Her şey benim için asırlar önce gibi gelen bir zamanda başladı. O zamanlar babam ve -annem sandığım- annemle yaşıyordum. Ama size hikayemi anlatmak için buradayım.
Her şey Long Island kıyısında bir eve taşınmamızla başladı. Büyükannem - babamın annesi- vefat ettiğinde bize büyük bir para bırakmıştı ve onunla Long Island kıyısındaki küçük bir arazide bir ev yapmamızı istemişti. En azından ben bu kadarını biliyordum.
''Maya! Hayatım! Haydi bana yardım et, bu eşyaları yerleştiremiyorum!''
Homurdanarak ayağı kalktım ve aşağı indim. Annem bana sesleniyordu. Turuncu saçlarını toplamış, elindeki bavullarla eve zar zor yürüyordu. Aylardır evin tamamlanmasını beklemiştik. Bu arada bir sürü kişi bizi türlü türlü nedenlerle vazgeçirmeyi denemişti. Avukatlar, devlet memurları bir sürü ıvır zıvır sözlerle oraya ev yapmamamızı söylemişti.
Annemin elindeki bavulları aldım ve henüz boş olan odalara yerleştirdim. Sonunda burada oturacağımıza inanamıyordum! Yaz tatilinin sonunda ancak tamamlanmıştı ama ben bu evde herşeyin değişeceğine inanıyordum.
Ne kadar da haklı olduğumu görecektim.
Tam odama girmişken arkamdan biri yaklaştı.
''Bil bakalım ben kimim?'' diye sordu.
''Baba!'' deyip sarıldım.
Babam işinden dolayı sadece yazları gelebilecekti. Bu yüzden zamanımızı iyi değerlendirmek istiyordum. Babamda onunki gibi kahverengi saçlarımı okşadı. Bazen annemden hiç bir şey almadığı düşünüyordum. Saçımın ve gözümün rengi babamınki gibiydi ama geri kalan herşeyim farklıydı. Yüzümün, saçlarımın, vucüdumun şekli anneme çekmemişti ve kime çektiğini sorduğum zaman da kimse bana söylemiyordu.
Babam beni aşağı kata indirdi. Sofra hazırlanmıştı, zaten hava kararmaya başlamıştı. Beraber yemek yerken herkes gergin görünüyordu. Bunun nedenini anlayamamıştım. Birden kararlaşmış gibi annemle babam aynı anda kalktı. Neler olduğunu merak etmemek elde değildi. Ben de kalktım ve köpeğim Toil yemeğini yerken yanından geçip annemle babamın konuştuğu mutfağa yöneldim. Sesleri daha içeri girmeden bile duymuştum.
''Mark, lütfen, ona söylemeliyiz. O daha bunu kaldıramaz. Ayrıca benden ne kadar nefret eder düşünsene.''
''Bence gerçek annesinin sen olmadığı yalanıyla yaşaması daha da kötü. Onu sonsuza kadar kandıramayız. Her gün, her gece ona yalan söylemekten bıktım.''
Ne? Ne oluyordu böyle? Kafam hızla çalışıyordu ama parçalar birleşmemekte direniyorlardı. Eğer annem annem değilse-kimdi? Neden bana hep yalan söylemişlerdi?
Gözlerime yaşlar hücum etmeye başladı. Ne yapacağımı bilemiyordum. Sanki benim ruh halimi yansıtır gibi birden yağmur yağmaya başlamıştı. Hem de daha sabah günlük güneşlik olmasına rağmen.
Hızla kapıya doğru koştum. Çıkıp gitmek istiyordum. Bir daha onları görmeyi bile istemiyordum. Bana yalan söylemişlerdi ve ben 16 yıl boyunca gerçek bildiğim annemle yaşamıştım. Ayaklarım hızlanıyor ve daha öfkeli koşuyordum. Belki evden kaçıp yanlız yaşayabilirdim? Ne de olsa artık bir ailem yoktu, yıllardır bildiğim tablo paramparça olmuştu. Arkamdan bir havlama sesi gelene kadar koştum.
''Toil!'' dedim neşeyle. Küçük Terrier'im hemen kuçağıma atladı. ''Demek beni buraya kadar takip ettin seni küçük canavar.''
Bir tanıdığı görmek güzeldi. Toil birden havlama krizine tutulmasaydı daha da iyi olacaktı. ''Ne oldu kızım?'' dedim.
Bir şekilde başımın üzerindeki yağmur kesilmişti. Kafamı kaldırdığımda kocaman bir canavarın başını bana doğru eğmiş olarak baktığını gördüm.
Toil havlamaya devam ediyordu, bu canavarı daha da çok sinirlendirmiş gibiydi. Toil kucağımda, deli gibi koşmaya çalıştım. Ama canavar beni takip ediyordu ve benden daha hızlıydı. Beni kolayca yakalardı. Bir tepeye yaklaştığımızda Toil'i kucağımdan indirdim ve hızla ona eve gitmesini emrettim. Onu iyi ki eğitmiştim. Hızlıca gitti- büyük ihtimalle bana yardım çağırmaya.
Canavar burnundan dumanlar çıkarak tekrar beni hedef aldı ve bana doğru koşmaya başladı. Yanımda sivri birşey olup olmadığını kontrol ettim. Babamın bana verdiği bir çakı vardı. Canavar bana doğru ilerlerken çakımı ona batırdım. İçinden geçmişti! Bu nasıl olurdu?
Canavar sinirle bana tekrar nişan aldı. Ben de hatamı ikiletmeden koşmaya devam ettim. Etrafıma bakındım ama yardım edebilecek kimse yok gibiydi ve bu beni daha da çok umutsuzlaştırdı. Ama ben yine de koştum.
Gözüme bir çam ağacı çarpmıştı. Kocaman dallarının üzerinde bir şey var gibiydi ama göremedim. Tabii ağaca kuyruğunu sarmış dev bir ejdarhayı görmemek imkansızdı! Ama şu anda içimden bir ses o ağaca gitmem gerektiğini söylüyordu.
Fazla duraklamıştım. Canavar bana ulaşmak üzereydi. Bütün gücümle ağaca doru koştum. 6 metre kalmıştı. 5. 4. 3. Ejderha hala bana birşey yapmıyordu. 2. İşte o arada ayağım bir taşa takıldı ve ağacın yanından yuvarlanmaya başladım. Büyük bir tepeden aşağı gidiyordum sanki. Ama canavar beni takip etmiyordu artık. Önemli olan buydu. Sonunda durmayı başardım ve meraklı bir şekilde etrafa bakındım.
Konu: Maya Marie Collins 2 
Cuma Kas. 19, 2010 2:11 am
