Elveda Anne!

30. Görev:

Herkesin hayatında bir dönüm noktası vardır. Mutlaka olurlar ve yepyeni hayatlarına kavuşurlar. Ben bundan 10 yıl önce hayatımda çok önemli bir dönüm noktası yaşadım. Hala çok net hatırlıyorum. Bu civardaydı. Kampa gelmiştim. Asla bitmeyecek sonsuz huzur olarak görmüştüm orayı. Fakat şimdi normal biri olmak uğruna verdiğim kararlar tamamen benden başkasıydı. Ya da gerçek ben hep buydum, sadece fark etmem zaman almıştı ve kampı da başta babamdan nefret edişim yüzünden sevmiştim. Fakat şimdi orayı gerçekten de seviyordum. Her ne kadar geçmişimin berbat olduğunu bas bas bağıran bir yer olsa da orada en çok değer verdiklerim vardı. Fakat nereye kadar sürecekti bu macera? Hiç mi rahat nefes almayacaktım. Oradan oraya koşuşarak geçen bir yaşam istemiyordum! Annemin bana anlatmaya çalıştığı da buydu zaten ve ben her ne kadar gerçeği kabullenmesem ve sevdiklerimi bırakmaktan korksam da olan buydu. Kararımı çoktan vermiştim ben, sadece kabullenmek zordu. Gözlerimden akan yaşları silerek hızla oturduğum banktan kalktım ve koşarak ilerlemeye başladım.

Ben geçmemem gereken vakitte ağlayarak ve koşarak karşıya geçmeye çalışırken, arabaların korna çalışını, fren yaptığını, çıkan sesleri, bağırışları ve olup olmadığını bilmediğim kazaları aldırmadan koştum sadece. Empire State Binası'nın önüne gelene kadar ağlayarak koştum ve oraya gelince girişti soluk alıp hıçkırmak için durdum.Önümü net göremiyordum ve yere çömelmiştim. Derin bir nefes aldıktan sonra içeri girip asansörün önündeki adama "Olimpos!" dedim hıçkıra hıçkıra. Adam önce deli misin dercesine baktı ama sonra "Annemi görmek istiyorum! Afrodit!" diye bağırınca başka dönüp bakan insanlar olduğu için ağzımı kapatıp mecburen beni kendi elleriyle bindirmişti asansöre. Yukarı nasıl çıktığımı hatılamıyorum ama iner inmez karşımda annemi görmek bayağı bir şoke etmişti beni. "Anne!" diyebilmiştim hıçkırıkların arasından.

Oraya gittiğim anda annemi sadece görüyordum. Bir umudum vardı. Belki bana sarılırdı. Onu Tanrıça Afrodit'ten çok sıradan annem gibi görüyordum şimdi. Bir anda yüzündeki hatlar değişti ve yavaşça konuşmaya başladı.''Merhaba, Alexandra. Bana neler söyleyeceğini biliyorum, kendini zorlama lütfen. Verdiğin bu karar senin için hayati önem taşıyor. Ne dediğimin farkında mısın ? Sen, bu hayatı bıraksan bile, o seni bırakmayacak. Sen Güzellik ve Aşk Tanrıçası'nın kızı olsan da, bir melezsin. Her yerde düşmanın bulunabilir. Huzuru arıyorsan eğer, bunu unut.'' dedi. Şoka girmiştim. zaten yerdeydim ve ağlıyordum. Şimdi bu kelimelerden sonra kendimi kasmaya, hıçkırıklarımı tutarak tüm göğüs kafesimin sarsılmasına izin verdim. "Ben onca yolu seni görebilmek, seninle konuşabilmek için geliyorum ve sen bütün konuşmayı 8 cümlede bitirip gidebileceğini mi sanıyorsun!? Güzellik ve Aşk Tanrıçası olabilirsin ama sen bir annesin! Ve bu yaptıklarının Güzellikle bir alakası mı olduğunu sanıyorsun!? Önceden seni annem olarak görebileceğimi sanmıştım. Seni sevebileceğimi... Hayatımda değer verebileceğim yegane kişi sanmıştım seni! Ben seni, sadece sevginin gücüne inanan biri sanmıştım! Fakat sen bana bunu verdin! Sana inanamıyorum!" dedim ağlayarak.

İşte şimdi içimi dökmüştüm! Gerçekleri söylemiştim.