Bu Bir Veda mı?

İnsanlara vaatler sunup, ardındansa, hüsran hediye etmek hoşuma gitmiyordu; ama son günlerde, hiçbir şeyin aynı olmadığı da apaçık bir gerçekti. Fazlasıyla yüzeysel yaşadığım hayattan, hatta kendimden dahi korkar olmuştum. Geride bıraktıklarım, anlık heveslerimin kurbanı olan insanlardan ibaret değildi. Duygularımı da, sanki, gereksiz kağıt parçalarıymışçasına etrafa fırlatmıştım. Üstelik tek gram dahi suçluluk duymuyordum, bu, beni derinden zedeliyordu. En azından zedelediğine inanmak istiyordum; lâkin inanmazsam, bu kara çukurun en dibine itilecektim. Kendimden iğrendiğim yegâne dakikalar tarafından yutuluyordum. Temiz bir sayfadaki masum sevgiyi utanmadan lekelemiştim. Rocce bunu hak etmiyordu, biliyordum; ama… O kadar çok ama vardı ki, hangisine, nasıl bir yalan bulaştırsam, bilmiyordum. Onunla olan anılarımızı hatırlamak güzeldi, gerçekten, öyleydi. Saçlarıma yerleştirdiği papatyalardan, birlikte yaptığımız yemeklere kadar her şey güzeldi. Sadece hayatımdaki çoğu şeye –ne yazık ki Rocce, bu gruba dahildi– olan ilgimi kaybediyordum ve bu, asla yeterli bir bahane olmayacaktı. O, gözlerimin tam içine bakarken, bunu yapamayacaktım. Derin bir nefes aldım, bunu, onu daha fazla üzmemek için yapacaktım, başka bir şey için değil.

Paris’teki bir kafede oturmuş, onu bekliyordum, her zamanki gibi. Onu beklemekten rahatsızlık duymazdım; aksine, cesaretimi toplamaya çalışır ve söyleyeceğim sözleri tasarlardım. Bazı şeyler hiç değişmiyordu. Özensizce topladığım kızıl saçlarımla oynarken, yaşamın ne kadar da ironik olduğunu düşündüm. Onun peşinden koştuğum günler olmuştu, şimdi bunu nasıl yapacaktım? Sesini duydum, biraz – biraz buruktu, değil mi? “Hey, merhaba. Sanırım yine geç kaldım. Geç kalmamaya çalışıyorum, biliyorsun. Fakat artık bu lanet sokaklarda yürümek bile mümkün olmuyor.” Onu sessizce dinledim. Bunu neden yapıyordum? Onun acı çekmesine dayanamazdım, ne olursa olsun. Karşıma yerleşirken yutkundum, aklımdaki her şey silinmişti. “Günün nasıl geçti?” diyebildim usulca. Ona onu sevdiğimi söyleyebilmek isterdim, tıpkı eskiden yaptığım gibi; ama yapamıyordum. Değişenler kervanına ben de dahil olmuştum.

Out: Ali, saat beş ve kolum acıyor. Değerini biliyorsun, değil mi?

En güzel maviye bürünmüş gözleri, tam da gözlerime bakarken, benden refaha kavuşmamı bekleyemezdiniz. Her hamlede daha çok sona yaklaşacak olduğumuzu biliyor ve bundan korkuyordum. Belki de bundan pişman olacaktım. Onu sevmiyor muydum? Hayır desem yalan söylemiş olurdum; ama son zamanlarda fazlasıyla yalan söylemiştim, bir taneden daha zarar çıkmazdı. İkimizi de üzmeden bu masadan kalkmalıydım. Aklımda, gösterdiğim ilgisizliğin sonucu, onun, benden ayrılması vardı; ama olmamıştı işte. Beni gerçekten sevdiğine inandığım birini ellerimle itiyordum. Böyle adi, gurursuz bir canavara dönüşmek planlarım arasında yoktu. Tıpkı ondan vazgeçmenin de olmadığı gibi.

“Güzeldi.” dedi. Buna inanmamı mı bekliyordu? Onu tanıyordum. Duygularını gizlemekte bir usta olsa dahi, en derinlere itelediği kırgınlığı duyuyor, kendimle paylaşıyordum. Acısını taşıdığımı nasıl anlatabilirdim ona? Anlatma yetilerimin gelişmemiş olması kötüydü; oysa baharatımsı kokusu, burnumu asla terk etmiyordu. “Evet, güzel bir gün geçirdim. Öyle devam edeceğinden de eminim.” diye de devam etti. Bu imayı köreltecek olmak canımı yakıyordu. Elleri, kendi ellerine nazaran daha küçük ve sıcak olan ellerimi kavradı. Yutkunamadım bile. Ellerini hissetmek her şeyi değiştirmişti. Bunu yapmamalıydı, hayır, yapmamalıydı. “Senin günün nasıldı?” Cümlesini duyduğumdaysa, vereceğim cevap, bende bir refleks şeklini almıştı: “Aynı.” Her günü aynı geçen biri için, bu, bir yalan sayılmazdı. Değişen bendim, günler değil. Diğer kelimeler boğazıma tıkılmıştılar adeta, sustum. O benim yerime konuşurdu, en azından eskiden öyleydi.

Out: Miyauv, yerler.