.Eğer kıpırdayacak olursa karnı deşilirdi.Seçim onundu.

Şaşkın bir şekilde savaşan arkadaşlarıma bakıyordum. Ne yapacağıma karar veremedim. Şimdilik orada durup yaralananları yeni keşvettiğim gücümle iyileştirecektim.
Kaçışan insanları gördüm. Onlara yardım etmeye karar verdim. Aslında yapılacak bayağı iş vardı. Bir insan az kalsın suya düşüyordu. Bir kadın çantasını yaratığa kaptırmıştı falan yani. Gidip onlara yardım ettim. Sonra ağaçların arasında küçük bir kız gördüm.Sarı saçlı ve mavi gözlüydü.
''Anne..'' diye mırıldandım.

[arkadaşlar lütfen yazın! ]

(ne yazalım ki şimdi)

(yazmayan ve kaçacak duruma gelmeyenler yazsın artık. bizim ekidne ve minator ile olan işimiz bitti.)

(tmm^^)

Laistrygonia ile savaşırken bir yandan da diğerlerine bakıyordum.Bu işi kendi başıma halledebilecek miydim bilmiyordum ama tek başıma halletmek zorunda olduğum kesin bir gerçekti çünkü diğerlerinin de başı beladayken bana yardım etmelerini beklemek biraz bencillik olurdu.

Laistrygonia acayip sesler çıkartıyordu ve açıkçası beni ürküten şey onun görüntüsü ve gücü değil,çıkarttığı seslerdi.O sesi kesmesi için diline doğru kılıcımı uzattım.

-Eğer sesini kesmezsen sonun böyle olur.

Yaratık gülünce ben de kendime hakim olamadım ve kılıcımı ona sapladım.Çıkartıp,sapladım;çıkartıp,sapladım.Buna dayanamayan yaratık bir süre sonra gözden kayboldu.Ben de bağırdım.

-Haydi!!

Sat'in sesini duydum ve başımı ona çevirdim. Bir canavarı toza çevirdiğini son anda gördüm. Bir Artemis avcısı olarak biraz zorlanması gerekmez miydi? Bu arada gideceğim yere yoğunlaştım. Annemin küçük kız haline doğru yürüdüm. O da ilerledi ama ağaçların arasından çıkmadı. Birden içimi inanamadığım bir telaş kapladı. Sanki acele etmem gerekiyormuş gibiydi. Koşmaya başladım. Anneme yetişemeden arkamda bir şey hissettim. Arkamı döndüğümde karşımda kocaman bir Minator duruyordu! Onunla daha önce karşılaştığımı hatırlıyordum...Lotus Kumarhanesi'ndeydi sanırım. Ben düünrken Minator saldırganca boğurdu. Çığlık atmak istiyordum ama yapamadım. Yardım için etrafa göz attım. Sat,Cornelia ve Ange insanlara yardım ediyor, Jess'de bir kaç canavarı meyveye dönüştürüyordu. Hermia'nın savaş çığlıklarını duyuyordum. Minator yine böğürdu ve elindeki topuzu bana doğru kaldırdı. Çevir bir hareketle Doğataşı'nı harekete geçirdim. Minator'u en son nasıl yendiğimi hatırladım. Boğazını keserek. Ama bu sefer farklıydı. Minator çok çılgınca savaşıyordu. Onu zar zor engelliyordum. Sonra birden bir çığlık duydum. Bunu tanıyordum. Jess'in çığlığı. Ne olduğuna bakmak için etrafı taradım. Bu arada bir ''Hayırr'' sesi duydum. Sonra herşey bir anda oldu. Minator dikkatimin dağinıklığından faydalanmıştı ve topuzu neredeyse kafama geliyordu. O anda arkamda bir karıcalanma hissettim. Arkamdan bir el uzandı ve Minator'a dokunduğu anda canavar yere yıkıldı. Şaşkınlıkla yere düşen altın rengi bir taşa baktım. Sonra aynı ifadeyle başımı arkama çevirdim. Sarı saçları yere kadar uzanan,mavi gözlü ve beyaz,uzun bir elbise giymiş zarif bır kadındı karşımdaki. Sadece bu güzel kadını yüzündeki ifade bozuyordu. Ağzım açık bir halde ona baktım. Annem. Bana yardım etmişti. Beni ziyarete gelmişti buraya,ama o benim hayatımı kurtarmıştı. Annem bana bakarak yüz ifadesini değiştirdi ve yerdeki taşı aldı. Bu arada yanımdaki bütün melezler bize doğru geliyordu. Hepsi şaşkındı.
''Marie,kızım.'' dedi annem yanıma geldi. ''Bu taşı al,çok ihtiyacın olduğunda bu taş sana yardım edecek. Benim büyümle kontrol altında olacak.'' Elimi açıp taşı elime koydu. Telaşlı bir şekilde etraftakilere baktı. Sonra bakışlarını yine bana çevirdi. O zaman gitmesi gerektiğini anladım. Annem kaybolurken bütün arkadaşlarım soru soran ifadelerle bana bakıyordu.

[RP Out:Kurguyu saptırmayalım ama. Her neyse Lotus da da bitirelim artık.]