15. Denetleme - Bir Nev-i Geçiştirme

Hera'nın (manevi) Çocuğu Mesaj Sayısı : 134 Kayıt tarihi : 25/01/11

Kendimi sıradan bir insan sanarak doğmuş, sonra tam da hayatımın en güzel günlerini yaşayacağım zamanlarda Delphi Kahini'nin ruhunu taşımayı üstlenmiştim. Hayatımın aşkını bulduğum dönemlerde, kahinlik ve bekaretin benim için hiçbir önemi kalmadığında, her şeyi boşverip sadece anı yaşamaya odaklanmıştım. Kahinliğim elimden alındığında, artık geri dönüşüm olmadığı için hüsrana boğulmuş ve kaybettiklerimin değerini yeni anlamıştım. Artık o mağara bana ait değildi ve kampta hiç işim kalmamıştı. Küskün bir halde bavulumu toplayıp evime, eski sıradan hayatıma geri dönmeye hazırlandığım o gün, ansızın karşımda beliren Hera, beni maneviyetine aldı. Böylelikle, hiç beklemediğim bir anda o hep özendiğim melezlerden biri olup verdim. Pekala, aslında insan doğumlu olduğumu biliyordum; Damarlarımda tanrı kanı akmıyordu. Tabii artık Tanrıçaların Kraliçesi'nin kutsal korumasında olduğumdan, kimsenin bunu yüzüme söylemeye cesareti yoktu. Zaten sonradan öğrendiğim kadarıyla benim gibi doğuştan melez olmayan başka kardeşlerim de vardı. Artemis kulübesindekilerin bazıları da tıpkı benim gibi doğuştan insandı. Bunları önemsemiyordum artık, kazandıklarım kaybettiklerimden daha karlı geldiği için keyfim yerindeydi. Yeni kulübemde kamptaki biricik arkadaşlarımdan biri olan Aredhel ile iyice yakın olmuştuk. O artık benim için asla sahip olmak istemediğim Lucy'den çok daha öz bir kardeşti. Ne yazık ki kötü bir özelliğim de vardı; Ben tembel mi tembel biriydim. Ve yine ne yazık ki, Hera'nın tüm manevi çocukları aynı özelliğe sahipti. Kulübeleri temizleyeceğimiz vakitler geldiğinde, kampta yaşayan herkes bir taraflara kaçışırdı. Sabah kalkıp yüzümü yıkarken düşündüğüm şey, kendime kaç gönüllü melez bulabileceğimdi. Temizlik için hazırlandıktan sonra ihtişamlı kulübenin içinde bağırmaya başladım. "Hey siz, kardeşlerim! Kalkın kalkın. Bugün temizlik yapacağız! Hem de hep beraber! Ah, sizi miskinler... Haydi ama..." Boğazım yanmaya başladığında ne yazık ki hala kimseden bir cevap almayı başaramamıştım. Elbette hepsinin beni bir başıma bırakacak kadar kalpsiz olmadığını biliyordum. Kulübemizin girişindeki salona geçip kendimi koltuğa attım ve bir süre yaşam belirtileri görmeyi veya duymayı bekledim. Odaların oradan birkaç konuşma sesi geldiğinde, sevinçle yerimden fırlayıp kardeşlerime kahvaltı hazırlamak için mutfağımızın yolunu tuttum. "Hera çocukları! Çabuk olursanız harika krepler sizi bekliyor! Ve... Temizliğe yardımcı olursanız sonrasında da menümüzde dondurma var!"diye bağırdım. O sırada aklımdan, bu kulübede benden bile havalı olan diğer kardeşlerime hizmet etmek yerine, kendi evimde bana hizmet edilmesinin o kadar da kötü olmayacağı geçiyordu ama Melez Kampı'nda yaşamak ve mitolojinin içerisinde olmak için her şeyi yapabileceğimden de adım kadar emindim. Zaten bu özelliğim ve tanrılara duyduğum sevgi sayesinde Tanrıça Hera beni fark edip kendi çocuklarından biri yapmıştı. Birçok akıllı kişi gibi o da ileride çok büyük bir kahraman olacağımı hissediyor olmalıydı. Sonuçta, bende başka kimsede olmayan bir özellik vardı; asla durulmayan nefret ve hırs duyguları.

Afrodit'in Çocuğu Mesaj Sayısı : 1854 Kayıt tarihi : 05/09/10

Değerlendirmede.

» Denetleme 12
» Denetleme 14
» Denetleme 6
» 8. Denetleme
» 6. Denetleme