Sadece bir ok

Okçuluk Alanı'na doğru dalgın dalgın yürüyordum. Aklım hala rüyalarımdaydı. Ayağımın önüne gelen her şeye tekme atıyordum. Çok sinirliydim. İçimdeki öfke her adımımda büyüyordu. Yine geçmişimi düşünüyordum. Lanet olsun. Mawrence k.ltağı ve Molly aklımdan çıkmıyordu. Uzun süredir gitmemiştim. Molly ölmüşse ? İçimde kabaran nefretle önümdeki taşı tekmeledim. Tam o sırada bir vızıltı duydum. Arkamı dönmemle eğilmem bir oldu. Bir ok kafamın üstünden geçmişti. Öfkeyle doğruldum. Ve büyük adımlarla alana doğru yürüdüm. Çitin üstünden atladım ve alana giriş yaptım.
"Kim attı onu ?!" diye bağırdım. Alıştırma yapanlar durmuş bana bakıyordu.
"Cevap versenize. Hangi sersem ?" O sırada çok çok açık sarı saçlı bir kız elini kaldırarak "Ben. Ne olmuş yani ? Yanlışlıkla oldu." dedi. Alev saçan bakışlarımı ona yönelttim. Geri adım atmadı.
"Ayrıca sersam sensin kızıl." dedi. "Ya demek öyle.Ok atmayı beceremiyorsan git birinden ders al" dedim üstüne yürüyerek. "Sanane." dedi. Oda bana doğru ilerledi.Kalabalık yavaş yavaş etrafımızda toplanıyordu.Kendi kendine tezahurat yapan birkaç salağı susturdum. Kız muhtemelen kimin kızı olduğumu bilmiyordu. Bu yüzden oda öfkeyle çenesini kaldırmış suratıma bakıyordu.Yanına gelene kadar kıpırdamadı. Ardından yumruğum suratında patladı.

Gözlerimi kısıyordum. Güneş, etraftaki herşeyi birbirinden ayırt etmemizi zorluyor, tüm olanağınla parlıyordu. Etraftaki çoğu melez, oklarını sağa sola savuruyor, gözlerini ışıktan açamıyorlardı. Tabi, bende dahil. Herkes elinden geldiğince dikkatli olmasına rağmen, mutlaka sağa sola kaçan oklar ağaçlara da olsa sapıyordu. Gözlerimi dikkatlice kısmış, elimdeki oku karşımda duran sabit tahtaya atmaya çalıştım. Tanrım! O da ne. Ok başka bir yöne doğru ilerliyor. Hemde bir kıza doğru. Eğilse de denk gelmese bari. Eğer, eğilmezse başıma gelecek cezayı düşünmek bile istemiyorum. Hızlıca başına eğen kızın Ares kızı Carmen olduğunu gördükten sonra duraksadım. Karşıdan bağıra bağıra ve aptalca sözler sarfederek bana doğru yaklaşan Carmen adeta, sinirli bir aslan gibi kükrüyordu. Bana sarfettiği sözler hiç ama hiç hoşuma gitmiyordu açıkçası. Ona olan nötr duygularım kendisini olumsuzluğa doğru sürüklüyordu. Benim iyi bir okçu olmadığımı düşünüyor ve ona oku yanlışlıkla atmadığımı aklından geçiriyordu. Çok yazık ki gerçeği bilmesi için bile bana konuşabilmem için olanak vermiyordu. Çünkü durmak bilmiyordu. Hızlıca bana doğru ilerledikten sonra sinirlerime hakim olamadım. “…Ok atmayı beceremiyorsan git birinden ders al.” Demişti. Sonuç olarak sinirlerime hiç ama hiç sakin olamamıştım. Hızlıca terslemiştim. “Sanane” demiştim. Neler olabileceğini hiç ama hiç düşünmüyordum. Aniden yüzümde bir sıcaklık, gözlerimde bir karartı ve denge sorunu hissetmiştim. Carmen, olabildiğince kuvvetiyle yüzüme yumruk atmış ve yere düşmeme sebep olmuştu. İçimden geçen küfürleri saymaksızın bizi izleyen gözleri umursamadan “Sen aptal.” dedim. Gözlerimi zar zor açıyordum. Açamıyordum bile. Etraf karanlık görünüyordu. Birde kulaklarımda uğultu sesleri ve erkek çocukların mutluluk sesleri. İçimden şu an hepsine lanet okuyor, Carmen’in neler yapabileceğini düşünüyordum. Gözlerimi sıkarak kendime gelmeye çalıştım ve zorlukla ayağa kalktım. "Seni iğrenç sürtük. Kendini ne sanıyorsun Carmen?" dedim. Bu defa fazlasıyla sinirlenmiş ve ağzımda çıkan kelimelere dikkat bile etmiyordum. Ne olacaksa olsaydı. Hiç kimse ama hiç kimse bana durduk yere yumruk atamazdı.

"Seni iğrenç sürtük. Kendini ne sanıyorsun Carmen ?"Kahkaha attım. Normalde güzel bir kahkaham vardı. Ama şu an bana bile sinir bozucu gelmişti.
"Ne mi sanıyorum ?" Yaklaştım. Olduğu yerde sallanıyordu.
"Daha ayakta bile duramıyorsun tatlım." dedim kulağına. Bana bir şey demesine fırsat vermeden onu yere yapıştırdım. Tam anlamıyla sersemlemişti. Ve bayılacak gibiydi. Suratı bembeyazdı. Ona saldırıp saldırmamak konusunda tereddüt ettim. Ama o yerden hızla kalktı ve tırnaklarıyla bana saldırdı. Yüzümü ıskalamıştı. Ama boynumu ve omuzlarımı fena çizmişti. Kollarını tuttum. Çelme takarak yine yere düşürdüm. Ve tokat attım. "Seninle dövüşeceğime kum torbasını yumruklarım.En azından o daha fazla can acıtıyor." dedim. Arkamı döndüm ve yürümeye başladım. Arkamdan koşan ayak seslerini duyduğumda geç kalmıştım.

Evet. Daha tam anlamına ayılamamıştım ve kendime gelememiştim. Gözlerim kararıyor ve denge sorunum gittikçe bozuluyordu. Aptal bir biçimde konuşmaya devam ediyordu Carmen. "Daha ayakta bile duramıyorsun tatlım." dedi. Bir kaç küfür ve hakaret sözünden başka bir şey edecekken hızlıca kendimi yerde buldum. Toprak, hiç bu kadar sinire ve olumsuzluğa hapsolmuştu. "Seninle dövüşeceğime kum torbasını yumruklarım.En azından o daha fazla can acıtıyor." Fazlasıyla sinirlenmiştim. Bu defa fazlasıyla ileri gitmiş, benim hiç ama hiç bir şekilde değerim olmadığını vurgulamak istemişti. Büyük bir hareketle hızlıca ayağa kalktıktan sonra havalı bir tip ile ilerlemeye çalışmıştı. İlerliyordu da zaten. Vağrolan gücümle kalkmaya çalıştım ve derin soluklar aldım. Spor ayakkabılarımın açılan bağcıklarına aldırış etmeden Carmen'in arkasından koşmaya başladım. Nefeslerim havadaki oksijenle çarpışıyor, soluklarım artıyordu. Hızlıca ellerini yakaladığım Carmen'in beline sarıldım ve onu yere doğru ittirdim. Yüzüne sinsice bir tokat atmaya çalıştım. Elimi havaya kaldırdım ve Carmen'in bembeyaz tenine tokat attım. Sonra derin bir nefes alarak "Kendini gerçekten güçlü mü sanıyorsun?" Sinirlerim geçmek bilmiyordu. Sanki bir afrodit kızı olduğumu unutuyor, ne yapmam gerektiğini düşünmüyor ve hızlı bir şekilde davranıyordum. Tokatlarımı beyaz tenine değdiriyor, sinirimi ondan çıkartıyordum.

Yere düştüğümde hemen sırt üstü dönüp kalkmaya yeltendim. Ama o üstüme oturmuştu. Ve bir tane tokat attı.İki üç tane daha tokat yedikten sonra ellerini tuttum ve gülümsedim.Utanmasam kahkaha atacaktım.Attığım yumruk yanağında mor bir leke oluşturmuştu. Sarı saçları tokasından kurtulmuş ve gözlerinin önüne düşmüştü.Gözleri sinirle parlıyordu. Ellerini ellerimden kurtarmak için çırpındı. Ama tek elimle iki elini birden tuttuğum için avantaj bendeydi. Boşta kalan elimle yüzüne yumruk attım. Geriye doğru savrulduğu an altından kalktım.Ayağa kalktı. Tekme attım. Ama tekmemden kaçmıştı. Ancak kaçarken ayağını burkmuştu. Bir çığlık attı ve yere oturdu. Acıdan gözleri dolu dolu olmuştu. Sinirim geldiği gibi gitmişti. Bileğini tutuyordu. Yüzündeki kızarıklar yerini mor renge bırakmaya başlamıştı. Çok ileri gitmiştim. Ama bu kanımda vardı. "Bir bakayım." dedim bileğine uzanarak. Bileğini tuttum ve oynattım. Çığlığı bastı. Bileğiyle ilgilendikten sonra "Hadi gel revire gidelim. Kırılmamış ama incinmiş." dedim elimi kalkması için uzatırken.Önce elimi görmezden geldi. Ama ben ısrarla elimi çekmiyordum. Sonunda elimi tuttu ve onu kaldırdım. Bir kolunu omzuma attım kendi kolumu beline doladım. Etrafta bekleşen kalabalığa dönerek "Tamam gösteri bitti. Dağılın !" Sözümü ikiletmediler. Revire doğru yol alırken revire ne diyeceğimiz hakkında düşünmeye başlamıştık.