Biraz Kılıç Antrenmanı.

Elimde kılıcım, arenada kendi kendime antrenman yapıyordum. Ya da, yapmaya çalışıyordum. Kılıç konusundaki bilgimin azlığı malumdu, pek bir şey de bilmiyordum. Onun için dengede tutamadığım kılıcım, kontrolüm dışında savrulup duruyordu. Kendi kendime kızdım, "Lanet olsun! Hiç bir şey bilmiyorum!" Bir de güçlü olmakla övünürdüm. Karşıma tek bir canavar bile çıksa, bu haldeyken yapabileceğim tek şey kaçmak olurdu. Aslında, eskiden bu kadar beceriksiz değildim. Sadece, son yıllarda, artık kendimi yetişkin bir kadın gibi gördüğümden, kılıç gibi şeylere pek zaman ayırmıyordum. Her şeyi unutmuştum işte. Arenada kendi kendime kızıp kılıcımı rastgele oraya buraya savururken, arkamdan gelen bir sesle irkildim. "O kılıcın öyle tutulduğuna emin misin?" Lanet olsun! Biri rezilliğime şahit olmuştu demek!

Alaycı kişiliğimle arenada dolanıyor ve insanlarla dalga geçiyordum. Belkide dalga geçilecek en kötü yeri seçtiğimi düşünebilirsiniz ama burayı severdim. İlk önce dalga geçerdim , sonra eğer karşımdaki kavga çıkarırsa onu da bir güzel revirlik ederdim. Arenada başıboş gezmeye devam ediyordum ki öndeki bir kız dikkatimi çekti. Kılıcı tutması ve kabzasından kavraması resmen doğruydu. Ama bir türlü savurmayı beceremiyordu. Zaman kaybetmeden yanına doğru gittim ve her zaman yaptığım gibi gölgelerin arasına saklandım. Yavaşça arkadan yanına sokuldum ve onu izlemeye başladım. Birkaç defa hata yapsada tutuşunuve kavramayı hiç bozmuyordu. Tek proplemi yakından inceledikçe anladım ki duruşu , savuruşu ve pratik noktaları bilmemesiydi. Ona yardım edebilirdim. Tabi isteseydim... Bilirsiniz belki biraz gıcık ve karanlık bir kişiliğim vardır. Onun için dalga geçmekle yetinmeye karar verdim ve ''O kılıcın öyle tutulduğuna emin misin?'' İrkildi ve arkasını dönmeden önce kılıcı yere sapladı. Yavaşça arkasını döndü ve ''Çok kolaysa sen göster...'' dedi. Tamam planım bu değildi ve cevap karşısında şaşırmıştım. Normalde ''git şurdan !'' gibibir cevap ve arkaya savurulan bir kılıç beklerdim ama bu farklıydı. Zaman kaybetmeden kendimi toparladım. Bu arada hiç gülüşümü bozmadım ve kılı kabzasından kavrayarak ani bir hareket yaptım. Önce talim mankeninin bacaklarına eğilerek ve dönerek kılıcımı savurdum ve bacaklar kopunca mankene doğru dönüp kılıcı göğsünün alt kısmından soktum. Ben böyle yetinen bir tip değilimdir... Kılıcı mankene geçirmiş halde havaya savurdum ve mankeni havaya fırlatım. Manken aşağı düşmeye başladığındaysa havaya zıpladım ve tam önümde onu ikiye ayırdım. Yere düştüm. Hafifçe kalktım ve üstümdeki tozu silkeledim... TAbiki kendimi beğenmiş bir gülümsemeyi de unutmadım...

''Ne ?- Hee... olur'' Noluyordu yahu ? Önünde o kadar takla falan atıp bir mankeni haşata çeviriyordum. Birde üstüne hava atıyordum. O bana kendini çalıştırmasını söylüyordu. Tamam Lider olarak iyiyimdir ama eğitmenlik pek benim tarzım değildir. Yani birkaç hareket ve taktik bilirim ama bunları sadece Kardeşlik'tekiler bilebilirdi. Yani ona tekniklerimi öğretmem imkansız ötesi ve yasaktı. Ama onun bir saklı bıçak mekanizması olmadığını unutuyordum. Ona sadece kılıçla birkaç hareket göstersem sanırım canım çıkmazdı... Bileğimdeki kanlı intikam'a dokundum ve birden elimde uzunca bir kılıç belirdi. Yavaşça karşısına geçtim. Kılıcımı iki kere çevirdim ve yavaşça arkaya doğru tuttum. Yüzüne baktım ve ''Bana en güçlü saldırınla vur'' Dediğim karşısında şaşırmıştı sanırım. Gerindim ve ona hadi dercesini boştaki elimi kaldırdım. Sonunda bana doğru koşmaya başladı. Kılıcı aşağı doğru tuttu. Bu demektiki alttan bir saldırı yapacaktı. Bana doğru yaklaştığında kılıcımı doğru yere doğru tuttum. Sonunda kılıcını aşğıdan savurdu. Kılıcı kılıcıma çarptı ve geri sekti. Bu arada ben kıvrak bir hareketle arkasına doğru geçtim ve boynuna kılıcımı koydum. Birkaç saniyeliğine öylece durdu ve en sonunda kılıcı bıraktı. Bende boynundan kılıcımı çektim ve yeniden önüne geçtim ''Bir kılıç dövüşünde... raibinin kılıcını tuttuğu ve savurduğu yön olarak iki tane A ve B noktası vardır. Ben bunlara göre hareket etmen gerekir...''

Onun beni çalıştırmasını istemem garibine gitmişti sanki. Yine de olumlu cevap verdi. Muhtemelen nasıl olsa bir şey yapamayacak diye düşünüyordu. Kılıcını çekti ve yavaşça yürüyerek karşıma geçti. Kılıcını alaycı bir tavırla çeviriyordu. Yüzüme baktı ve, "Bana en güçlü saldırınla vur." Şaşırmıştım. Güçlü saldırım yoktu ki en güçlüsü olsun. O ise hala bekliyordu. Yapacak bir şey yok diye düşündüm ve ona doğru koşmaya başladım. Aşağıdan saldırmayı planlıyordum. Kılıcımı savırdım ama ona değmeden kılıcına çarptı. Beklemediğim bu şey karşısında bir saniyeliğine duraksadım. Aynı anda, Kevin arkama geçti ve kılıcını boynuma dayadı. Şimdi bir şey yapmayacağını biliyordum, ama bu çocukla gerçek bir dövüşte olsam, şu anda ölüydüm. Kılıcımı yere bıraktım ve o da kılıcını boynumdan çekti. Önüme geçip konuşmaya başladı, ''Bir kılıç dövüşünde... raibinin kılıcını tuttuğu ve savurduğu yön olarak iki tane A ve B noktası vardır. Ben bunlara göre hareket etmen gerekir...'' Hiç bir şey anlamamıştım. O da anlamadığımı fark etmişti sanırım. Yüzümü buruşturdum ve konuşmasını böldüm. "Şey, süper ama, hiç bir şey anlamadım. Böyle olmayacak uygulamalı çalışsak?" Çocuk derin bir iç çekti. Gerçekten bir aptal gibi davranıyordum. Yine de beni yanıtladı. "Pekala. Öyle olsun bakalım."

***
Antrenmanla geçen bir saatin sonunda, resmen pestilim çıkmıştı. Kev'le birlikte kulübelerimize dönerken şakayla karışık söylendim, "Beni öldürmeye çalıştın değil mi? Yorgunluktan bayılmak üzereyim!" Kevin her zaman koruduğu alaycı tavrıyla cevap verdi, "Bu kadar çalışmayla yorulduysan, senin işin zor, çaylak! Canavarlarla karşılaşmamayı um sadece!" Bu sözlerinin üzerine gözlerimi devirdim, ve ayaklarımı sürükleyerek kulübeme yöneldim. Bir daha antrenman yapmam için uzun bir zaman geçmesi gerekiyordu.

-RP Bitmiştir-