Kayıp Yaba

İçimde bilmediğim bir his vardı, çok tuhaf hissediyordum bugün. Bu sıkıntı değil aksine heyecan gibi bir şeydi ama ne veya neden olduğu hakkında hiç bir fıkrim yoktu. Paristeki evimden çıkıp gelmiştim bu hislerle kampa. Ahıra geldiğimde yavaşça pegasusumdan indim. Bir süre kulübeye gidip gitmemeyi düşünsem de ardından gitmemeye karar verdim. Ne de olsa Rose Paris'teydi ve diğer kardeşleriminde geleceğimden haberi yoktu. Pegasusumu yerine bıraktıktan sonra yavaş adımlarla ilerlemeye başladım ahırdan dışarıya doğru. Dışarı çıktığımda güneş çok güzel parıldıyor, her yer daha güzel gözüküyordu. Hafifçe esen rüzgarın saçlarımı dağıtması biraz sinirimi bozsa da bunu bile özlemiştim. Zaman ilerledikçe kampa daha az gelmeye başlamış, her şeye rağmen buradan kopamıyordum.

Bir süre aklımda bu düşüncelerle ilerlerken her gördüğüm yerde geçirdiğim güzel günler aklıma geliyordu. Yaklaşık 16 senedir bu kamptaydım ve kimselere değişemeyeceğim dostlarım, kardeşlerim olmuştu. Rose, Amanda, Lucy, Stell, Jenny... Kamptaki çoğu kişi dostumdu aslında ama benim için çok özel olanlarda vardı aralarında. İsimler aklıma geldikçe hem gülüyor, hemde hüzünleniyordum. Kardeşim Rose'yi çok sık görebildiğim gibi, en yakın dostum Jenny'i de hiç göremiyordum avcı olduğundan beri. Stell ve diğer dostlarımla da karşılaşıyordum işte arada. Aklıma bunlar gelince istemeden de olsa eskiye dönmüştüm yine. İç çekerek gözlerimi gökyüzüne diktim ve "Eskiye dönmeyeceğim, özellikle de beni üzen kısmına." Bunu söylerken Jenny'nin gidişini kastediyordum aslında. O giderken ona destek olmuştum, ne de olsa ablasının peşinden gitmişti.

Ardından birinin sesini duymamla kendime geldim ve gözlerimi sesin geldiği yöne çevirdiğimde Luna'yı gördüm. Nereye gittiğimi sorduğunu anlamam pek zor olmadı. "Gezip geleceğim." dememin ardından yolumda ilerlemeye başladım. Aslında yolum diye bir şey yoktu, çünkü nereye gittiğimi bilmiyordum bile. Duraksayıp etrafıma baktığımda cirit sahasının orada olduğumu fark ederek şaşırdım. Buraya ne kadar da çabuk gelmiştim böyle. Derin bir nefes aldım ve antreman yapan melezleri ve melez çocuklarına göz atmaya başladım. Evet, melezlerin artık bir de çocukları olmuştu ve şimdi onlar burada kalıyorlardı. İleride bir kız ve erkek çocuk gördüm ve bir anda donup kaldım. Ben doğru mu görüyordum yani? Bunca yıl sonunda geri mi dönmüştü? Yoksa bir sorun mu vardı? Gözlerimle kızı daha da iyi incelemeye başladım, bir türlü o olduğuna inanamıyordum. Her ne kadar inanamasam da gözlerimin yalan söylemediğine karar verdiğimde "Jenny! Hey, Jennifer, buradayım!" diye bağırdım.

Bir süre Jenny beni arasa da sonunda görüp yanıma doğru koşmaya başladı. Onu gördüğüme hala inanamıyordum, ne yani benim canımdan çok sevdiğim kuzenim geri mi dönmüştü? Gözlerime inanamayarak ben ona bakarken o yanıma gelmişti bile. Gelir gelmez sarıldık birbirimize. O an anladım ki kaç yıl geçse de hala aynı hissediyordum ben ona karşı ve çok özlemiştim onu. Gözlerimden yaşların akmasına engel olmakla uğraşırken sonunda ondan ayrılmayı becererek "Sen iyi misin? Kötü bir şey yok değil mi Jenny?" diye sordum. Ne olursa olsun onun iyiliği benim için çok önemliydi ve eğer hayalini kurduğum, Jenny'nin döndüğü gün bugünse havalara uçacak ve bir daha asla onu bırakmayacaktım.