Kampa geldiğimden beri bir kez olsun babamı merak etmemiştim. İçimden hiç merak duygusu oluşmamıştı. Genelde başım sıkışınca hatırlardım tanrıları. Onda da genelde tanrıça Artemis’ten yardım dilerdim. Annemin zorla babamla görüşmeye göndermesi ayrı bir faciaydı. İstemediğimi defalarca söylemiştim. On yıl boyunca gitmedim şimdi mi gidecektim! Hem gidince ne diyecektim? “Merhaba, ben geldim baba.”, “Şaraplar için çok teşekkür ederim.” mi diyecektim? Hiç kaçarım yoktu, söz vermiştim ve gidecektim. Hem anneme bir iyilik yapmıştı. Bunun için teşekkür etmeliydim. Ağır adımlarla Empire State’in önüne gelmiştim. Parlak ışıkları, lüks döşemeleriyle dikkat çekiyordu. Tam da tanrılara göre bir yer diye düşünmeme engel olamıyordum. Sakin bir şekilde kapılardan geçtim. Aslında bir an önce bitip gitmeyi diliyordum. Ama vücudum buna engeldi, bir şey beni yavaşlatıyordu. Kırmızı halıyı küçük adımlarla geçtim. Aynadan kendimi görmüştüm. Bu kılıkla beni kapı dışarı etmediklerine şaşıyordum. En salaş kıyafetlerle böyle ciddi bir mekâna girmek… Resepsiyona uğramam gerektiğini biliyordum. “600. kata gitmem gerek.” Dedim sert bir sesle. Biliyordum, bu resepsiyonist tüm melezleri çileden çıkarıyordu. “Bir hata olmalı, efendim. Empire Sate sadece 102 katlıdır.” dedi alayla. “Seninle uğraşacak vaktim yok! Beni 600. kata çıkarmalısın. Tanrı Dionysos ile görüşmeliyim.” Dedim sıkılgan bir sesle. Adam yerinden söylene söyle çıktı. “Homurdanmayı bırak da gidelim şu Olimpos’a.” Dedim. Asansörlerden nefret ederdim. Midemi bulandırıyordu ki bu 600 kat yukarı çıkacaktı. Gözlerimi kapadım, tink sesini duyunca gözlerimi açtım. Asansörden indiğimde karşımda tüm ihtişamıyla Olimpos duruyordu. Babamı aramam gerekiyordu şimdi. İleri doğru adam atacakken biri önümde belirdi. Sarımsı saçları ve kirli sakalı dikkat çekiyordu. İnsan boyutlarındaydı. “Bir melez daha!” dedi alayla. Evet, bu tanrı babam Dionysos’du. “Sizi görmek de çok güzel bir şey Tanrı Dionysos.” Dedim. Saygılı olmam gerekirdi sonuçta o bir tanrı ve babamdı. Saygıyla eğildim ve bana söyleyeceklerini bekledim. “Ee niye geldin?” diye sordu. “Bir babam varmış. Onu görmem gerekirmiş. Öyle demişti annem.” Dedim. Birbirimizden pek hoşlanmamıştık. Sadece saygı gösteriyordum, o da babam olduğu içindi. “Belki hatırlamamışsındır. Ben Chelsea Cocteau-Evans. Senin kızınım.” Dedim. Hatırlamaya çalışır gibi yaptı. “Boş ver, fazla yorma kendini. Hatırlamana gerek yok.” Dedim. Kırgındım, kızgındım. Bir kez olsun aramamıştı, sormamıştı. Öldü diyerek bunlardan kurtulmuştu. Kevin’i daha fazla sevmeye başlamıştım. Bize karşı hiçbir sorumluluğu yokken büyütmüştü. “Olimpos’ta sorumluluklarım var Chelsea. Onlardan vazgeçemem bunu onca yıldır anlaman gerekirdi.” Dedi. “Biliyorum, biliyorum. Siz tanrısının en önemli işleriniz burası ama bizler sadece sizlerin ayakçılarınız. Cidden çocuklarınızı size hizmet etmesi için mi doğurdunuz?” dedim öfkeyle. Hiç oralı olmamıştı. Ağaçlarla ilgileniyordu. “Seninle tanışmak güzeldi, ‘baba,” Dedim kırgındım ona. “Hı hı seninle tanışmak da güzeldi. Arada gel gene.” Dedi alayla. Sinirle sırtımı döndüm, adımlarımı hızlandırmıştım. Bir an önce buradan çıkmak istiyordum. “Chelsea!” dedi. Arkamı döndüm, ne var bakışı attım. “Belki ihtiyacın olur.” Dedi bana doğru bir şey fırlattı. Baktığımda bu bir bileklikti. Eminim bir sihirli eşyaydı ama ne işlevi vardı bilmiyordum. Bilekliği elimde çevirdi. “Işın kılıcı, küçüklüğünde STAR WARS izlerdin. “ dedi. Nereden biliyordu ki bunu? “Tıpkı neydi o adamın adı? Anaki’ninki gibi.” Dedi. Neydi bunu, gönlümü mü almaya çalışıyordu? “Onunkinin daha iyisi tabii ki de.” Dedi. “Hem canavarlara hem de insanlara etki ediyor ve asla bozulmaz ve bataryasının bitmesi imkânsız.” Dedi. “Teşekkürler.” Diyebilmiştim.
Konu: Babamla İlk Defa 
C.tesi Tem. 09, 2011 3:51 am