Evet. Düşünmeye nereden başlayacağımı bilmiyordum. Öncelikle kafam fazlasıyla karışıktı. Ve yaşadıklarımı hazmetmem pek kolay gibi görünmüyordu. Öncelikle annemin öz annem olmadığını öğrenmiştim. Neyse; bu fazla önemli değildi zaten. Üvey annemde ben küçükken ölmüştü. Sonra; öz annemin bir tanrıça olduğunu öğrendim. Evet! Hemde deniz tanrıçası Amphitrite! Bu çocukluğumdan beri neden suya bu kadar düşkün olduğumu açıklardı.
Küçükken ne zaman korkunç bir rüya görsem; teyzem beni uyandırıp sıcak bir duş almamı sağlardı. Ve bu sihirli denilebilecek bir şekilde; gördüğüm rüyanın tüm ayrıntılarını zihnimden silip götürürdü.
Sahi. Kimdim ben? Yeteneğim var mıydı? Amphitrite benimle gurur duyar mıydı,yoksa benden nefret mi ederdi? Ona layık bir evlat olabilecek miydim? Neyse. Şimdi bunları düşünmenin sırası değil dedim.
Kafede otururken çevremdeki gülüşmekte olan insanları izlemeye koyuldum. Şuradaki bir Apollon kızı olmalıydı. Ve şurada oturanlarda Hades çocukları. Nedense her çocuk; tanrı yada tanrıça olan ebeveyninin bazı özelliklerini belirgin şekilde göz önüne seriyordu ve bu sayede kimin çocuğu olduğunu anlamak kolay oluyordu. Önümde duran kahveden bir yudum daha aldım ve gözlerimi kapatıp denizi düşündüm. Beni mutlu eden yeri. Babamla denizin kenarında yaptığımız kumdan kaleleri... Sesini... Gülüşünü... Hepsi ne kadar da uzak geliyordu şimdi.
Bunları düşündükçe hüzünlendiğimi ve hüzünün artık hayatımda yeri olmaması gerektiğini fark ettim. Cephanelikten aldığım bileklik-kılıcıma gururla baktım ve kendime bir söz verdim.
PES ETMEK YOK!
Bu karara vardıktan sonra; kahvemin sonunuda içtim. Ve artık yapacağım şeyi bulmanın mutluluğu ile kafeden kalktım.
Konu: İlk günümün sonu 
Ptsi Haz. 20, 2011 6:11 am