Annemle karşılaşıyorum

Buraya neden geldiğimi bilmiyorum. Ama arasıra yeraltında olmak iyi geliyor. Üstelik annemi de görmem gerekiyordu. Ona yeni gelen kardeşim hakkında bilgi vermeliydim ki bunu Hades'in sarayında yapamazdım. Bu sadece sonum olurdu. Bir süre dolaşmaya devam ettim. Sonra karşımda birden bir şekil belirdi ve korkarak geri sıçradım. Ama karşımdaki sadece gülüyordu. Onun buraya Selly ile ilk gelişimdeki hayalet olduğunu anladım. Elimi belime koyarak

-Yine mi sen?

dedim. Ona kahkahalarının arasından evet dediğini düşündüğüm bir şeyler söyledi. Bittiğinde şapkasını çıkarıp bana selam verdi. Gözlerimi devirdim.

-Ölü Jack hizmetinizdedir

-Lütfen şaka kaldıracak zaman yok. Bu arada adın da beni hiç mi hiç ilgilendirmiyor.

-Ama buraya her inişinde karşılaşacağımızdan bilmek senin için iyi olabilir

buna cevap vermedim. Onun yerine ona baktım. Belki de yeraltında ölü bir dost ve benim için iyi olabilrdi. Yine de işimi sağlama almalıydım.

-Bana bak.

-Bakıyorum.

iç çektim. Bu ölü fazla oluyordu.

-Styks ırmağının orada bana senin gibi davranan bir hayalet vardı. Sonu ne mi oldu? Onu çürük bir elmaya dönüştürdüm. Sana da aynısını yapmamı istemiyorsan davranışlarına dikkat et.

ben bunu der demez ölü Jack kayboldu. Ben de ilerlemeye devam ettim. Önümde parlayan bir şekil belirirken onu yine Jack sandım ve ne var tarzı bir şeyler söyledim. Ama karşımdaki ölü Jack değil annemdi. Ona selam verdim ve gülümseyerek "Anne" dedim.

Kızımın buralarda bir yerlerde olduğunu hissediyordum. Hades’in ne diyeceği pek umurumda değildi. O yüzden bende hemen saraydan çıktım. Önüme çıkan birkaç cehennem tazısını hızla attım ve sonunda Asphodel Tarlalarına geldim. Kızımın buralarda bir yerlerde olduğunu biliyordum. Oldukça kalabalıktı. Beni kim görse selam veriyordu. Kaybolmayı düşündüm. Görünmemek her zaman daha iyiydi. Sonunda kızımı bulduğumda önünde beliriverdim. Beni başkası sanmıştı büyük ihtimalle çünkü saçma birkaç şey söylemişti. Gülümsemiştim. Beni görünce ağzından tek çıkan kelime Anne olmuştu.

Yavaş yavaş yanına gittim. Gülümsememi yüzümden hiç düşürmedim. ‘‘Hoş geldin güzel kızım.’’ dedim. Böyle kibar ve mükemmel bir kızım olduğum için mutluydum. Bana herhalde kamptaki son gelişmelerden haber verecekti. Onun konuşmasını bekledim sakince.

Gülümseyerek bana yaklaşan anneme baktım. O da bana gülümsüyordu. Neden burada olduğumu biliyor gibiydi. Aslında hemen konuşmaya başlamalı ve buradan gitmeliydim ama önce anneme sarıldım. Onu çok özlüyordum. Diğer melezlerin aksine ben annemi çok az görüyordum. Ondan ayrıldıktan sonra konuşmaya başladım.

-Anne kampta çok ilginç şeyler oluyor. Birincisi bir kardeşim geldi ve onu Hades'den korumam gerekiyor. Geleceğini sen biliyorsundur zaten.

bunu söylerken ona biraz üzgün bir şekilde baktım. Keşke bir kardeşimin geleceğini bana söyleseydi.

-Bir de Poseidon, Hades ve Afrodit çocukları da geldi.

Hades çocuğunu söylediğimde gözlerinin bir an şaşkın bir şekilde açıldığını gördüm. Ama sonra o şaşkın bakışların yerini yeniden sakin bakışlar alınca hayal görüp görmediğimi merak ettim.

-Üstelik Afrodit çocuğu bir erkek

dedim ve gülümsedim. Arthur ile daha ilk karşılaşmamızda dost olmuştuk. Anneme baktım. Vereceği tepkiyi merak ederek ayağımı yere vurmaya başladım. Asla hareketsiz duramazdım. Bu yüzden bu huyumu alışkanlık haline getirmiştim.

Bana sarıldı ve gülümsedi. Bu kadar güzel ve saygılı bir kıza sahip olduğum için gurur duyuyordum kendimle. Daha sonra bana bütün olanları anlatmaya başladı, teker teker… Hades çocuğu, benim çocuklarım ve Afrodit çocukları… Sakince konuşmaya devam ettim.

‘‘Hades’i hiç anlamıyorum. İlk önce bana nutuk çekiyor sonra yeni bir çocuğu geliyor. Üstelik dört çocuk... Her neyse artık çocuklarımız eşit. Üvey olmak üzere dört, öz olmak üzere dört, toplam sekiz çocuğum var. Bunu duyduğuma sevindim aslında Jess. Kardeşlerine iyi bakıyorsundur umarım. Unutma onlardan daha büyüksün. Ve unutmadan demek Afrodit çocuğu…’’ Biraz düşündüm. Tekrardan cevap vermeye başladım. ‘‘Afrodit çocuğuyla iyi anlaşıyorsun galiba. Bu doğru mu güzel kızım? O zaman senin adına sevindim. Çok şaşırılacak bir şey ama gayet güzel bir haber. Düşmanın olsun asla istemiyorum. Bunu biliyorsun.’’ Kızımın yanağını okşadım sakince ve diyeceklerini beklemeye başladım.

Annemin dedikleri karşısında gülümsemem genişledi.

-Merak etme anne. Onlara kampı öğretmek ve onları korumak dahil, kulübe liderleri olarak tüm sorumluluklarımı yerine getirmeye çalışıyorum.

sonra devam ettim.

-Ben de düşman edinmek istemem ama bir de savaş var. Yakında bir göreve de çıkmam gerekecek.

dedim. Annemin buna itiraz etmesini istemiyordum. Lulu altın postu çalmıştı ve kampın güvenliği azalmıştı. Her neyse şimdi bunu düşünmeyecektim annemin dikkatini başka bir konuya çekmem ve görev olayında bana karşı çıkmasını engellemem gerekti.

-Anne Hades sana kötü davranmıyor değil mi?

‘‘Ah aferin sana kızım. İşte böyle…’’ Kardeşlerine yardım etmesi beni mutlu etmişti. Daha üçü yeni gelmişlerdi. Onları da yanıma bekliyordum tabi ki. Hatta Jess’in gidince onlara bunu anlatacağınıda biliyordum. En kısa zamanda hepsini görecektim. Kızımın sonradan sorduğu bir soru bende bir şok etkisi yarattı. Gülmeye başlamıştım. Jess buna karşılık şaşırıp kalmıştı. Kızıma sarıldım ve benim için meraklanmasına sevindiğimi belli etmeye çalıştım. ‘‘Sence insan sevdiğine kötü davranır mı Jess? Hades beni sevmeseydi şuan burada olmazdım. Beni seviyor ki onun yanındayım. Hatta beni seviyor ki babandan ve diğer kardeşlerinin babalarından kıskanıyor. Birde olaya bu yönden bakmak gerek değil mi?’’ Tabi ki Hades beni seviyordu. Hele bir sevmesin, benden çekeceği vardı. Tabi bu iğrenç yerden kurtulmayı canı gönülden istiyordum.

Hem görevin üzerinde durmamasından, hem de Hades'in ona iyi davranmasına rahatlamış bir şekilde şaşkın ifadem mutluluğa dönüştü. Ben de ona sarıldım.

-O zaman sorun yok

dedim sanki olsa çok bir şey yapabilirmişim gibi. Yaptığım anda Hades beni Tartarus'a gönderirdi.

-Anne benim gitmem gerek burada gerektiğinden daha da uzun süre kaldım

dedim ve biraz üzgün bir şekilde ona baktım. Onun yanından ayrılmak istemiyordum.

Haklıydı artık gitmesi gerekiyordu. ‘‘Haydi, güzel kızım. Sen git. Hades seni burada görmemeli… Sakın beni dert etme. Sen kardeşlerini ve kendini umursa… Sizi çok seviyorum.’’ Kızıma hemen sarıldım. Gerçekten gitmesi gerekiyordu. İçimden bir ses burada daha fazla durursa Hades’in hissedeceğini söylüyordu. Tekrar güzel yüzüne baktım ve gülümsedim.

(Kızım bir şey eklemeyecekse rp burada bitmiştir.)