Can Sıkıntısı (3/1)

Leo ile canımız sıkılarak kampta dolaşacağımıza biraz *ekşın* yaşayalım diye düşünüp Los Angeles'a, oradan da yer altına inmiştik. Asphodel Tarlalarında ilerliyorduk ama, bu küçük eğlencemizin başımıza bela açacağı aşikardı. Ölüler kulaklarımızı gıdıklayan ses tonlarıyla bize fısıldarken yanlarında geçip gidiyorduk. Hedefimiz Styks'e gidip ırmakta taş kaydırma yarışı yapmaktı.(Delice, değil mi?)

Her neyse.Styks'e doğru ilerlerken birden bir alarm sesi duyuldu.
Buda ne? dedim.
Birileri bizim ölü olmadığımızı Hades'e söylemiş olmalı.
Yani kaçmalı mıyız?
Kesinlikle! Koş! diyerek Styks istikametine doğru koşmaya başladık. Peşimizden gelen 4-5 iskelet asker olduğunu gördüm. Sanırım savaşmamız gerekecekti. Bu asphodel tarlalarından çıkmak çok uzun sürerdi ve bu sürede de bizi yakalarlardı. 5 iskeletle baş edebileceğimizi düşündüm.
Dur. Silahlarını çıkart. Onlarla savaşalım. dedim.
Tamam. dedi ve silahlarını çıkarttı.
Hiç uzun menzil silahımız yokmu? dedi. Güldüm ve;
Hemde kralı var. dedim. Baretta'mı çıkarttım ve gelenlerin 3 tanesini anlının çatından indirdim.
Kalan iki tanesinin biri senin biri benim dedim. Karşı çıkacaktı ama vakit bulamadı. Gelmişlerdi. Kılıcıyla birinin bacaklarını kesti ve yerdeyken tam sağ gözüne kılıcını sapladı. Ben, bana doğru gelene kılıcımı savurmak üzereyken Leo benimkinin boynunu kopardı.
Heey! diye karşı çıktım.
Sen 3 tane öldürdün. dedi. Ve o an onları gördüm. Üzerimize doğru gelen iki düzine kadar iskelet adam vardı. Birbirimize bakıp güldükten sonra 3-4 tanesini tabancamla indirdim. Çok yaklaştıkları için daha fazla tabanca kullanmayı göze alamadım. Bir an durup birbirimize baktıktan sonra saldırıya geçtik..

Hayır.. Olamaz.. Bu gerçekten kötüydü. Sanırım peşimizden gelenler.. Cehennem Tazıları!
Koş! dedim.
Sakın durma! Koş! Ama tazılar çok hızlıydı. Birden çevremizde 2 tane cehennem tazısı belirdi. Kılıçlarımızı çekmiş bekliyorduk ama bu o kadar kolay olacağa benzemiyordu.
Saldır! diye bağırdım ve saldırıya geçtik. Ben cehennem tazısının gözüne saldırmaya çalışıyordum. Eğer gözünü yaralayabilirsem savunmasını zayıflatabilirdim. Göz ucuyla baktım ve Leo'nun da benden farklı olmadığını gördüm. Saldıramıyor, sürekli savunma yapıyorduk ve yorulmaya başlamıştık. Bir anda, neden bilmiyorum ama gözümün önüne babam geldi. Annemin bana kolyem olan Kara Büyü'yü verdiği gün geldi. Nemia, Caitryn ve Mantalon tek tek gözümün önünden geçti. Bir an kendimin iradesini kaybettiğimi hissettim. Vücudum otomatiğe bağlamıştı. Bu duyguyu biliyordum..

Bir anda gökten alev yağdırmaya başladım. Benim tazım toza dönüştü. Döndüm, Leo'nun cebelleştiğini gördüm. Odaklanıp tazının üzerine bir alev sütunu indirdim. Leo geri çekildi. Alev sütunu kalktığında bayılmak üzereydim.
Leo! Hemen etrafımızda bir karanlık sütunu yarat.
Ben yapamam!
Yapabilirsin! Sen Gece'nin oğlusun. Hadi yap şunu! dedim. Yanıma geldi ve çevremize bir karanlık çemberi oluşturdu. Biz herşeyi görebiliyorduk, ama hiçbirşey bizi göremiyordu. Bunu biliyordum. Çünkü bize doğru gelen bir ordu vardı.. Bir iskelet ordusu..

Sakın kıpırdama. dedim.
Onlar gidene kadar bekle.
Tamam ama bu çemberi daha fazla tutamam! dedi. Ve bende çok yorgun olmama rağmen birkaç yudum nektar içip ona yardım ettim. Bu ordu buradan gidene kadar burda kalmamız gerekiyordu. Bunun için ne gerekiyorsa yapmalıydık.