Hüzünlü bir veda

Pegasusum Daphne ile kamptan kaçmış, annemin evinin yolunu tutmuştum. Satir dostum Sam, iyi olduğumu ona haber verdiğini söylemişti ama ben onun iyi olup olmadığını bilmiyordum. Ve... hakkımda neler bildiğini. Ya da babam hakkında.

New York sokaklarının üzerinden uçarken, artık sisin ardındakileri çok net görebildiğimden birçok değişik manzara gördüm: en enteresan olanı bir kiklopla drakonun savaşıydı sanırım. Dayanamadım ve hançerimi kullanarak drakon'a su sıçrattım, kiklop onun şaşkınlığından yararlanıp işini bitirdi ve sonra yukarı bakıp bana el salladı. Hepsinin iyi olmadığını bilmeme rağmen, kendimi kikloplara yakın hissediyordum. Sonuçta... babalarımız aynıydı.

Annemin evinin önüne geldiğimizde Daphne'ye gitmesini ve ıslık çaldığımda tekrar buraya gelmesini söyledim.

"Tamamdır Rose, hiç merak etme." dedi ve uçarak gözden kayboldu. Poseidon'un çocuğu olmamın iyi bir tarafı: atlarla ve deniz canlılarıyla iletişim kurabiliyor olmamdı. Tabii, bunu kimseye söylememiştim, tanıdığım başka hiç kimsenin böyle bir özelliği yoktu. Tek olmak, özel olmak pek hoşuma gitmiyordu.

Evin önüne geldiğimde kapıyı çalmadan önce burada canavara dönüşüp beni öldürmeye çalışan erkek arkadaşım Darrek geldi gözlerimin önüne. Evet biliyordum, erkekler konusunda seçimlerim her zaman berbat oluyordu. Tabii, Robyn dışında. O başkaydı, çok özeldi.

Sonunda cesaretimi toplayıp kapıyı çaldım. İçimden üvey babamın evde olmaması için dua ediyordum. Kendisini sevmediğimden değil, annemle konuşacağımız konular özel ve uçuk olduğu için. Zili ikinci çalışımda annem bulaşık önlüğü ve sabunlu elleriyle kapıyı açtı. O sırada her zaman saçma bulduğum birşeyin artık bana ne kadar mantıklı geldiğini düşünüyordum: evimiz okuluma uzak olmasına rağmen deniz kenarındaydı ve annem tüm ısrarlarımıza rağmen buradan taşınmayı hep reddediyordu. Şimdi anlamıştım nedenini, deniz benim için güvenlik demekti!

"Ah, Rose! Senin için çok endişelendim kızım! Herşey yolunda mı? Buraya nasıl geldin?" annem hızla birçok soru sorarken bir yandan da bana sımsıkı sarılmıştı.

"Sakin ol anneciğim, herşey yolunda. Seninle konuşmamız lazımdı, o nedenle pegasusumla kamptan kaçıp buraya geldim. Bu arada, artık içeri geçsek?"

Sonra birlikte oturma odasına girdik ve yan yana oturduk. Kucağına yatıp annemin saçlarımı okşamasına izin verdim, bazı şeyler hiç değişmiyordu doğrusu. Anneme uzun uzun başımdan geçenleri, kampı ve orada edindiğim arkadaşlarımı anlattım. Bir Hades çocuğu olan Robyn ile fazla zaman geçiriyor olmam pek hoşuna gitmemişti ama o bana hiçbir zaman karışmaz, hayatıma müdahele etmezdi. Bu, annemin en sevdiğim huyuydu.

"Birşey soracağım anne, sen herşeyi biliyor muydun? Yani benim bir melez olduğumu, babamın Poseidon olduğunu, dünyada yaşayan canavarlar olduğunu?..." şimdi de ben annemin demin bana yaptığı gibi, onu soru bombardımanına tutmaktaydım.

"Sana tüm hikayeyi anlatacağım, Rose. Uzun sürecek ama dinlemek istediğinden eminim... 20 yaşındaydım ve üniversiteden arkadaşlarımla tekne turuna çıkmıştık. Kötü bir tekneydi ve biz sadece beş kişiydik. Baya açıldıktan sonra teknenin yakıtı bitti ve orada mahsur kaldık. Hepimiz öleceğimizden emindik. Gece dalgalar çok arttı ve -korkunç bir şekilde- tekneyi batırdı. Hepimiz farklı taraflara doğru yüzmeye başladık. Uzun süre yüzdüm, yüzdüm ama karşıma ufacık bir toprak parçası çıkmadı. Sonra yorgunluktan bayılmışım. Gözlerimi açtığımda bir adada, kumların üzerinde yatıyordum ve başucumda hafif esmer tenli, yakışıklı bir adam duruyordu..."

"Yani babam senin hayatını mı kurtardı? Peki ya arkadaşların, onlara ne oldu?"

"Arkadaşlarımın hiçbirinden bir daha haber alınamadı Rose. Ve evet, beni kurtaran babandı. Onda özel birşeyler olduğunun hep farkındaydım, sıradan bir insan olmadığını biliyordum. Ama ona koşulsuzca aşık olmuştum ve kim olduğunun önemi yoktu. Hayatımın en güzel günlerini şüphesiz Poseidon ile geçirdim ama sana hamile olduğumu öğrendikten sonra, ikimizin de güvenliği için gitmek zorunda kaldı. Onu unutmam uzun zaman aldı ve sen hep benim tesellim oldun. Senin okula yeni başladığın yıllarda da John ile tanıştım ve onu sevdim, bir daha kimseyi sevemeyeceğimi düşünürken. Sonrasını biliyorsun zaten, evlendik ve sıradan bir aile olduk."

"Peki herşeyi bilmene rağmen neden bana anlatmadın?" annemle o kadar yakın olduğumuzu düşünürken, aramızda onca sırrın olduğunu öğrenmem canımı sıkmıştı.

"Anlatmam yasaktı kızım. Kendi güvenliğin için insanların arasında, sıradan biri olarak büyümen gerekiyordu. Bu babanın benden son isteğiydi, karşı çıkmadım çünkü haklı olduğunu biliyordum. Şimdi bile gerçekleri öğrenince dünyan bu kadar sarsıldı, bunları aklının ermeyeceği bir yaşta biliyor olsaydın, herşey çok daha kötü olurdu, inan bana."

Annemin cevapları beni tatmin etmişti. Hala babamla karşılaşmak için kendimi hazır hissetmiyordum ama, en azından şimdi kendimle daha barışıktım.

Bir süre her normal anne-kız gibi sıradan şeylerden bahsettik, sonra havanın karardığını fark ettim ve onunla vedalaşıp dışarı çıktım. Daphne, beni hiç bekletmeden çağrıma cevap verdi ve geldi. Annem pegasusuma hayran olmuştu. Ona el salladım ve Daphne ile tekrar kampın yolunu tuttuk. Şimdi önümde daha fazla erteleyemeyeceğim bir görüşme vardı, babamla tanışacaktım.