Sirenlere yolculuk

Kampın sınırlarına gelmiştim. Zorlu bir yolculuk olmamıştı tuhaf bir şekilde. Ben zorlanmayı beklerdim her zamanki gibi. Buraya tekrar geliş nedenim sadece sirenlere gitmek. Her zaman merak etmiştim ne olduğunu ama gidememiştim. Bir kaç günlüğüne hastaneden izin alıp geldim. Sonsuz boşluğa tüm eşyalarımı katmıştım. Şu an elimde bir bileklik şeklinde duruyordu. Kardeşlerimi çok özlemiştim. Onları görmek isterdim ama eğer oraya gidersem Canavarlar Denizine gidemeyeceğimi kesinlikle biliyordum o yüzden gitmemeye karar verdim. Kampın çok yakınlarındaydım. Tüm cesaretimi toplayıp sınırdan girdim. Kardeşlerimi görmeyecektim belki ama görmem gereken biri vardı. Carrionite hep villaya geliyordu ama o zaman da fazla ilgilenemiyordum. Yanıma biraz küp şeker almıştım. Bunları çok seviyordu ama bugün bunların bile yeterli olacaklarını sanmıyordum doğrusu. Ahıra varmıştım bile. İçeri girdim ve Carrionite'ı aramaya başladım. Diğer pegasusların aksine yerde öylece yatıyordu. diğerlerine aldırmadan içeri girdim ve başını okşadım. Hemen bana baktı ve sevinç işinde kişnedi. Geri döndüğümü falan zannediyor olmalıydı. Ona küp şekerlerini verdim. Beni anlayabildiğini biliyordum ama ne yazık ki ben onu anlayamıyordum gene de konuşmaya başladım. "Henüz geri dönmedim. Yakın bir zamanda döneceğim ama." dedim. Üzülmüş gibi görünüyordu ama burada olmam bile sevindirmişti onu. Biraz daha yanında durduktan sonra oradan ayrıldım. Nereye gitmem gerektiğini biliyordum.


Apollon kulübesine doğru koşuyordum. Hemde çok hızlı bir şekilde. Sonunda kulübelerin olduğu yere vardım ve Apollon kulübesini buldum. Kapıyı çalmıştım. Hiç tanımadığım bir kız kapıyı açtı bana sanırım yeni gelenlerdendi. "Kimsin ve ne arıyorsun burada?" dedi. "Edward buradamı?" diye sorusuna soruyla cevap verdim. "Bir saniye bakayım." dedi ve içeri girdi. Sonra kapıya gelen kişi Edward idi. "Selam Kevin seninle bir 5 dakika konuşabilirmiyim." dedim. Kafasıyla onaylayıp yanıma geldi yürümeye başladık. O sırada ona neden geldiğimi ve yardımını istediğimi söyledim. "Oraya götürebileceğim bir tekne bulabilirmisin?" dedim. Ve cevap vermesini bekledim.

Ben sabah erken kalkmıştım ve kulubemdeki gizli silah cephaneliğimde oyalanıyordum. Sabah beklenmedik bir sürpriz olmuştu. Ben duvarı kaldırmış silahlarımla oyalanırken kardeşlerimden biri bana ''Kev !... Kev !'' diye bağarmaya başlamıştı. Zaman kaybetmeden silahımı dolaba koymuş ve düğmeye basıp cephaneliğin girişini kapatmıştım. Birkaç saniye sonra hızla içeriye kardeşim girdi ve dışarda birinin beni beklediğini söyledi. Yavaşça yatağımdan kalktım ve kapıya doğru ilerledim. Kapıya yaklaştığımda üstümde korumasız olarak dolaştığımı fark ettim. Hemen Nanoogiysime çalışmasını ve derimi kaplamasını emrettim. Kafam dışımda her yer kaplanana kdar bekledim. Dışarı çıktığımda beni tanıdık biryüz karşıladı. Bu benim grubumdan biriydi ve adı David'di... Benimle konuşmak istediğini söyledi ve birlikte kapıdan uzaklaşıp kampın ortasına doğru yürümeye başladık. Daha birkaç adım atmadan bana birkaç planla ilgili birşeyler anlatmaya başladı. Amacı Sirenleri görmekti sanırım. Nedir bu Athena çocuklarının siren merakı ? Annabeth size yeterince ders olmamış mıydı ? Ben tam bilmiyordum ama denilenlere göre Annabeth onları dinlemeye kalkmış ve askalsın canından olmuştu... David'in yüzüne baktım. Benden oraya gitmek için bir gemi istiyordu. Ona bunun çok tehlikeli olduğunu ve bunu yapmaması gerektiğini söyleyecektim ki yüzündeki ifade beni durdurdu... O ben hayır desem bile gidecekti... Kararını vermişti ve kimse onu durduramazdı. Derin bir iç çektim ve havaya baktım. Kollarımı göğsümde kavuşturdum ve ''Tek bir şartla...'' dedim. Sanırım aşırı heyecanlanmıştı ve ona bulabileceğime şaşırmıştı ki hemen ceva verdi ''Nedir ?'' Sesi heyecanını yansıtmıyor olabilirdi ama beden dili bunu eleveriyordu. Gerindim ve ''Bende seninle geleceğim...'' dedim. Belki onu durduramayabilirdim ama en azından elimden geldiğince adamlarımı korumak istiyordum...

Konuşmak bittikten sonra biraz bekledi düşünüyor gibiydi. İlk başka bir şey söyleyecekti ama son anda bundan vazgeçmişti. Başka bir şeyler söylemeye başladı. ''Tek bir şartla...'' dedi. Ne olduğunu gerçekten merak etmiştim. Aklıma bazı şeyler geliyordu ama ne olduğundan emin değildim. "Nedir?" diye sordum. ''Bende seninle geleceğim...'' dedi. Düşündüklerimden biri de buydu. Hayır demek isterdim ama bana hem yardım edecek biri lazımdı, hemde hayır demem ona pek işe yaramayacaktı. Ben ne dersem diyeyim o benimle gelecekti. "Peki sen bilirsin tehlikenin ne kadar büyük olduğunu biliyorsun." dedim. "Evet." dedi. Cidden inatçıydı. "O zaman kulübende eşyalarını topla. Ayrıca teknenin yanında bazı silahlarda alabilmemiz mümkünmü. Kendi silahlarım ve bazı silahlarım daha var ama ne olacağı belli olmaz." deidm. Başıyla onayladı ve eşyaları toplaması için kulübesine gitti. Bende kulübenin önünde onu bekledim. 15-20 dakika sonra falan gelmişti. Sonsuz boşluğu hatırlamadığından. "David senin eşyaların nerede." dedi. "Sen merak etme eşyalarım yanımda." dedim. Sonra da açıkladım. Sonra gemiyi almaya gittik.

Yol boyunca pek konuşmamıştık ama aramızdaki sessizlik herşeyi anlatır gibiydi. İkimizde korkmuyorduk. Ama sirenleri ziyarete gitmek yinede ikimizinde biraz ürkmesini sağlıyordu. Yürürken parmaklarım resmen buz kesilmişti. Hareket ettirmeye çalışmıyor... çalışsamda hemen tepki vermeyeceklerini biliyordum. Buna rağmen yinede gıkımı çıkarmadım ve geminin olduğu yöne doğru ilerlemeye devam ettim. Gemiye yaklaştıkça yüzüme güzel bir gülümseme yerleşmeye başladı. Nasılsa elim hala buz donukdu ama yinede gülümseyebiliyordum. Tam sahilin kenarında bir bot duruyordu. David şaşırmış bir şekilde döndü ve ''Kev... senden daha ihtişamlı birşey beklerdim...'' Hafifçe güldüm ve elimi kaldırarak denizin ilerisini gösterdim. İleride... Hemde çok ileride bir nokta gözüküyordu. Gülümsememi büyüttüm ve David'e döndüm. Botu işaret ettim ve onu beklemeden içine bindim. Benden birkaç saniye sonra David'de bota bindi ve ilerdeki küçük noktaya doğru yol almaya başladık...
En fazla birkaç dakika geçmişti. İlerideki o küçük noktaya çok yaklaştığımızı biliyordum. David'in onu görünce şaşıracağınıda biliyordum. Ama ne yapalım , ben zaten şaşırtıcı bir insanımdır. Heyecanla ilerde yavaşça büyüyen siyah noktaya doğru ilerlemeye devam ettik. Hatta birkaç sefer heyecandan motora tüm güç verdiğim ve askalsın geriye yani suya düşecektim. Acaba David ilerdeki o noktanın ne olduğunu anlayınca ne diyecekti çok merak ediyordum...