Artemisle Konuşmam

Annemi görmek umuduyla bu sefer Olimpos'a gidecektim. Kimseye görünmeden ahırlara gittim. Görünmek istemiyordum çünkü kardeşlerimin haberi yoktu bundan. Olmasını da istemiyordum. Tabi oraya gidip Tanrıça Artemis veya Tanrı Zeusla da karşılaşmak istemiyordum ama bu riski göze alıyordum. Ahırlara vardığımda hemen Océan'ı buldum ve ona Olimpos'a gideceğimizi söyledim. Derin bir nefes aldım ve kapattığım gözlerimi açtım. Şaşkınlıkla aşağıda giden ve çevrelerine olan bitenden haberleri olmayan insanlara baktım. Sanki uçaktan bakıyormuşum gibi karınca boyutunda gözüküyorlardı. Océan'a biraz alçalmasını söyledim. Empire State Binasına vardığımızda üstünden indim ve binaya girdim. Kardeşlerimin gittiğim zaman ne yapmam gerektiğini söyledikleri zamanı hatırladım ve resepsiyonistin olduğu yere doğru yürüdüm. Vardığımda adam başını okuduğu kitaptan kaldırıp bana baktı. Sonra tekrar kitabını okumaya başladı. "600. kata çıkmam gerek." "Burada öyle bir kat yok evlat" derin bir nefes aldım. Kardeşlerimin bana söylediği gibi yapıyordu. Bu adam bu sözleri söylemekten sıkılmıyor muydu? "Sence bir melez değilsem ve 600. katı bilmiyorsam sana neden oraya gitmem gerektiğini söyleyeyim. Anahtarları ver. Çabuk." adam bana baktı ve ardından anahtarları verdi. Onları çabucak aldım ve asansöre bindim.

Olimpos'a geldiğimde ağzım açık kaldı. Önümde büyük bir saray vardı. Ama gerçekten çok büyüktü. Sanırım benim bin katım sığabilirdi buraya. Çoğunlukla beyaz ve altın renkleri hakimdi buraya. Çevreme bakınarak ilerlemeye devam ettim. Sonunda kapılardan geçtiğimde salonda bana bakan bir Tanrıça ile karşılaştım. Güzeldi. Ama annem değildi. Bunu biliyordum. Yine de önünde eğildim. Annem olmaması onun önünde eğilmem gerektiği gerçeğini değiştirmezdi.

Tanrıça şeklimde tahtımda oturuyordum. Diğer Tanrı ve Tanrıçalar burada değildi. Ben birini bekliyordum. O Afrodit çocuğunu! Ayın en parlak olduğu zamanlar avcımla yaptığı her şeyi görmüştüm. Avcımı daha yeni erkeklerden uzak durmaya ikna edebilmişken bu çocuk her şeyi mafediyordu! O akşam bir tek öpüşmedikleri kalmıştı ve öpüşselerdi zaten onu aynı anda ok yağmuruna tutacaktım.

Kapı açıldığında karşımda diğer melezlere göre çok daha yakışıklı bir çocuk duruyordu. Afrodit oğlu.. Arkasına baktım. Kardeşlerinden gelen olmamıştı ve uzaklaşan pegasusun sesini de duyabiliyordum. Gözlerimden nereyse ateşler saçarak ona baktım. Önümde eğilmiş, kalkıyordu şimdi. Bunun ona bir faydası olmayacaktı tabi. Eğer bu konuşmanın sonunda davranışları hala benim isteğim yönünde olmazsa, Afrodit bile kurtaramayacaktı onu elimden! Melez bakışlarımdaki öfkeden sonunda kim olduğumu anlamış gibiydi.

-Önümde eğilmen beni yumuşatmaz melez! Ay'ın en parlak olduğu zamanlar benim en güçlü olduğum zamanlardır. O zamanlar her yeri görürüm. Konuyu uzatmayacağım. Avcımla olan ilişkinden hoşlanmıyorum!

Gerçek boyutumdan on beş yaşındaki kız halime hala dönmemiştim. Bu çocuk karşısında o şeklime girmeye gerek duymuyordum. Zorunda kalmadıkça duymayacaktım da.

Önümde duran tanrıçanın öfkeli bakışları yüzünden kim olduğu hakkında bir fikrim oluşmuştu ama tahminimin doğru olmaması için dua ediyordum. Sonra o konuştu."Önümde eğilmen beni yumuşatmaz melez! Ay'ın en parlak olduğu zamanlar benim en güçlü olduğum zamanlardır. O zamanlar her yeri görürüm. Konuyu uzatmayacağım. Avcımla olan ilişkinden hoşlanmıyorum!" derin bir nefes aldım ve yutkundum. Ne yazık ki tahminim doğruydu ve Tanrıça Artemis tam karşımda duruyordu. Benim lanet kafam. Ay'ın o kadar parlak olduğunu fark edip neden düşünememiştim ki bunu?! Başımı baktığım ayaklarımdan kaldırdım. Kekeleyerek konuşmamak için yeniden derin bir nefes aldım."Tanrıçam üzgünüm. Bakın ne diyebileceğimi bilmiyorum ama Satellite'nin avcılıktan vazgeçmesini de istemem" dedim. Aslında onunla rahat rahat buluşabilmek için isterdim ama bunu söylemeye niyetim yoktu. Zaten Tanrıça Artemis de bana inanmamış gözlerle bakıyordu. Tanrılarım bu Olimposlular neden bu kadar zeki?! "Ama ben Afrodit oğluyum ve kimden hoşlanacağımı belirleyemiyorum. Şu ana kadar birçok kızla çıktım ama ilk defa gerçekten hoşlandığım biri oldu." Artemis daha da öfkeleniyordu. Ama ona bakmaya devam ettim. Bakışlarımı kaçırmaya niyetim yoktu. Aslında böyle yaparak can güvenliğimi tehlikeye atıyordum ama yine de bakmaya devam ettim.

Bu melez canına mı susamıştı. Parlayarak insanlar arasında göründüğüm şeklime dönüşürken melez bana bakmamak için arkasını döndü. Beklediğim şeyi yapmamıştı ama neyse.. Tahtımdan ona doğru yürümeye başladım. Etkilenmiş bakışlarını görmezden geliyordum.

-Bu davranışların yüzünden seni bir geyiğe dönüştürürdüm. Ama yapmıyorum. Bunun nedeni bana kalacak ama seninle bir anlaşma yapacağız. Bu anlaşmayı şimdi yapmayacağız elbet. Zamanı gelince sana söylerim. O zamana kadar, avcımla el ele tutuşmak ya da sevgi gösterileri yapmak yok. Eğer bunları yaptığını görürsem...

devamını getirmedim. O ne yapacağımı biliyordu. Nedenini ise söylememe gerek yoktu. Avcım onu üzemeyeceğim kadar değerliydi. Ama eğer devam ederlerse öfkeme yenik düşer onu avcılıktan atar, çocuğu da geyiğe dönüştürürdüm. Belki dönüştürmezdim. Ama avcım sevmek istiyorsa, bunu avcı olmadan yapmalıydı. Bu düşüncelerden kurtulmak için başımı salladım. Meleze tekrar baktım.

-Şimdi git zamanı gelince seninle tekrar konuşacağız.

dedim ve Olimpostan ayrıldım. Avlanmak için dünyaya gidecektim.

Artemis gittikten sonra bir süre taht odasında kaldım. Ondan uzak mı kalacaktım. Peki ne yapcaktım ben şimdi?! O akşam değil de mesela sabah olduğunda Satellite ile görüşsem çok daha iyi olacaktı ve bu görüşme yaşanmayacaktı. İçimden kendime lanetler okumaya başladım ama sonra bıraktım. Ben Afrodit'in oğluydum ve tek bir kızla idare etmek zorunda değildim.. Onunla olamıyorsam, birkaç periyle çıkardım. Kızlarla yakınlşırdım ve böylece idare ederdim. Tamamdı. Planım hazırdı. Artemis ya da başka bir Tanrı/Tanrıça geri dönmeden çıkmanın iyi olacağını düşünerek ben de oradan ayrıldım.