Yeni Hayatım

Çevremdeki ağaçlara bir göz attım. Hepsi birbirinden farklı ve güzeldi. Burası mı? Belki burası da çok güzeldi ama şimdilik bunu kabullenmek çok zordu. Aklımdaki bin bir düşünceyle mücadele etmeye çalışmak gerçekten çok daha zordu. Burası... Kelimelerimin gerisi gelmiyordu. Zorlanıyordum, gerçekten zorlanıyordum. Babamdan uzakta, kısaca babamsız geçireceğim günler, haftalar belki de aylar gözümde iyice büyüdükçe iyi olmak zordu. Bu kamp, çok başka gibi gözükse de, yeni yaşamıma alışmak gerçekten zor olacaktı. Melez olduğum gerçeğiyle yüzleşmekte bile güçlük çekiyordum. Nasıl olurdu ki? Benim gibi biri, bu kadar sorunu olan bir kız nasıl olur da bir tanrıçanın kızı olurdu? Aklımda yer alan sorulara bulduğum cevaplar ne kadar geçerli bile olsa kabullenemiyordum işte. bu gerçeği kabullenemiyordum.

Doğrularak yürümeye başladım. Çevredeki ağaçları inceleye inceleye yürüyordum. Aklıma gelen güzel düşünceler de vardı. Mesela kardeşlerim... Hepsi çok farklıydı benim için. Kampa gelmemin ardından gerçekten alışabildiğim bir şey varsa o da kardeşlerimdi. Yüzüme bir tebessüm yerleşti. Belki de burada mutlu olabilirim düşüncesi aklımda çınlıyordu. Evet, ben burada mutlu olacaktım. Buraya alışacaktım. Kamp, oldukça güzel ve farklıydı. Tek sorun, yüzleşmem gereken gerçekleri henüz kabullenememiş olmam ve kabullenmek istemiyor olmamdı. Bu sorunu da aşacağıma inanıyordum. Hava biraz soğumuş, rüzgar ağaçların dallarını her yana hareket ettiriyordu. Neredeyse akşam olacaktı. Artık kulübeme, kardeşlerimin yanına dönmeliydim. Adımlarımı ters yöne çevirerek hızlı adımlarla yürümeye başladım. Havayla birlikte düşüncelerim de değişiyordu sanki. İçime dolan huzuru kelimelere dökemiyordum. Gerçekten, belki de ilk defa kampa geldiğim için mutluydum. Buraya, buradaki yaşamıma ve kardeşlerime alışacağımı adım gibi biliyordum.