İlk Karşılaşma/2

Thalia'nın ağacının oraya doğru yürürken bana bu ağacın hikayesini anlattı.Hikaye çok ilgimi çekmişti.Oraya geldiğimizde ona bir soru sordum:

''Sen hep böyle yalnız mı dolaşırsın'' dedim.Aslında bunu sormak istemiyordum.Fakat sormam gerektiğini düşündüm.Bana:

''Hep diyemeyiz.Sadece kafamı dinlemek istediğim zamanlar kendimi yanlız hissettiğim yerlere giderim,Ya sen?''.Kısmen bu cevabı vereceğini bekliyordum.Çünkü onu birçok arkadaşıyla birlikte görmüştüm.Bende cevap olarak:

''Bende senin gibiyim denilebilir.Aslında pek yalnız gezmeyi sevmem, daha çok arkadaşlarımla birlikte dolaşmayı yeğlerim.Sadece canımın sıkıldığı zamanlarda tek başıma dolaşırım'' dedim.Bana:

''Peki ne zamandır kamptasın?'' dedi.Bende doğal olarak:

''Çok olmadı ama buraya alıştım.Artık yeni evim burası...'' dedim ve soracağı bir sonraki soruyu bekledim...

"Buraya alışmana sevindim. Kardeşlerin çok iyiler alışman çok normal. Peki kampta arkadaş bulabildin mi?" diye sordum. Aslında aklımda hiç soru yoktu sadece onu tanımak istiyordum ve saçma sapan sorular soruyordum. Ama o bu sorularımı saçma bulmak yerine yanıtlıyordu ve bu da beni mutlu ediyordu.

"Evet burada tanıştığım melezlerin hepsi çok iyi. Bana yardım ediyorlar." dedi. Haklıydı, her zaman yeni gelenleri aramıza alırdık ve onları buraya alıştırırdık. Bu iyi bir şeydi ama bütün kızların yeni gelen Afrodit'in oğlunun peşinde olması sıkılmama neden olmuştu. Genelde hiç böyle hissetmezdim ama Jason'u, diğer kızlardan kıskanıyor gibiydim. Başımı hafifçe sallayarak düşüncelerimi aklımdan uzaklaştırdım ve saçmalamayacağıma dair kendi kendime söz verdim.

"Peki buraya gelirken kimleri arkanda bıraktın? Yani annen, arkadaşların falan." dedim. Bunu neden sormuştum anlamamıştım ama merak ediyordum onun kampa gelmeden önce yaşadıklarını ve hayatını. O da bunu anlamış ve hoşuna gitmiş gibi tebessüm etti ve anlatmaya başladı..

Ardından bana bir kaç soru sordu.Bu soruları hiç sıkılmadan yanıtlıyordum.Sıkılmayı bırak tam aksine hoşuma gitmeye başlamıştı.Onlarada cevap verdim.En son sorduğu soruda ise:

''Peki buraya gelirken kimleri arkanda bıraktın? Yani baban, arkadaşların falan." dedi.Aslında bu sorunun cevabı kolaydı.Bu yüzden hiç düşünmeden cevabımı verdim:

''Sadece babamı geride bıraktım.Hayatımda tanıdığım ve bana her konuda bilgi veren ve yardım eden insan.Onu çok özlüyorum.Arada iris mesajıyla haberleşiyoruz ama o da işe yaramıyor.Onsuz kendimi yalnız hissediyorum fakat artık sen varsın.''dedim.Böylece içimi dökecek birini bulmuştum.Ayrıca Cornelia'ya karşı içimde garip bir his vardı.Hayatımda hiç böyle bir şey hissetmemiştim.Yüzümün o anda nasıl göründüğünü bilmiyordum ama yüz ifademin düzgün olmadığını farkettim.Ardından yüzümden o ifadeyi söküp atıp, ona, bana sorduğu soruyu sordum:

''Peki ya sen buraya gelirken arkanda kimleri geride bıaktın?'' ve ardından bana vereceği cevabı merakla bekledim.Acaba hayatı önceden nasıldı?...

Bu sefer o soruyu bana yöneltti. Bir an içim sızladı. Onları çok özlemiştim ama bunu belli etmeye niyetim yoktu. Ne de olsa güçsüz görünmeye gerek yoktu. Kendimi topralayarak gülümsedim ve konuşmaya başladım.

"Ben buraya gelirken en iyi arkadaşım Lena'yı bıraktım. Tabi annemi de. Annem her zaman yanımda olmasa da severdim ama Lena'Nın yeri bende çok ayrıydı." dedim. Evet Lena'yla çocukluğumdan beri birlikteydim ve ona çok şey borçluydum. O da bu yanıtıma karşı gülümsedi. Bu söylediğimde onu mutlu eden ne vardı anlamamıştım ama bende gülümsedim.

Bir süre sonra Thalia ağacının oraya gelmiştik. Orada her zaman oturduğum kayaya doğru ilerledim ve oturdum. Jason da yanıma geldi ve karşımda durdu. Bir süre sessizce durduk ve arada göz ucuyla ona baktım. Neden böyle yaptığımı anlamayarak kendi kendime güldüm. Jason da meraklı bir şekilde "Ne oldu?" diye sordu. "Hiç, içimden gülmek geldi." dedim. Haklıydım da, yalan sayılmazdı. Ardından Jason'a bakarak "Ee.. Soracak bir sorun yok mu?" dedim. Sessiz durmayı sevmiyordum ve aklıma soru gelmiyordu. Onun soru sorması en azından aramızdaki sessizliği bozmaya yardım ederdi.

Thalia'nın Ağacı'nın yanına vardığımızda Cornelia bir kayaya oturdu.Birden gülmeye başladı daha doğrusu kıkırdıyordu.Ona:

''Ne oldu?'' diye sordum.O da:

''Hiç, içimden gülmek geldi." dedi.Ardından bana bakarak:

''Ee.. Soracak bir sorun yok mu?" dedi.Aslında onu gördüğümden beri ondan hoşlanmıştım.Ona söylemelimiydim bilmiyordum fakat çok açık sözlü birisiydim.Ayrıca Afrodit'in de oğluydum ona:

''İşimi zorlaştırıyorsun!'' dedim ve yine kıkırdadı gerçekten de işimi zorlaştırıyordu.Bana:

''Neyi zorlaştırıyorum?'' dedi ve bana meraklı bir ifadeyle baktı.Ona bunu söylemek zorundaydım ve ona:

''Aslında seni ilk gördüğümden beri senden hoşlanıyorum'' dedim ve bana vereceği tepkiyi merakla beklemeye koyuldum...

Duyduklarıma inanamıyordum. Daha iki saat önce tanıştığım biri bana böyle diyordu ve ben karşısında heyecandan hiçbir şey diyemiyordum. Normalde olsa ya kalbini kırmadan onu geri yollar ya da bilmiyorum derdim. Çünkü ikiside benim hayır deme yolumdu ve bunu belli ederdim de. Ama şimdi.. Kalbimin atışları hızlanmış, utançla yüzüme yere eğmiş ve kalbimde kelebekler uçuşurcasına dudaklarım mutluluktan yukarı kıvrılmış bir şekilde duruyordum. Jason'un yüzüne bakamıyordum çünkü çekiniyordum. Cevap da veremiyordum, çünkü heyecandan kekelemekten korkuyordum. Birden endişelenmeye başladım. Peki ben şimdi ne diyecektim? Ne demeliydim bilmiyordum ve buna da karar vermem çok zordu. Aklım saçmalama tabiki hayır diceksin derken kalbim, evet de bir kere de şu erkeklere şans tanı katı olma diyordu.

Jason'un benim cevabımı merakla beklediğine emindim. Aslında bende merak ewdiyordum ne diyecektim ki? Sakin olmaya çalışarak gözlerimi kapadım ve rahatlamaya çalıştım. Bunun da diğer herkesden farkı yoktu değil mi? İşte bu yanıt belliydi. Hayır diğer herkesten farklıydı. Beni bu kadar heyecanlandırıp mutlu eden tek kişi o olabilirdi.

Bir süre düşündükten sonra başımı hafifçe kaldırarak Jason'a baktım. O da gözlerini yere dikmişti. Benim ona baktığımı fark edince bana baktı ve güven vermek istercesine gülümsedi -ya da ben öyle anlamak istediğim için öyle görüyordum.- Jason'a bakıp gülümsedim.

"Seninle daha yeni tanıştık ama.. Sanırım bende senden hoşlanıyorum."

Bu sözlerin ağzımdan çıktığına inanamıyordum. Bunu ona bakarken sözlemek çok zordu ve kendimi sakinleştirmek için bir kaç kere sakince nefes almaya çalıştım. Şu an ikimizde birbirimize bakıyorduk ve benim bu durumda sakinleşmem oldukça zordu. Gözlerimi ondan kaçırmamak için çok uğraşıyordum ve içimden konuşmasını istiyordum. Eğer konuşmazsa ikimizde böyle susacaktık, buna emindim..

Utançtan kıpkırmızı kesilmiştim.Demek ki o da benden çok hoşlanıyordu.İlk defa birisine karşı böyle bir his duyuyordum.İçimde sanki kelebekler uçuşuyordu.Cornelia'nın yüzüne bakamıyordum.Ardından tüm casaretimi topladım ve yüzümdeki ifadeyi söküp attım.Ona konuyla hiç alakası olmayan bir şey söylemek istiyordum.Çünkü eğer konuyu değiştirmezsek, sonsuza kadar böyle kalacağımıza inanıyordum.Ona:

''Konuyu deiştirmek zorundayım üzgünüm çünkü değiştirmezsek ikimizde utançtan böyle kalacağız.'' dedim ve gülümsedim.O da güldü ve ona:

''Anneni ve en yakın arkadaşın Lena'yı çok özlediğini söylemiştin değil mi?''dedim.O da:

''Evet''dedi.Heyecanlanmışa benziyordu ve hala utanç içindeydi.

Bu fikrimin çok çılgınca olduğunu biliyordum ama bugünü Cornelia'yla birlikte ancak böyle geçirebilirdik.Ve ona o çılgınca fikrimi açıkladım:

''Birlikte New York'a annenin ve arkadaşın Lena'nın yanına gitmeye ne dersin?'' dedim.Ve heyecanla vereceği cevabı bekledim.Çünkü onun bu teklifi kabul etmesini çok istiyordum...

Bu çok güzel bir fikirdi. Onları görmeyeli olmuştu baya. Ama kamptan kaçmak.. İşte buna yine cesaret edebilirmiydim bilmiyorum. Hem de yanımda Jason varken. Tamam ben kaç sefer kaçtım ve yakalandım, artık cezalara alışmıştım ama Jason'un benim yüzümden ceza almasını istemezdim.

"Çok güzel fikir Jason ama.. yakalanırsak ceza alırız ve senin benim yüzümden ceza almanı istemiyorum."

Bu söylediklerim karşısında sadece gülümsemekle yetindi. Yüzünde hiç tereddüt yoktu. Anlaşılan benimle beraber New York'a gelmeye kararlıydı.

"Lia seninle istediğin her yere gelebilirim biliyorsun değil mi."

Bunu soru olarak değilde sadece bilgim olsun diye söylemiş gibiydi. Bu da beni çok mutlu etmişti. Burada bir sürü dostum ve sevdiğim bir çok kişi vardı ama Jason farklıydı. Hepsi için tedirgin olsam bile bu Jason için daha da fazlalaşıyordu. Gülümsemeyi denedim. Tereddüt etmemeye karar verdim. Ne de olsa bunu bana o önermişti ve benimle gelmek istiyordu.

"Pekala o zaman hadi New york'a gidelim."

Bu sözüme mutlu olmak istiyordu. Yüz ifadesinden bunu anlamam çok kolaydı. Pegasuslarımızı yanıma çağırdım. Geldiğince ilk önce onu okşadım ardından iki pegasusa da bizi götürecekleri yeri söyledim. New york'a gidiyorduk.


RP BİTMİŞTİR! (Devamı New york'ta)