Maya Marie Collins

Günlerden Pazartesiydi. Her zamanki gibi okula doğru yürüyordum. Okulda olucak sınavlar ve yapmam gereken ödevler şimdiden başımu dolduruyordu. Tabii ki hiçbirini yapamayacaktım. Öğretmenlerim de bunu anlıyordu. Çok BÜYÜK sorunlarım vardı.Dalgın dalgın yürürken en iyi -ve tek- arkadaşın Chloe kolumdan çekti:

''Hadi ama Maya!Geç kalacağız!''

Onun peşinden yürümeye devam ettim. Sonra yolun kenarındaki ormandan bir ses duydum.Oraya doğru koşmaya başladım. Bu günlerime heyecan katan bir olay varmış gibiydi.Kalbim deli gibi atıyordu. Seslerin geldiği açıklığa baktığımda birden duraksadım.İki adam gördüm. Biri diğerine yaslanmıştı. Adamın üzerinden kanlar akıyordu. Şok olmuştum. Chloe de yanıma geldi. O da benim durumumdaydı.Neyse ki adamlar bizi duymamıştı.

''Lync,sen git ve kamptakilere haber ver'' dedi yaralı olan. ''Buralarda çok tehlikeli bir CANAVARIN olduğunu söyle.''

Birden birşey fark etttim. İki adamın bacaklarına baktığımda keçi bacakları gördüğüme yemin edebilirdim. Nedense bana çok normal gelmişti. Babam bana küçükken hep mitoloji masalları anlatırdı.En sevdiğim de Yunan Mitolojisiydi. Ama onu anlatırken bakışları hüzün dolar ve yarıda kesip giderdi. Ama satirlerle ilgili birşeyler duyduğuma emindim.

''Olmaz'' dedi adı Lync olan satir -ya da ben öyle sanıyorum-. ''Seni bırakamam''

O sırada Chloe kolumdan çekiştirdi.

''Hadi Maya,gidelim,bu adamların kim olduğunu bilmiyorum ama onların işlerine karışmak istemiyorum.''

Kolumu Chloe'nin elinden kurtarıp itiraz ettim.

''Hayır Chloe! Ben..gidemem. Niye böyle bilmiyorum ama...Böyle işte.''

Maya,inanamıyorum! Seni hiç böyle dikbaşlı görmemiştim. Sen hep...''

SOLUKTUN,EZİKTİN veya VARLIĞIN YOKLUĞUN BELLİ OLMAZ VE KİMSE SENİ ÖNEMSEMEZDİ. Bunlardan birini söylemek istediğine emindim.Çünkü öyleydim. Hayatım boyunca itilip kakılmıştım ve kimse beni önemsememişti. Ben bile..Hiç bir zaman kendimi özel veya birşeyin parçasıymış gibi hissetmemiştim. Ama bunun yakında değişeceğini hissediyorum.
Chole tam özür dileyecekken,Lync yaralı satiri tuttu ve birşeyler mırıldandı.Bir portal açıldı!
Birden ne yaptığımı bile düşünmeden oraya koştum.En son duyduğum ses ''Tanrım,Maya yapma!'' olmuştu ve kendimi portalın içine atmıştım.

~

Gözümü açtığımda bir ağacın önündeydim. Kocaman bir ağaçtı.En alt dalında birşey duruyordu. Bir koyun posta gibi birşeydi sanırım. Birden kuyruğunu ağaca dolamış olan YARATIĞI gördüm. İnanamıyorum! Bir Ejderha!
Var gücümle kaçmam gerekirken orada öylece kaldım. Ejderha burnundan dumanlar çıkarıyordu ama saldırmıyordu. Onu oraya bağlayacak bir şey var gibiydi. Bir neden. Bunun o postla bir ilgisi olabilir miydi?
Gözümü ejderhadan ayırmaya çalıştım ve Etrafa bakındım. Şu anda bir tepedeydim ama tepenin aşağısına bakmaya cesaret edemiyordum. Zaten iki satiri de gzden kaybetmiştim.
Birden tepeye doğru çekildiğimi hissettim ve oraya baktım. Anlatmaya kelimeler yetmezdi. İlk olarak bir kampa benzetmiştim. Satirlerin konuşması aklıma geldi.Sonra bir dikdörtgen biçiminde olan kulubeleri gördüm. Hepsi birbirinden farklıydı.Tuhaflıklarını göz önünde bulundurmamaya çalışarak diğer binalara baktım. Üstü açık , bir kathedrale benzeyen bir yapı gördüm. Sonra birkaç ahır,hemen onun arkasında çilek tarlaları vardı. En öndeyse mavi boyalı bir ev duruyordu.
Merakla geçenlere baktım.Birden herkesin bana meraklı bakışlar attığını ve her birinin elinde orta çağ silahlarının bulunduğunu gördüm. Kılıç,mızrak hatta oklar ve daha bir sürü alet. Merakla etrafa bakınıp bana yardım edebilecek birisi olup olmadığına baktım.

Rp puanı: 75.


/Admin.