Let's Hear It For New York.

Tanrıça Mesaj Sayısı : 284 Kayıt tarihi : 30/06/11

Güzel bir hava vardı. Güneş, ışıltılar saçıyordu etrafa. Yine erken kalkmıştım ancak sıkılıyordum. Eğer Manhattan'da olsaydım evimin dibindeki mağazalara bakar, Manhattan sokaklarında insanları seyrederek kahvaltımı ederdim. Derin bir iç çektim. Melez Kampı'ndaki hayat güzeldi ama ben evimi özlemeye başlamıştım, tam özlemiyorum diye rahatlamışken aniden orada olmayı dilerken bulmuştum kendimi. Evet, gitmeliydim. Bugün bir işim yoktu ve gitmeliydim. Yoksa burası benim için dayanılmaz bir hale gelecekti ! Üstelik annemi ve üvey babamı da özlemiştim ! Birlikte eski günlerdeki gibi her akşam gittiğimiz İtalyan restoranına gitsek fena mı olurdu sanki ? Düşünmeyi sonraya bırakıp, giyeceğim kıyafeti tasarlamaya başladım. Evden ayrılırken kıyafetlerimin diğer yarısını bırakmıştım. Çünkü buraya getirdiğim yarısı bile beş valiz ediyordu. Almadığım kıyafetlerimi alacak, acilen topuksuz şık ayakkabı alışverişi yapacaktım. Kıyafet almayı da düşünebilirdim, bugünün bir anısı olurdu. Siyah önü ufak dekolteli olan elbisemi ve pudra pembesi rugan topuklularımı giydim. Saçlarım doğal dalgasındaydı. Ve hazırdım ! Ancak nasıl çıkacağımı bilemiyordum. Hem yalnız gezmek istemiyordum bugün. O anda aklıma üvey kardeşim ve yakın arkadaşım Alexandra geldi... O benimle gelebilirdi ve çok eğlenirdik ! Tam bunları düşünürken, kulübeden çıktığımda onunla karşılaştım. Sanki telepati kurmuş gibiydik.

Afrodit'in Çocuğu Mesaj Sayısı : 1854 Kayıt tarihi : 05/09/10

Sabah sabah can sıkıntısı insana neler de yaptırıyormuş. Sabah erkenden kalkmış, nedensiz yere hazırlanmış-sanki bunu her sabah yapmıyormuş gibi-öylece kapının dibine oturmuştum. Biri beni rahatça, sahibinin eve gelmesini bekleyen bir yavru haski gibi görebilirdi. Ne yapsaydım acaba? Biri ile buluşup kampta dolaşsa mıydım? Yoksa bana akıl verecek eğlenceli birinin yanına mı gitseydim? İkinci seçenek bana daha yakın gelmişti.

Hemen kulübemden ayrılıp Adriana'yı görmek için üvey kardeş kulübesine doğru ilerledim. Adriana hem yakın arkadaşımdı hem de üvey kardeşim. Yani her yönden beni yakın tanıyan biri diyebilirdim. Kulübenin önü geldiğimde onunla karşılaşmam bile bir acayip olmuştu. Gülümsedim ve neşeli bir ses tonuyla konuşmaya başladım. "Adriana! Nasılsın?" Bu gün gözlerinde bir ışıltı vardı. "İyiyim canım! Sen?" dedi. "Ben de iyiyim. Ee, ne yapıyorsun?" dedim. "Aslında sana geliyordum. Bilirsin işte. Konuşmak için. Ve sana bir şey soracaktım." dedi. Acaba ne soracaktı. "Ne soracaktın?" dedim merakla. "Ben kaptan çıkmak istiyorum. Kısa bir süreliğine. Bana yardım eder misin ve benimle gelir misin?" dedi. Elbette giderdim.Soru muydu bu şimdi. Gözlerimi kıstım ve mağrur bir edayla konuşarak. "Elbette canım. Sorusu bile olmaz. Hemen şimdi mi gidiyoruz?" dedim. Evet anlamında başını salladıktan sonra hemen konuşmaya daldım. "Tamam o zaman. Kaçma işinde ustalaştım sayılır. Pegasusla gideceğiz." dedim hızlı hızlı.

Sohbet ederek ve hızlı adımlarla pegasus ahırına geldik. Adriana ile Bright Star'a bindik ve New York'a doğru yol aldık.

Tanrıça Mesaj Sayısı : 284 Kayıt tarihi : 30/06/11

Üvey kardeşim ve yakın arkadaşım Alexandra beni yanıltmamıştı, her zamanki gibi ruh halimi anlamıştı ve New York'a gitmek için yola koyulmuştuk. Kaçma işinde ustaydı ve onun pegasusu Bright Star'a binerek New York'a doğru yol aldık. Gökyüzünün içindeydik, ne kadar güzeldi... Aşağıya baktım ve ihtişamlı New York'u, Manhattan adasını gördüm. O gösterişli gökdelenler beni çağırıyordu sanki. Empire State'e yakın olan evimi gördüm. Evim de çok yüksek bir gökdelendi.
''İşte burası, şu her tarafı siyah camlarla kaplı olan bina. Oraya inelim...'' diyerek evimi gösterdim Alexandra'ya. Hemen pegasusuyla çatı katına indik. Alexandra cebinden küp şekerler çıkarıp Bright Star'a verdi ve pegasus mutlu bir şekilde göklere döndü. Gideceğimiz zaman yine gelecekti tabii. Gülümsedim.
''Manhattan'a hazır mıyız ? Önce ev ziyareti yapalım. Annem beni özlemiştir, hem onlarla tanışırsın...'' dedim. İkimizde çok mutluyduk, sanki hayat bulmuştuk. Çatıdan gökdelene girdik. İlk bulduğumuz asansörle 30. kata indik. Şansıma komşuların biriyle karşılaşmadık, çünkü benim Avrupa'ya liseyi tamamlamaya gittiğimi sanıyorlardı ve bu ani dönüş onları şaşırtabilirdi. Alexandra'ya baktım. Çok mutlu görünüyordu.
''Bugün alışveriş yapalım mı canım ? Uzun süredir dolabım yenilenmedi... Manhattan'da her gün alışveriş yapmayı çok özledim ayrıca.''
''Tabii ki, Manhattan'a dönüp alışveriş yapmadan olmaz. Hem benim topuksuz çılgın ayakkabılara ihtiyacım var. Hep ultra topuklu giyerdim ama burada yasak olduğu için birkaç ayakkabıyla idare etmek zorunda kaldım.''
Ardından birbirimize bakıp o her zamanki sevinç çığlıklarımızdan attık. Bugün bir harikaydı ! Sonunda 30. kata gelmiştik, asansörden çıktık ve geniş koridora adım attık. Evimin önüne geldik, kapıyı çalmadan biraz durdum. Ne kadar özlemiştim bu gösterişli evin kapısını... Bu yaşamımı geçirdiğim gökdeleni... Alexandra bu düşünceli halime gülmeye başladı, komik görünüyordum evet. Düşündüğüm zaman hep tuhaf ifadelerim ortaya çıkardı.
''Adriana iyi misin canım ? Büyük buluşmanın şokunda mısın yoksa ?'' Bir kahkaha patlattım, dediği doğruydu, dehşet içindeydim. En sonunda kapıyı çalabildim ve sanki hep o kapının ardında bir bekleyenim varmış gibi hemen açıldı. Annem ve üvey babam Valentino Garavani karşımızdaydı.

» New York :) :)
» New York , New York...
» New york a kaçış :)
» New York'a kaçış
» New York'a Kaçış