2. Kehanet (Tartarus) Şeytani fikir kişi değiştiriyor...

Gölge yolculuğu sonunda kendimi Tanrılar Konseyinin önüne buldum. Direk 600. kata mı çıkmıştım yani? Sanırım yeni güçlerimi seviyordum.

Lucy, Jenny, Rose, hepsi oradaydı. Yani bu gerçek bir tuzakt. Anlamam gerekirdi tabi.

"Ne güzel, bütün hainler bir araya toplanmış. Bir yandan Zeus ve tayfası, diğer yanda Lucy ve tayfası. Aman ne güzel bir manzara!" dedim. Lucy beynimin içindeydi, hissedebiliyordum. Beni sakinleştirmeye çalışıyordu.

"Beynimden defol!" diye bağırdım Lucy'ye. Bunu yapabilmem bile mucizeydi.

"Sakin olmalısın" diyordu Rose. Artık onları tanıyamıyordum. Bu ne anlama geliyordu yaa? Herkes benim arkamdan tezgah kurarken nasıl sakin olacaktım?

"Tanrı Hades, kızınızı sakinleştirmelisiniz"

Bu sözü duyduğum anda arkama döndüm. Babam yanıma gelmişti. Elini omzuma koydu ve kaşlarını çatarak baktı.

"Burada neler olduğunu anlatmak ister misin Stell?" diye sordu. Birden ağlamaya başladım. Babam, beni babama şikayet etmişlerdi.

"Bir şey olduğu yok baba! Sadece ayların birikimi. Hatta yılların. Bu seni yeraltına attıkları zaman başladı, şimdi ben bunu bitireceğim" dedim. Babam bana şaşkınca baktı. Bir şeyler söylemek istiyor, ama Zeus gözleriyle 'sakın yapma' diyordu ona.

"Karışma Zeus! Baba, her ne söyleyeceksen şimdi söyle. Söyle ve bu savaşı başlatayım ya da bitireyim.Söyle ve susayım veya konuşayım. Kurtarayım ya da yok edeyim. Kehaneti gerçekleştireyim ya da kampı terk edeyim."

Şimdi her şey babamın söyleyeceği tek söze kalmıştı. O anda Zeus'a karşı gelmemi isterse gelecek, istemezse bir daha dönmemek üzere Melez kampını terk edecek, Nico gibi sadece başımın çaresine bakacak, daha çok yeraltında takılacaktım.

Stell numaramı yutmamıştı. Artık benden kelimenin gerçek anlamıyla 'nefret' ediyordu. Hatta, şimdi gidip gerçekten Tartarus'a atlasam oralı olmazdı. Hışımla Tanrı Zeus'a döndüm ve bağırmaya başladım:

"Şimdi mutlu musunuz? Hepimizi saçma oyunlarınıza alet ettiniz ve bizi izleyip eğlendiniz! Jenny Tartarus'ta neredeyse Rose'u öldürecekti, ben de en yakın arkadaşımın arkasından işler çevirmek zorunda kaldım ve şimdi benden nefret ediyor! Bundan sonra sakın karşıma çıkmaya kalkmayın! Sakın!"

Hades'in söyleyeceği sözleri duymak istemiyordum, zaten artık Olimpos benim umrumda değildi. Anneme son kez baktım ve gözlerimiz birbiriyle çakıştı. Zihnime bir mesaj göndermesini engellemek için kalkanlarımı devreye soktum. Sonra, oradaki herkese sırtımı dönerek konsey salonunu terk ettim. Daha gidip kamptaki eşyalarımı toplayacaktım sonra da taşınacaktım. Nereye mi? Medusa'nın inine!

Belki de ilk defa Lucy Olimpos'u terk ediyordu ve bu Stell'in umrunda bile olmuyordu. İki arkadaşın bu hale gelmesi ne kötü bir olaydı!

Zeus bana 'sakın ha kızı yanlış seçim yapmaya zorlama' der gibi bakıyordu. Bir an düşünmedim değil hani. Stell elindeki yenilmez kılıçla ve güçleriyle gerçekten Olimpos'un sonunu getirebilirdi. Bende nihayet burada hak ettiğim tahta sahip olabilirdim. Dünyayı Zeus'tan daha iyi yönetip çok daha güçlü olabilirdim.

Ama kızıma baktığımda zaten istediğim her şeyin yanımda olduğunu gördüm. Belki yeraltı sıcak ve kasvetliydi ama o hayatı çekilmeye layık kılan bir karım ve küçük melezlerim vardı. Benim daha fazla güce ihtiyacım yoktu!

"Tatlım, senin sahip olduğun her şeyin bir sebebi var. Elindeki yenilmez kılıcın, neredeyse bana eş güçlerin, benim kızım olman, hatta sadece Stella olmanın bir sebebi var. İşte bu sebeplerin hepsi birer yap-boz parçası. Biz sana imkan sağladık, sana neyi nereye koyacağın hakkında ipucu verdik ama parçaları yerleştirecek ve doğru resime ulaşacak kişi sensin. Ben senin doğruyu bulacağına inanıyorum" dedim. Stell yine ağlamaya başadı. Gerçekten kendisiyle savaşıyordu.

"Ben... Ben artık neyin doğru olduğunu bilemiyorum" diye kekeledi Stell. Kızıma sımsıkı sarıldım. Sanırım diğer tanrılar bunu beklemiyorlardı. Özellikle Zeus donup kalmıştı.

"Sen neyin doğru olduğunu bilirsin. Sen Stella Fabiano'sun! Neler neler yaşadın! Ne belaları atlattın! Sen gerçek bir kahramansın Stell. Neyin doğru olduğunu da bilebilirsin"

Stell gözlerini sildi ve bana döndü.

"Ama doğru bildiklerim yanlış, dost bildiklerim düşman çıkarken nasıl doğruyu bulacağım?" diye sordu.

"Bu nasıl bir kelime böyle? Lucy seni bu dünyada benden ve annenden sonra en çok seven kişi. O senin en iyi dostun. Siz eğer ayrılacak olsaydınız aranızda bir duygu bağı oluşmazdı. Birbiriniz için bu kadar uğraşmışken birbirinizden vazgeçemezsiniz. Hatırla, yüzünde korkunç bir iz olduğunda bunu kim düzeltti? Ya da ilk karşılaştığımızda sadece Lucy için bana kim karşı koydu? Bayrak kapmaca yalnızca bir oyun Stell. Ama biz gerçek hayattayız. Lucy gerçek. Sen gerçeksin ve sizin dostluğunuz gerçek. Bunu unutma" dedim. Athena bana minnetle bakıyordu ama bunu onun için yapmamıştım. Kızımın ve Lucy'nin dostluğu çok sağlamdı. Bozulmasını istemezdim.

"Haklısın baba" dedi doğrularak. Doğruyu bulmuştu işte. Zeki kızım benim.

"Ama ciddiyim, bir kere daha bana canavar yollayacak olursan Zeus, seni buna pişman ederim" dedi. Gülümsedim. işte benim küçük kızım!