İlk defa anne sevgisi....

Büyüleyici bina Empire State'in 600.katına çıkıp huysuz bekçiden anahtarları aldım ve yavaş,tedirgin adımlarla asansöre doğru yürüdüm.Asansörün tam önünde durdum ve yutkundum.Annemi görecektim.Kararlıydım.Anahtarı çevirmeden önce sarı sırma saçlarımı arkaya attım ve derin bir nefesle birlikte anahtarı yavaşça hareket ettirdim.Klik.... Açılmıştı!

Şimdi yukarı çıkmaktaydım.Asansörde Olimpos'un nasıl bir yer olduğunu merak edip kendi kendime hayaller kurdum.Sonunda kapı yavaşça açıldığında sanki kalbim yerinden fırlayacaktı.Daha önce hiç bilmediği bir yere girmiş bir turist gibi etrafıma bakındım.

Konsey binasına geldiğimde birkaç dakika bekledim.Binaya bakmaya devam ettim ve en sonunda içeri adımımı attım.İçeride tek bir kişi vardı...Ve o da....



(Sevgili Athena.... )

Sorumsuz Zeus ve Poseidon'a hesap sormak için plan yapıyordum, konsey az sonra başlayacaktı. Her zamanki gibi yine ilk gelen ben olmuştum. Tabii, Güzellik Tanrıçası veya Güneş Tanrısı çok meşgul kişilerdi, neden vaktinde gelsinlerdi ki... Eminim yine saatlerce bekleteceklerdi bizi!

Aklımda bin farklı düşünce konseydeki tahtları incelerken, kapı aralandı. Hayır, biz Tanrılar ve Tanrıçalar buraya kapıdan girmezdik. Gelen, başka biri olmalıydı.

İçeri adımını atar atmaz tanıdım onu, kızım Anna Maria! Her anne yıllarca görmediği çocuğunu gördüğünde koşup ona sarılmak ister ancak bir Tanrıçaysanız, ne yazık ki bunu yapamazsınız: babam ve onun otoriter kuralları.

Kızıma tahtıma yaklaşmasını işaret ettim ve ilk karşılaşmada onu kırmak istemediğimden, konsey salonundan gitmesini istemeden önce onunla biraz konuşmaya karar verdim.

"Merhaba Anna. Beni görmek için buraya gelmen çok tehlikeli ama annenin ben olduğumu daha yeni öğrendin, seni bu seferlik affediyorum." dedim bir Tanrıça ne kadar yumuşak olabilirse, o kadar yumuşak bir sesle.

"Birazdan tüm konsey burada olacak, onun için bana hemen sormak istediklerini sor lütfen."


(Ann)

Anneme baktım.Çok...çok güzeldi.Tıpkı bir tanrıçayı andırıyordu diyeceğim ama o zaten bir tanrıça...Ona bakarken hem kendimle hem annemle gurur duydum.Niye bilmiyorum.Fakat iyi ki Athena çocuğuydum!Bana ne soracağımı sorunca ben de ona "Tanrıçam,aslında bilmek istediğim çok şey var!Bu melez işlerinde daha bir çömezim ve bir rehbere ihtiyacım var.Ben,sizden iyi rehber göremedim." dedim.

Gerçekten de kampa ilk geldiğimden beri bir rehber arıyordum ve en sonunda belki kendi öz anneme danışsam iyi olur diye düşünmüştüm.Sonra onu beklerken aklıma birşey daha geldi."Tanrıçam,eğer rehberlik için zamanınız yoksa sadece şu sorumu cevaplayın,beni niye amcam ve yengemin yanına verdiniz?" bu soru,boş devasa salona bir bomba gibi inmişti.Annem ise biraz kararsız ve telaşlı gözüküyordu.Ona meraklı ve soran gözlerle baktım.

"Öncelikle Anna, ben senin annenim. Bana Tanrıça'm diye hitap etmene gerek yok, anne demen yeterli." dedim.

Bir sonraki sorusuna vereceğim cevap, büyük ihtimalle onu üzecekti ama yapabileceğim birşey yoktu. Tanrıça da olsam yaşananları değiştiremezdim.

"Babanla birbirimizi çok sevdik kızım ve düşüncelerimin meyvesi olarak sen doğdun. Doğru olan senin insanların arasında, normal dünyada yaşamandı. Şey... baban sana bakmak istemeyince de... doğru olanın amcanla kalman olduğunu düşündü. Ben güvenliğin için seni hep takip ettim, gittiğin her yeni okula bir satir ayarladım. İnan bana senin farkında olmadığın her saniye aslında seninleydim."

Söylediklerim kızımı hem üzmüş, hem de şaşırtmıştı. Ben de onun adına üzgündüm, ama elimden birşey gelmezdi.

"Kızım, birazdan tüm Tanrı ve Tanrıçalar burada olacak. Artık gitmeni istemek zorundayım. Toplantı biter bitmez -4, 5 gün sürer- seni ziyarete geleceğim. Kendine iyi bak."