Birkaç hafta öncesine kadar her şey normal seyrinde gidiyordu. Artık kendimi kabullenmiştim. Okuma problemlerim ve hiperaktifliğimle barışık haldeydim. Kimsenin ne dediğini dinlemiyordum. Çünkü insanların her dediğini dinlemek kötü sonuçlar doğurur. Kendimle barışık olduğum bu zamanda artık hayatımda üzüntüye ve sıkıntıya yer vermeyeceğime söz vermiştim kendime. Ancak elimde değildi, gördüğüm kabuslar artık bütün ruh sağlığımı bozmaya başlamıştı. Gördüğüm acı çeken yüzleri bir türlü aklımdan çıkaramıyordum. Zifiri karanlığın içinde gezindiğini hissettiğim gölgeler kafamı kurcalıyordu. Bir şeyler ters gidiyordu. Bugüne kadar hiç böyle kabuslar görmemiştim. Bir anda ortaya çıkan bu kabusların anlamı neydi ki?
O iğrenç kabuslardan birini görmüştüm yine. Ama bu sefer farklıydı, bu sefer ben da acı çekiyordum. Katlanılamaz bir durumdu. Sanki bir kazanın içinde kaynatılıyor aynı zamanda boğuluyordum. Tam öleceğimi düşündüğüm anda kan ter içinde nefes nefese uyandım.
Manhattan için normal bir sabah benim içinse harika bir sabahtı. İğrenç kabusumdan uyanmıştım ve okula gitmem gerekiyordu. Hemen gidip elimi yüzümü güzelce yıkadım, rüyamda ki o iğrenç sıcaklıktan sonra çok iyi gelmişti açıkçası ve yatağımın tam karşısındaki mavi giysi dolabıma doğru ilerledim. dolabı açıp mavi giysilerimden birini seçip giydim. Tam bir mavi takıntılısıyım. Neredeyse bütün odam mavidir. Her ne kadar maviyi niçin bu kadar çok sevdiğimi bilmesem de bana huzur veriyordu. Hazırlanıp okula doğru yola çıktım. Niyeyse yolda bir gölge tarafından izlendiğimi hissettim.
"Al işte o kadar kabusun üstüne olacağı buydu. İyice paranoyaklaştım!" diye söylendim kendime. Zaten kendi kendime söylenmem de ruh sağlığımın çok yerinde olmadığını kanıtlıyordu. Manhattan'ın kalabalık caddelerinde ilerliyordum. Bu kadar kalabalığın içinde kim bana ne yapabilirdi ki?
Okula geldiğimde mavi dolabıma doğru ilerledim.(Evet, o da mavi dedim ya takıntılıyım.) İngilizce dersim için kitaplarımı aldım ve sınıfıma girdim. Her ne kadar gözlerim yüzünden pek bir şey beceremesem de bugün biraz daha iyiydim. Hemen arkasından Yüzme dersim vardı, arkadaşlarla soyunma odasına doğru ilerledik, mavi şortumu giydim. Artık derse hazırdım! En iyi olduğum derse. Bugün öğretmenimiz bizi serbest bırakmıştı, biz de hemen cıvıtmaya başladık tabii. Sonra aramızda bir nefes tutma yarışması düzenledik.Tahmin edemeyeceğim kadar uzun kalacağımın farkında değildim henüz, hatta havuzdan değilde başka bir yerden çıkacağımın da. Havuzun dibine indiğimde gizemli bir ses duydum.
"Melez Kampı'na gitmelisin artık Manhattan senin için güvenli değil"
Al işte bir de bu çıktı başıma! Hiç inanasım gelmedi tabii. Gizemi ses içimi okumuş gibi cevap verdi.
"İnanmalısın. Hayatın tehlikede ve seni feda edemem" dedi ses.Sonra bir inci belirdi havuzun dibinde. Gizemli ses hemen açıklamasını yaptı tabii.
"Bu incinin üstüne bas ve melez kampını düşün. Sakın başka bir yer düşünme bu senin tek şansın."
Tabii saçma geldi ama denemekten ne zarar gelirdi ki?
İncinin üzerine bastım ve aklımdan melez kampını geçirdim.
Kendimi bir denizde buldum. İyi de az önce havuzdaydım ve okulda olmam gerekiyordu. Birileri bana bir açıklama borçluydu! Denizden çıktığımda ıslak bile değildim. Bir gariplik daha. İlk gördüğüm şey 12 tane ters U şeklinde dizilmiş kulübe idi.
Konu: Arthur Dragomir2 
Perş. Ekim 07, 2010 2:58 am
