Gerçekten düşünceliydim. Burada olmam gerekiyordu fakat burada olmak istemiyordum bile. Şuan da ne düşüneceğimi ne yapacağımı bilmiyordu. Burada sanki kendim gibi garip insanlarla karantinaya alınmış gibi hissediyordum. O anda bana verilen güçlerin bir lütuf mu yoksa bir ceza mı olduğuna karar veremiyordum. Ve bir yanımda bunların bir rüya olduğunu ve çok yakında uyandığımda her şeyin eskisine döneceğini söylüyordu. Ama asıl soru bundan memnun olup olmadığımdı. Bir yanda 16 yıldır yaşadığım alışılmış sıradan hayatım, bir yanda ise sırlarla dolu, alışmaya çalıştığım gizemli yaşamım... Gerçekten zor bir seçimdi. Bir yandan da korkuyordum. Korkumun nedenini ise bilmiyordum.
Rüzgar elbisemin eteğinin uçuşmasına neden oluyor kor gibi yandığını hissettiğim bedenimi serinletiyordu. Burası güzel bir yerdi. Ve insanların huzuru bulması ve iç sesini dinlemesi için en uygun seçimdi. Sessizliğin içinde duyulan tek ses cins kuşların cıvıltısı ve denizin dalgalarının hoş senfonisiydi. Kulaklarını oluşan bu müziğe vermiş denizin dalgalarının beynindeki tüm düşünceleride kumsalı temizlediği gibi temizlemesini istiyordu.
O anda ilerideki çalıların çıtırdamasını duydum. Hemen elime yerden bir taş aldım ve sese doğru ilerledim. ''Kim var orda?''
''Bana o taşla vurmayı mı düşünüyordun, Anca?''
Demeter karşımda göz alıcı bir şekilde gülümsüyordu. Şaşırmıştım ve şaşkınlığımı gizleyebildiğimden pek de emin değildim.
''Hayır tanrıçam, sadece korunma dürtüsü''
''Ben de öyle düşünmüştüm.''
''Karşılaşmamızın tesadüf olduğunu varsayabilir miyim?''
'Nasıl istersen, aslında bazı şeyleri seninle konuşmak istiyordum. Biliyorum bu kampa yeni geldin ve birçok şey senin için alışılmışın çok dışında. Buranın uçlarda bir nokta olduğunu düşündüğünü biliyorum. Ama bunu yapabilirsin. Ben burada birçok melezle karşılaştım ve emin ol hepsi senin kadar düşünceliydi. Ve sana verilen bu gücü cezanın yerine bir lütuf olarak algılaman en doğrusu olur. Eğer anneni veya başkalarını suçlarsan hayatın boyunca burada mutsuz olursun. Bunun yerine burada neler yapman gerektiğini ve nasıl eğlenebileceğini düşün, emin ol her şey o zaman daha kolay olacak tatlım, ve çok yakında bunları atlatabileceğini biliyorum.''
''Ben, teşekkür ederim tanrıçam.''
Onu dinlerken bir yandan da düşünüyordum. Ben güçlü biriydim. Yıllardır annem olmadan yaşamıştım. Bunu da başarabilirdim ve eminim ki kendimi annemin varlığına alıştırabilirdim. Her şey zamanla yoluna girecekti fakat öncelikle her şeyi kabullenmeliydim. Burada ki varlığımı annemi, kulübemi, kardeşlerimi hepsini sevmeli, onlara güvenmeliydim. Geç de olsa bunu anlamak sevindirmişti beni. Demeter'e başımı dönmüştüm ki geç kaldığımı anladım, çoktan gitmiş beni düşüncelerimle yalnız bırakmıştı. Sonuçta doğru söylüyordu. Kimse buraya geldiğinde her şeyi olduğu gibi kabullenmemiş, daha ilk günden eğitimlerine başlamamıştı. Hepsi alışma evrelerinden geçmiş sonra ileriye bakmıştı. O da artık bunu anlamıştı. Neredeyse annesini affetmişti. Şuan özlediği tek şey babasıydı. Ona karşılığını veremediğini düşünüyordu yaptıklarının. Ama elbette babası da gideceğini biliyordu. Ve bu his birazda olsa içini rahatlatıyordu. Fakat artık düşünecek bir şey kalmamıştı. Tek yapacağım hayatımı yaşamaktı!
Konu: Demeterle Karşılaşma 
C.tesi Tem. 23, 2011 1:39 am