Ormanda Dolaşmak Pek İyi Bir Fikir Değildi

Kulübemde oturmuş hayatın ne kadar sıkıcı olduğunu düşünüyordum. Biraz macera istiyordum ve macerayı burada bulamayacağım kesindi. O yüzden yüzüğüm ve bilekliğimin elimde olup olmadığını kontrol ettikten sonra dışarı çıktım ve amaçsızca yürümeye başladım. "Hey, Kat!" diye bir ses geldi arkamdan. Arkamı dönünce Melanie'yi ve kardeşi Isabel'i gördüm. Bana doğru yaklaşıyorlardı. İlk başta aklıma onlarla uğraşmak geldi. Daha sonra ise bundan vaz geçtim ve "Merhaba Mel. İyi görünüyorsun." dedim. Mel de selamıma karşılık verdi ve sordu "Nereye gidiyorsun?" Yüzümde hafif bir gülümseme ile "Hmmm... Güzel soru. Açıkçası hiçbiryere." dedim. Isabel de gülümsedi ve "Orayı bulunca bize de haber ver." dedi. Daha sonra ise Mel'i sürükleyerek arenaya götürdü. Harika. Yine yalnız kalmıştım. Aslında yalnızlığı severim ama şu anda canım feci bir şekilde sıkılıyordu. Birden gözüme yeşilliklerle dolu olan orman takıldı. Ağaçların içinden Nemflerin gülüşmeleri geliyordu. Ormana doğru ilerledim fakat içine girmeyerek bir ağacın en ince dalını yumruk atarak parçalara ayırdım. Ağacın içinden acı dolu bir haykırış ve sinirli bir "Hey!" sesi geldi. Belli ki Nemfler sinirlenmişti. Onlarla uğraşmak eğlenceliydi ama anlaşılan kavga etme hevesim bir anda uçup gitmişti. Çünkü daha fazla beklemeyerek ormanın içine daldım ve yol yordam bilmeden ilerlemeye başladım. Kaybolabilirdim, ama bundan korkmuyordum. Biraz daha ilerleyince bir açıklığa geldim ve duraksadım. Şimdi ne yapacaktım. Önümde iki seçenek vardı: Ya geri dönecek ya da devam edecektim. "Kaybedecek neyim var ki" diye mırıldanarak yürümeye devam ettim. Birden arkamda bir şakırtı sesi duydum. Ses çok tuhaftı ve tüm zihnimdeki tehlike alarmlarını harekete geçirmişti. Yüzüğümü parmağımdan çıkararak hızla arkamı dönünce büyük bir karınca ile karşılaştım. Ama bu normal bir karınca değildi çünkü biraz (!) fazla büyük ve hantal görünüyordu. Bu bir... Myrmeke idi. Kıskaçlarını açıp kapayarak bana doğru geliyordu. Ne yapacağımı bilmeksizin kılıcımı rastgele savurdum ve kılıç myrmekenin kıskaçlarına çarpıp sekti. Kaçabileceğimi biliyordum fakat yavaş yavaş arkamdan da şakırtılar duyuyordum. Çevremi sarmışlardı. Bunu daha önce niye hissedemedim diyerek kendi kendime kızıyordum. Kılıcımı tekrar savurdum ve bu sefer de kılıç karıncanın kabuğuna çarptı. Ne kadar denesem de başarısız olacağımı biliyordum. Aslında eğleniyordum da. Şu anda hayatım tehlikedeydi ve ben bundan heyecan duyuyordum. Tuhaf bir melez olduğumu kabul ediyorum. Yavaş yavaş gerilerken birden durdum. Çünkü aklıma bir fikir gelmişti. Üstelik gerilemek de pek iyi fikir sayılmazdı çünkü bir süre sonra ortada sıkışacaktım. Gerilemek yerine ileri doğru hızla koştum fakat tam myrmekeye varınca onun beklediğinin aksine yönümü değiştirerek bir ağaca tırmandım. Ağacın sert kabukları elimi kesiyordu ama umursamıyordum. Küçüklüğümde hep ağaçlara tırmanır, bazen de birbirlerine yakın iki ağaç olduğu zaman birinden diğerine atlardım. Ama şimdi durum farklıydı. Biraz daha yukarı tırmanınca dallar artık incelmeye başlamıştı ve ben deküçük olmadığım için beni tartamazlardı. Bu sebepten dolayı kendime yeterince kalın bir dal seçerek üzerine oturarak beklemeye başladım. Beklerken kılıcı elimde çeviriyor, arada bir ağacın gövdesine saplıyordum. Neyseki bu ağaçta yaşayan nemf diğerlerinden daha dayanıklıymış, yoksa çoktan ortalığı çığlıklar ve acı dolu iniltiler kaplamış olurdu. Bir süre dalda oturarak bekledim. Derken bir myrmeke aşağıda inmemi bekleyen sürüden ayrıldı. Onun ardından bir tane daha, bir tane daha ve bir tane daha... Sürü yavaş yavaş dağılıyordu ve ben de onlar dağıldıkça dalları basamak gibi kullanıp yavaş yavaş aşağıya iniyordum. Bir kaç dakika içinde kılıcımı yüzüğe dönüştürerek parmağıma geri takmış, hızla kulübeme koşuyordum.