Anne Özlemi

Yine her zamanki gibi kendi benliğimi dinlemek ve rahatlamak için pegasusumla birlikte kamptan kaçmıştım. Gökyüzünde sonsuz karanlığın içinde pegasus'um Shadow ile ilerlerken hayatımdaki değişiklikler ve dramlar teker teker gözlerimin önüne geliyordu. Üvey annemin ve üvey kardeşimin gözlerimin önünde öldürülüşünden bu yana geçirdiğim tek bir güzel gün var mıydı? Her zaman duygularımı içeri atmaktan vücudum nasılda bitkin düşmüştü. Dahada önemlisi bu karanlık duyguları nasıl içime gömebiliyordum?. Bu olayın tek sorumlusu ben değilmiydim? Babam ben doğmadan önce ölmüştü ve bu yüzden annem tanrıça Nyks beni bir geceleyin yetimhaneye bırakmıştı. Belkide o masum kadın beni evlat edinmeseydi şuanda yaşıyor olabilirdi. O kadın... yıllarca anne dediğim kadın. Biraz işkolik olsada beni koşulsuz seven kadın. Hayatıma renk atan kadın... Benim yüzümden ölmüştü. Peki neden? Sırf beni koruyabilmek için. Gerçek annem olan bir tanrıçanın yapmadığını kendisi yapmaya çalıştığı için. Vicdan azabıyla birlikte New York'un hava sahasını istila ederken empire state binasını gördüm ve gözlerimi kısarak binanın en tepesine sanki olimpos dağını görücekmişim gibi baktım. Annem şuanda orada olmalıydı. Belki ona olayların neden böyle geliştiğini sorabilirdim. Shadow'un boynunu okşayarak kulağına eğildim ve ''Aşağa oğlum'' diye fısıldadım. Shadow hızlı birşekilde yere indi. Shadow yere indikten sonra sırtından atlayıp bir kez daha başını okşadım. ''Yakında geleceğim oğlum. Ben gelene kadar istediğin gibi gez. Ama sesimi duyduğunda geri gel tamam mı?'' dedim ve empire binasının kapısından içeri girdim. Lobi'nin içinde ilerlerken nazik bir şekilde lobi görevlisinin yanına yaklaştım ve ''Pardon altıyüzüncü kata çıkmak istiyorum. Lütfen anahtarı verir misiniz?'' diye sordum. Yaşlı adam yüzüme anlamadığım bir ifade ile bakıp yüzünü buruşturdu ve ''Burada öyle bir kat yok evlat. Kaybol buradan'' dedi. Normalde yaşlı insanlara karşı kaba kuvvet kullanmazdım ama sinirlerimi bastıramadan sırtımdan katanamı çektim. Adamın boğazına öyle bir hızla yaklaştırdım ki adam kılıcı değdirmediğim halde acıyla inledi. Adama tekrar gülümseyip ''Emin misiniz? Bence tekrar düşünün.'' dedim. Yaşlı adam gözlerini büyüterek bana baktı ve titreyen elleriyle bana bir kart uzattı. Kartı alıp adam'a gülümsedim ve kılıcımı çekerek asansöre yöneldim. Olimpos'a daha önce çıkmamıştım amaanlatılanlara göre asansör müziği gerçekten berbattı. Asansöre binerken mp3'mü çıkardım ve kulağıma kulaklıkları taktım. En sevdiğim müziklerden birisini rastgele açıp altıyüzüncü kata çıkmak için kartı girişe soktum. Asansör bir anda hızlanıp yükselmeye başladı. Asansörün her yükselişinde sinir katsayım bir o kadar artıyordu ve kampta yüzüme geçirdiğim mutluluk maskesi yavaş yavaş yok oluyordu. Asansör artık son yükselişlerini yaparken aklımdan tek bir düşünce daha geçti 'Annem beni gerçekten önemsiyormuydu? Yada beni seviyormuydu? Seviyorsa neden sevdiklerimi kaybetmeme ve hayatta yalnız kalmama izin vermişti'.Asansörün kapısı açıldığında olimpos'a adımımı attım. Adımımı attığımda gözüme birşey çarptı. İlerde bir kadın arkasını bana dönmüş birşekilde duruyordu. Sadece sırtını görerekte bunun annem Nyks olduğunu anladım. Ondan o aura'yı alıyordum. Karanlık bir aura,güçlü ve sonsuz bir aura.

''Merhaba Zack. Seni buraya getiren nedir?'' diye sordu annem yüzünü bana dönerek. Aslında böyle bir sorudan sonra sinirlenmem gerekiyordu. Böyle bir soruya şöyle bir cevap verebilirdim sanki 'Bilmem. Belki senin çoçukların olduğumuzu hatırlatmaya gelmişimdir' değil mi? Ama ben yine kendimi tutup uslubümü bozmadan anneme bakıp gülümsedim ve ''Seni görmeye geldim anne.'' dedim. Sakin olmalıydım.Ben Nyks kulübesinin en kıdemli ve en büyük oğluydum. Kendimi tutup sakin olmalıydım. En azından kardeşlerim için... Annem cevabımı duyduktan sonra gülümseyip ''Yine her zamanki gibi kendini çok iyi kontrol ediyorsun oğlum. Bu yönünü seviyorum.'' dedive yanıma gelip yanağımı okşadı. Annemin pürüzsüz ve narin elini yüzümde hissedince sanki yavru bir kediymiş gibi başımı eğdim ve şefkat gösterisine karşılık verdim. Ama bu pekde uzun sürmedi. Evet anneye muhtaçtım. Sevgiye muhataçtım. Ama bu bana yaşadıklarımı unutturmuyordu. Annemin elinden kurtularak geri çekildim ve anneme baktım. ''Sana bir sorum var anne.'' dedim. Annemani hareketim karşısında şaşırarak ''Sor oğlum '' dedi. Annemin o derin karanlık gözlerine bakarak konuşmaya başladım. ''Sana saygıda hiç kusur etmedim anne. Her zaman en güçlüolmaya çalışarak seni gururlandırmaya çalıştım ama bu seni pekte etkilemedi sanırım. Sana tek bir sorum var. Neden... Neden sevdiklerim öldürülürken bana çok azda olsa yardımetmedin? Neden ben bu korkunç dünyada yalnız kaldığımda bana sahip çıkmadın?'' dedim nefes almak için duraksıyarak. Sözlerim bittiğinde annemin yüzünebir kez daha baktım ve cevabını beklemeye başladım. Haklıydım. Bunca yıl tek başıma kalmıştım. Yanımda sadece japonyada beni sokakta bulup eğitmeye başlayan ustam vardı. Bunca yıl çalıştım,işkence dolu antrenmanları sıkılmadan bıkmadan yaptım. Ne için? Güçlü olabilmek için...