Çaylak Hırsız

Kampın geçim kaynağı bir köşede duran çilek tarlasıymış. Bir kaç kere oraya gidip çilek çalan çocuklar görmüştüm, hepsi de afiyetle yiyordu. Bende mi gitsem diye düşünüyordum. Bu günde gitmeye karar vermiştim çünkü canım çok kötü çilek istemişti. Kimsenin olmadığı bir zaman da daha tarlalar da yakalanmamak için ne yapması gerektiğini bilmeyen bir çaylak olarak, tarlalara doğru yol aldım. Tarlaya varana kadar bir kaç kez geri dönmeyi düşündüm ama çilekler daha baskın geldiği için vazgeçtim. Yolda normal yürürsem pek şüphe çekmem diye düşünüyordum. Öylesine gidiyormuş gibi rahat rahat yürüyordum. Yeni olduğumda çoğu kişi beni tanımaya çalışıyormuş gibi bakıyordu. Sonunda tarlalara vardığımda etrafımı yokladım ve hızlı bir şekilde tarlaya daldım. Kimsenin göremeyeceği bir köşeye sızıp, hem kulübede yemek için çilek topluyor , hemde orada yiyiyordum. O sırada bazı hışırtılar duydum. Ben daha bir yere saklanamadan ve ya topladığım çilekleri ortadan kaldıramadan yanıma birisi 'indi'. İndi çünkü nasıl yaptığını bilemediğim bir şekilde yukarıdan geldi. Sanırım zıplamıştı. Ben şaşkın şaşkın bakarken ve daha yeni kendime gelip gözümü açabilmişken, bunun bir kız olduğunu gördüm. Kız hem bir kıza göre , hem de yaşına göre kaslı ve iriydi. Muhtemelen Ares kızıydı. Gözlerinden bir plan kurduğu anlaşılıyordu ve belli ki bunu benim üzerimde uygulayacaktı.'' O çilekleri bana ver ! '' Kıza garip garip bakarken konuşmasını sürdürdü , '' Çünkü seni yakaladım , eğer seni şikayet etmemi istemiyorsan o çilekleri bana ver ! '' Hiç de beni yakalamışa benzemiyordu aslında. '' Beni yakalamışa benzemiyorsun '' devam ettim. Bir çaylak olarak ne yapacaktım ki. Şansımı zorlayayım dedim.''Belki semde bir şeyler çalmaya geldin?'' '' O çilekleri bana ver çaylak ! '' Ares çocuklarının böyle olduğunu duymuştum. Doğruymuş.

Gece yatmadan önce bugün tarlalara gidip biraz çilek çalmayı kararlaştırmıştım. Elimden geldiğince çilek çaldığımın anlaşılmaması için bir plan kurmaya çalışmıştım ama sonunda klasik yoldan direkt tarlaya dalmaya karar vermiştim. Sabah tarlalara giden yolda değişiklik olsun diye ağaçlardan gitmeye karar verdim. Ağaçlar birbirilerine yakın olduğu için kolayca atlayıp diğerine geçebiliyordum. Gerçi birinde düşüp bileğimi burkmuştum ama ufacık bir burkulma beni durduramazdı. Tam bir ağacın tepesinden diğerine atlayacakken tarlalarda bir kızın köşeye sızıp çaktırmadan çilek çaldığını gördüm. Kızı daha önce kampta hiç görmemiştim, demek ki çaylak olmalıydı. Kıza bakarken aklıma dahiyane(!) bir plan geldi. Tamam, planım o kadar dahiyane saılmazdı ama sonunda suçlu ben çıkmazdım yakalırsam eğer. Ağaçtan atlayıp kızın yanına indim. Ağaçtan atlamak her ne kadar camlardan atlamanın yanında sönük kalsa da eğlenceliydi. (Evet, deliyim ben. ) Kıza o çilekleri bana vermesini söyledim. Kız ise ne dediğimi anlamamışçasına boş boş bana bakıyordu. Bunun üzerine neden çilekleri bana vermesi gerektiğini söyledim. Ama kız çilekleri vermek yerine şansını zorlamayı tercih etti. İtiraf etmeliyim ki beni yakalamıştı ama tabii ki bunu söyleyecek değildim. Normalde melezlere -çaylak bile olsa- böyle zorbalık yapmazdım ama canım çok sıkılıyordu bugün.

"Bak kızım, -evet, benden büyük birine kızım demenin kaba bir davranış olduğunu biliyorum ama kaba olmadığımı kim söyledi size?- kafanın klozet suyuyla yıkanmasını istemiyorsan o çilekleri bana verirsin. Hem tahminin de çok yanlış. Yerinde olsam çileklerden vazgeçerdim." Kız da bunun üzerine "Al çilekler senin olsun! Ne de olsa burada çilek yerken yakalanacak olan ben değilim." dedikten sonra tarladan uzaklaşmaya başladı. Kahkaha attım. Çilekleri burada mı yiyeceğimi sanıyordu gerçekten? Öyleyse çok yanılıyordu. Tam kızın gittiği yoldan tarladan çıkıyordum ki tanıdık bir sesin "Blaine!" diye bağırdığını duydum. Arkamı döndüm. Tin çok öfkeli bir ifadeyle karşımda duruyordu. Muhtemelen çaylaklara zorbalık etmeme gerektiği konusunda bir nutuk çekecekti. Çok da umrumda olurdu ya. Hem normalde zorbalık yapmazdım ben. Şansa bak ki yaptığım gün de Tin tarafından yakalanıyordum!