Şifa Sanatı Dersi |~| 1 Haziran ~ 7 Haziran

Athena'nın Şifa sanatı öğretmeni olmasını teklif etmesi üzere uzun bir süre kararsız kalmıştı. Melez kampına geldiğinden beri şifa ile içli dışlı olmuştu ama bunu herkesten gizli bir biçimde yapıyordu. Biraz kararsız kaldıktan sonra bu teklifi zevkle kabul etti. Reddetmesi beklenemezdi zaten. Bu zorunlu bir ders değildi ama Hestia,Hermes ve Apollon kulübünde olan melezlerin katılması gerekiyordu. Bu da az bir sayı oluşturmayacaktı. Dersini ormanda yapacaktı. Hem orada yaşayan hayvanlar ile canlı birkaç deneyde bulunacaktı. Sabahın erken zamanlarında yanına aldığı birkaç malzeme ile ormana gitmeye hazırlandı. Ormana gittiğinde birkaç melez konuşuyorlar ve kıkırdıyorlardı. Yakın bir zaman içerisinde Hermes,Hestia ve Apollon kulübesine mensup melezler ile dolmaya başladı. Zellana çantasından birkaç malzemeyi serdiği yer bezine koydu. Yere bağdaş kurarak oturdu. Saatine baktı ve bir 5 dakika daha bekledi. En sonunda ayağa kalktı ve '' Şifa sanatı dersine hoş geldiniz.'' diyerek sözüne başladı. '' Bu ders size nasıl katkılar sağlar diye düşünüyor olabilirsiniz ama bir görevde ayağınız yaralandığında mikrop kapmasını sadece izlersiniz. Bu çoğu zaman acı verici olur. Bu acıyı çekmemeniz için beni dikkatlice dinlemeniz gerekmektedir. Dersten etkilenmeyen melezlerin şimdiden burayı terk etmesini isteyeceğim.''diyerek birkaç melezi süzdü. Bütün melezleri dikkatlice bakıyordu. Hiçbir melez gitmemişti. Buna gülümsedi ve '' İyi. ''U'' şeklinde bir oturma planı ile başlayacağız. Herkes bir biri ile 5-6 cm boşluk bıraksın. Orta da 8-9 metre boşluk bırakın lütfen.'' bunun üzerine melezler kıpraşarak dediklerini yapmaya başladılar. Kısa bir süre sonra herkes doğru biçimi almıştı. Zellana buna gülümsedi ve '' Hazırsak dersimize başlayalım. Canlı bir örnek ile başlamak istiyordum açıkçası.''diyerek çantasından bir sincap çıkardı. Sincabın kahverengi, seyrek tüyleri vardı. '' Evet narin kızlar buraya bakmasınlar. Elimdeki bıçak ile sincaba bir yara açacağım. Bu yarayı en kısa süre de iyileştireceğim. Pür dikkat beni dinleyin.'' diyerek eline bir bıçak aldı. Kızlar bu durumdan iğrenmiş gibiydiler. Bıçak yardımı ile sincabın ayağına seyrek bir yara açtı. Kanlar akarken Zellana ortaya geçti ve yere oturdu. '' Evet. Bu durumda birçok melez suya götürmeyi tavsiye edebilir ama bunu yapmamalısınız. Su sizi uyuşturur ve hareket etmenizi yavaşlatır. Bu nedenle öncelikle bir yaprak ile yarayı sarmalısınız. Unutmayın bütün yapraklar zehirsiz diye bir şey yoktur. Bir yaprak seçerken geniş ve koyu yeşil olmasına özen göstermelisiniz. Açık yeşil olan yapraklar daha çok gösterişi ile sizi etkiler. Oysa ki bir çoğu zehirlidir.'' diyerek öğrencilerinin dinleyip dinlememsini kontrol etti. Herkes dikkatlice dinliyordu. Zellana bunun üzerine sevinmişti. Ne de olsa dinlemeyen bir öğrenciden kötüsü olmazdır. Yaprağı ile aldı ve '' Evet. Bu kocaman yeşil bir yaprak. Elinize bir su ile yaraya hafifçe sürün. Kıyafetinizden bir iplik kopartın ve yaprağı yaraya dolayın. '' diyerek aynı şeyi sincaba yapıyordu. Herkes alkışlıyordu. '' Peki şu alkışları keselim. Şimdi özel konuklarımız ile tanışın.'' diyerek ellerimi sağa yönlendirdi. Sağdan gelen Hestia ve Apollon melezlerin ilgisine karşı gülüyorlardı. Yanımıza doğru gelerek melezleri süzüyorlardı. '' Hestia ve Apollon'a koca bir alkış alalım öncelikle. Dersimize geldiğiniz için teşekkür ederiz. Bize bir kaç bilgi vereceğinizi söylemiştiniz.'' diyerek onların yanında gülümsemeye çalışıyordu. Apollon her zamanki gibi önce bir giriş yaptı ve '' Ahh tabi. Şifa. Belki de yara aldığınızda ilk yapmanız gereken ani bir tedavidir. İnanın yaralı bir şekilde savaşmak istemezsiniz. '' diyerek sempatik görünmeye çalışıyordu. Hestia her zaman ki gibi dikkat geçmemeye çalışıyordu ama güzelliği ile dikkat çeken en çok o oluyordu. Onlara gülümsedi ve '' Evet Apollon'un da dediği gibi. Şimdi biraz daha canileşiyoruz. Elimdeki kılıç ile koluma derin bir yara açacağım. Ve bunun Hestia'nın iyileştirmesini isteyeceğim. Peki narin kızlar ne yapacağınızı biliyorsunuzdur. Dişinizi sıkın ve izleyin.'' dedi. Elinde ki kılıcı aldı ve koluna sürtmeye başladı. Gözlerinden yaş gelmesine karşın bunu pek umursamamaya çalışıyordu. Derin bir yara olduğundan dolayı yere kanlar damlamaya başladı. Bütün melezler '' Aaaaa.''[/i][/b][i] dercesine bakıyorlardı. Hestia eline bir kaç bitki aldı ve '' Yapmanız gereken eliniz ile yaraya dokunmamanız. Dikkatli bir biçimde yarayı sarmaya çalışın.''diyerek yarayı sarmayı bitirmişti. Herkesin ortasına geçtim ve '' Dersimizin anlatacağımız kısmı bitti ama tabii ki de bu kadar değildi. Şimdi zor kısma geliyoruz. Ormanın çeşitli yerlerinde herkesin sadece 1 tane bulması gereken yaralı hayvanlar var. Merak etmeyin herkese küçük bir harita vericeğiz. Orada hayvanların nereden gizlenebileceği ile ilgili küçük ipuçları olacak. Süreniz 2 saattir. Hayvanı iyileştirmeye bakın. Herkese başarılar.'' diyerek bütün melezlere gülümsedi. Melezler şaşırmışlardı. Böyle bir şey beklemiyor gibiydiler ama kimin ne zaman ne yapacağı belli olur muydu? Hestia ve Apollon kısa süre sonra gittiler.



Not: Örnek olması için dersi ilk Fenix Blume yazıcaktır. !





[/color]

Dün gece stresten doğru düzgün uyuyamamıştım. Çünkü artık kampta birçok derslik vardı ve benimse çok az zamanım vardı. Fakat kendime zaman bulduğum anda hemen bir dersliğe gitmeye karar verdim. Bu da tabi ki babamın uzman olduğu konulardan biri olmalıydı. Okçuluk hakkında zaten ders almıştım. Bu yüzden Şifa Sanatı Derslik'ine katılmaya karar verdim. Ama bu kararın ardından uyumam pek mümkün olmadı. Çünkü başaramamam durumunda hem babama rezil olabilirdim, hem de kendime çok sinirlenirdim. Diğerlerinin ne düşündüğünden çok kendimin ne düşündüğüne önem veriyordum açıkçası. Bu düşünceler yüzünden uzun bir süre uyuyamadım. Sabaha doğru uyumayı başardım fakat bu sefer de uyanmam çok kolay oldu. Çünkü kardeşlerimin çoğu benim gibi bu derse katılmayı planlıyordu. Bu gürültülerden kurtulmaya çalışırken birden gözlerimin önüne bir ışık huzmesi düştü. Neye uğradığımı şaşırmış olsam da hemen uyandım. Odadan çıkan kişinin Fenix olduğunu düşündüm fakat emin olamadım. Ama yine de temizlik günü öç almayı aklımın bir kenarına yazdım. Daha sonra bana enerji vermesi için bir sürü meyvenin suyunu çıkarıp karıştırdım. Midem bulana bulana bu karışımı bitirdim ve sonunda kendime gelmeyi başardım. Kardeşlerimin bazıları hala hazırlık aşamasındaydı. Ben de hem bu yüzden hem de biraz kendime güven aşılamak için zaman oluşturma amacıyla tek başıma gitmeye karar verdim. Dersin yapılacağı Orman'a giderken içimden "Bunu yapabilirsin Teo. Daha önce beceriksizce de olsa denemelerin oldu. Üstelik sende bir yetenek var. Tıpkı okçulukta olduğu gibi olacak, inan bana." dedim. Son cümleyi sesli söylediğimi fark edince kendimi susturdum ve dersin eğitmeni olan Zellana'yı görene kadar da bir şey düşünmemeye özen gösterdim. Daha çok kuş cıvıltılarıyla ilgileniyordum. Ben vardığımda Zellana eşyalarını çıkarmakla meşguldü. Ona selam verdikten sonra bir kenara oturdum.

Yaklaşık on dakika sonra dersin açılış konuşması olarak Zellana "Bu ders size nasıl katkılar sağlar diye düşünüyor olabilirsiniz ama bir görevde ayağınız yaralandığında mikrop kapmasını sadece izlersiniz. Bu çoğu zaman acı verici olur. Bu acıyı çekmemeniz için beni dikkatlice dinlemeniz gerekmektedir. Dersten etkilenmeyen melezlerin şimdiden burayı terk etmesini isteyeceğim." dedi. Fakat kimse yerinden kımıldamamı. Zellana buna sevindi ve gülümseyerek konuşmasını sürdürdü. O "İyi. ''U'' şeklinde bir oturma planı ile başlayacağız. Herkes bir biri ile 5-6 cm boşluk bıraksın. Orta da 8-9 metre boşluk bırakın lütfen." dedikten sonra bütün dinleyenler kıpırdanmaya başladı. Birkaç saniye süren yer değiştirmenin ardından Zellana herkesin hazır olduğunu görünce "Hazırsak dersimize başlayalım. Canlı bir örnek ile başlamak istiyordum açıkçası." dedi. Bu hoşuma gitmişti, zaten kuramsal şeylerle aram pek iyi değildi. Bu sırada Zellana çantasından bir sincap çıkardı. Hayvan biraz korkmuş duruyordu. Zell onu yavaşça okşayarak "Evet narin kızlar buraya bakmasınlar. Elimdeki bıçak ile sincaba bir yara açacağım. Bu yarayı en kısa süre de iyileştireceğim. Pür dikkat beni dinleyin." dedi. Ben de dediğine uydum ve o sincabın ayağını bıçakla hafifçe keserken etrafta küçük çığlıklar atanlara aldırmadan onu dikkatlice dinlemeye başladım. "Evet. Bu durumda birçok melez suya götürmeyi tavsiye edebilir ama bunu yapmamalısınız. Su sizi uyuşturur ve hareket etmenizi yavaşlatır. Bu nedenle öncelikle bir yaprak ile yarayı sarmalısınız. Unutmayın bütün yapraklar zehirsiz diye bir şey yoktur. Bir yaprak seçerken geniş ve koyu yeşil olmasına özen göstermelisiniz. Açık yeşil olan yapraklar daha çok gösterişi ile sizi etkiler. Oysa ki bir çoğu zehirlidir." dedikten sonra hemen kendime ait garip yöntemlerle bu bilgiyi kafama soktum. Ardından Zell'in sincabın ayağını sarmakta kullandığı yaprağı da iyice inceledim. Sonra "Evet. Bu kocaman yeşil bir yaprak. Elinize bir su ile yaraya hafifçe sürün. Kıyafetinizden bir iplik kopartın ve yaprağı yaraya dolayın." dedi ve bu yönergeleri de istemsiz bir şekilde elimle tekrar ettim. İşi bittiğinde bütün dinleyenlerle birlikte onu alkışlamaya başladık. Zell kendinden memnun bir şekilde "Peki şu alkışları keselim. Şimdi özel konuklarımız ile tanışın." dedi. Onun gösterdiği tarafa bakarken kalbim deli gibi çarpıyordu. Beynimdeki tüm hücreler acil durum çağrısı yapıyordu sanırım. Babamı karşımda görünce korktuğumun başıma gelmek üzere olduğundan da korkmaya başladım. Yani korkumdan korkuyordum. Bu yüzden kendi kendime "Saçmalıyorsun Teo. Kes sesini." dedim. Dikkatimi dağıtan kişi ise Tanrıça Hestia oldu. Onu daha önce sadece kitaplarda görmüştüm. İlk defa canlı olarak görüyordum.. Ama gerçekten güzel ve masum bir yüzü vardı. Zell bu sırada "Hestia ve Apollon'a koca bir alkış alalım öncelikle. Dersimize geldiğiniz için teşekkür ederiz. Bize birkaç bilgi vereceğinizi söylemiştiniz." dedi. Gergin bir şekilde babamı alkışladım. O ışıltılı gülümsemelerinden birini attı ve "Ahh tabi. Şifa. Belki de yara aldığınızda ilk yapmanız gereken ani bir tedavidir. İnanın yaralı bir şekilde savaşmak istemezsiniz." dedi. Bunun üzerine Zell de "Evet Apollon'un da dediği gibi. Şimdi biraz daha canileşiyoruz. Elimdeki kılıç ile koluma derin bir yara açacağım. Ve bunun Hestia'nın iyileştirmesini isteyeceğim. Peki narin kızlar ne yapacağınızı biliyorsunuzdur. Dişinizi sıkın ve izleyin." dedi. Bunun olacağını hiç beklemiyordum. Ben daha bir gönüllü filan kullansa daha iyi olur diye düşünürken o kolunu kesmişti bile. Kana pek tahammülüm yoktu, ama bundan sonra alışsam iyi ederdim. Bu yüzden kendimi zorladım ve Hestia'yı görev başındayken dikkatlice izledim. Tanrıça bir yandan işini yapıp bir yandan da "Yapmanız gereken eliniz ile yaraya dokunmamanız. Dikkatli bir biçimde yarayı sarmaya çalışın." diyerek bize açıklama yaptı. Hemen sargıyı bitirdi ve eski yerine döndü. Zellana da hepimizin şaşkın bakışları arasında "Dersimizin anlatacağımız kısmı bitti ama tabii ki de bu kadar değildi. Şimdi zor kısma geliyoruz. Ormanın çeşitli yerlerinde herkesin sadece 1 tane bulması gereken yaralı hayvanlar var. Merak etmeyin herkese küçük bir harita vericeğiz. Orada hayvanların nereden gizlenebileceği ile ilgili küçük ipuçları olacak. Süreniz 2 saattir. Hayvanı iyileştirmeye bakın. Herkese başarılar." dedi. Bunun daha iyi olduğunu düşünüyordum. Çünkü herkesin içinde daha stresli olabilirdim. Ama kendi başımayken rahatça ve hızlıca hareket edebilirdim. Zellana'nın yanına gittim ve kendimi tutamayıp "Harikaydın Zellana. Yüksek egosuyla babam bile etkilendi." dedim. Babama kaçamak bir bakış atmayı da ihmal etmemiştim. Bunu yalakalık olarak almayacağını umuyordum. Neyse ki bana gülümsedi ve haritamı verdi.

Zarfı açtığımda anormal bir kartla karşılaştım. Bu kartın çoğu maviydi. Fakat küçük küçük kırmızı lekeler vardı. Arkasında ise bir not vardı. "Bu mavilikler iyileştirmen gereken hayvana yaklaştıkça kırmızılaşmaya başlayacaklar. Tamamen kırmızı olduğunda zaten onun inlemelerini duymaya başlarsın. Başlangıç noktan kırmızı çarpılı ağaç." yazıyordu. Şaşkınlığımı atlattıktan sonra etrafıma bakınmaya başladım. Sanırım herkese farklı şekillerde haritalar verilmişti. Çünkü herkes başka yollardan gidiyordu. Bense kırmızı çarpılı ağacı bulduktan sonra rastgele bir şekilde yürümeye başladım. Bazen fazla uzaklaşıyordum ve bütün kırmızılıklar yok oluyordu. Bazense kırmızılıklar artmaya başlıyordu ve hemen ümitleniyordum. Fakat kısa bir süre sonra bu kırmızılıklar kayboluyordu. Sonunda kendime bir strateji belirledim: kırmızılıklar kaybolmaya başladığında geldiğim yeri geri yürüyecektim. Renklerin eski hallerine geldiği noktaya bir işaret koyup farklı bir yönde yürümeye başlıyordum. Bu taktik bana bayağı zaman kazandırmış oldu. Bir yerde hedefime çok yaklaşmıştım ki karşıma sarmaşıklarla kaplı bir yol çıktı. Buraya girmemek için başka yolları denedim ama kırmızılıklar elimden kum taneleri gibi kayıp gidiyordu. Sonunda iyileştirmenin gittiği yolun sarmaşıklı yol olduğunu anladım. Fakat bu sarmaşıkların zehirli gibi bir havası vardı. Ayrıca dikenliydiler de. Yani buradan geçmek için uğraşmam gerekecekti. Bilekliğimi aktif duruma getirdim ve kalkanımı sol koluma taktım. Kılıcımı da elime aldım, sonra da kafamın değmeyeceği düzeyde bir yol açarak ilerlemeye başladım. İlk başta adeta uçarak ilerliyordum fakat bir süre sonra yorulmaya başladım. Buna bağlı olarak kırmızılıklar da yavaşlamaya başladı. "Biraz nektar için nelerimi vermezdim." diyerek gökyüzüne baktım. Ama tabi ki böyle bir şeyi beklemem çok saçmaydı. Bir süre sonra yol bitti, aynı zamanda ben de tükendim. Ne şanslıydım ki yol bitince mavilikler de çok az kaldı. Bir gaklama duyunca hem susuzluğumu unuttum hem de yorgunluğumu. Biraz etrafa bakındıktan sonra çökmüş bir şekilde kendimi yere attım. Zira ağaca tırmanmam gerektiğini fark etmem bende daha büyük bir yorgunluğa neden olmuştu. Fakat içgüdülerim bana durumun acil olduğunu belirtiyordu. Çünkü artık gaklamalar artmıştı, hatta neredeyse hayvanın, anladığım kadarıyla kuşun, nefes alışlarını bile duyabiliyordum. Karta dikkatlice bakarak gitmem gereken ağacı seçtim. Bütün kart kırmızı olunca kafamı kaldırdım ve bir karaltı gördüm. Bu karaltının göğsü hızlı bir biçimde inip kalkıyordu. Kendime tutunacak bir dal buldum ve kendimi yukarı doğru çekmeye başladım. Yukarı çıktıkça beynim komplo teorileri üretiyordu. Malesef bunlardan biri tutmuştu: kurtarmam gereken hayvan bir kargaydı. Nasıl bir tesadüftür ki bu babamın büründüğü hayvan şekillerinden biriydi. Bu yüzden onu şefkatli ve yavaş bir biçimde tutarak çantama koydum. Sonra da yine aynı yavaşlıkla ağaçtan indim. Acilen bir su birikintisi bulmam gerekiyordu. Neyse ki fazla aramama gerek kalmadı. Hemen yanı başımda ufak bir yağmur suyu birikintisi vardı. Şimdi kullanmam gereken yaprağı seçmem gerekiyordu. Harika(!) ezberleme taktiğimle aklıma soktuğum yaprak türünü düşündüm. Açık-acı-acıtır. Yani açık renkli yaprak zehirli. Kafamı salladım ve geniş, koyu yeşil bir yaprak buldum. Elimi suya batırdım ve birkaç damla suyu karganın tam göğsündeki yaraya damlattım. Tişörtümden biraz iplik koparmayı başardım. Yaprağın gerekli olduğu kadarını kopardım ve bunu ip yardımıyla bağladım. İpi fazla sıkmamaya özen gösterdim. Sonra biraz da gücümü kullanmaya çalışarak parmaklarımı yumuşak hareketlerle yaprağın çevresinde dolaştırdım. Oraya odaklandığım zaman vücudumda bir elektriklenme oldu. Sanırım başarmıştım. İşimi tamamladığımın kanıtı olarak karganın iniltilerinin kesilmesini aldım. Daha sonra da geldiğim yolu ezberlemiş olmanın verdiği rahatlıkla yoluma koyuldum. Bu sefer çok daha yavaş gidiyordum. Çünkü karga derin bir uykudaydı ve onu rahatsız etmemeliydim.

İlk toplandığımız yere döndüğümde benden önce 5-6 melezin gelmiş olduğunu fark ettim. Zellana bana gülümsedi ve elindeki not defterine bir şeyler yazmaya başladı. Bu sırada ben de kardeşimlerimi gördüm. Onların yanına gittim ve birbirimize başımızdan geçenleri anlatmaya başladık. Diğer herkesin gelmesini beklerken her türlü şeyden konuşmuştuk. Bir süre sonra kadro tamamlanmaya başladı.

"Bırakın beni!" Elim kolum bağlanmıştı ve gözlerim kapalıydı. Bağırıyordum ama kimse duymuyordu. Aptal bir sesin "Onu önce biraz pişirelim."dediğini duydum. Başka bir ses "Böyle daha lezzetli görünüyor."dedi. Kocaman bir el beni tutup çekerken tekme atmaya başladım. Gözlerimi açtığımda odamdaydım ve kendimi tekmeliyordum. Etrafa bakınınca kesinlikle odamda olduğumu anladım. Çünkü herzaman ki gibi dağınıktı. Bir kaç saniye daha tembelce yattıktan sonra kalkıp elimi yüzümü yıkadım. Üstümü giyindikten sonra mutfakta birşeyler atıştırdım. Bugünlerde herkezde bir telaş vardı. Derslere girmek için ordan oraya koşuşturuyorlardı. Esneyerek kulübeden çıkıp Şifa Dersliğine gittim. Ne kadar da sıkıcı bir konu! Uyumazsam şanslıyım.

Dersliğe vardığımda Zellena ''Şifa sanatı dersine hoş geldiniz.''diye söze başladı. Yere oturup onu dinlemeye başladım “Bu ders size nasıl katkılar sağlar diye düşünüyor olabilirsiniz ama bir görevde ayağınız yaralandığında mikrop kapmasını sadece izlersiniz. Bu çoğu zaman acı verici olur. Bu acıyı çekmemeniz için beni dikkatlice dinlemeniz gerekmektedir. Dersten etkilenmeyen melezlerin şimdiden burayı terk etmesini isteyeceğim.”dedi. Pekala kimse kımıldamadığına göre otursam iyi olurdu. Zell gülümseyip "İyi. ''U'' şeklinde bir oturma planı ile başlayacağız. Herkes bir biri ile 5-6 cm boşluk bıraksın. Orta da 8-9 metre boşluk bırakın lütfen.”dedi. Herkez dediğini yapıp 8-9 metre boşluk bırakacak şekilde açıldı. Tipik bir oturma planı diye geçirdim içimden. Herkez yerini aldığında, Zell ''Hazırsak dersimize başlayalım. Canlı bir örnek ile başlamak istiyordum açıkçası.''diyip çantasından sincap çıkardı. İğrenç! Bu bir sıçan! Sıçanları hiç sevmem. En azından bazılarını. Zell kahverengi tüyleri olan sıçanı elinde tutarken "Evet narin kızlar buraya bakmasınlar. Elimdeki bıçak ile sincaba bir yara açacağım. Bu yarayı en kısa süre de iyileştireceğim. Pür dikkat beni dinleyin.''diyip eline bir bıçak aldı. Bıçağı sincabın ayağında hafifçe gezdirdi. Zavallı sincapın şimdi ayağından kanlar geliyordu. Tipik bir 'ıyk' sesleri duyuyordum. Açıkçası o sıçanın yerinde olmak istemezdim. Zell 'U' şeklinin ortasına geçip ''Evet. Bu durumda birçok melez suya götürmeyi tavsiye edebilir ama bunu yapmamalısınız. Su sizi uyuşturur ve hareket etmenizi yavaşlatır. Bu nedenle öncelikle bir yaprak ile yarayı sarmalısınız. Unutmayın bütün yapraklar zehirsiz diye bir şey yoktur. Bir yaprak seçerken geniş ve koyu yeşil olmasına özen göstermelisiniz. Açık yeşil olan yapraklar daha çok gösterişi ile sizi etkiler. Oysa ki bir çoğu zehirlidir.''dedi. Yaprak mı? Şaka yapıyor olmalısınız? Sargı bezi daha mantıklıydı. Yada bir kumaş parçası. Yaprak? Zell yaprağı eline alıp ''Evet. Bu kocaman yeşil bir yaprak. Elinize bir su ile yaraya hafifçe sürün. Kıyafetinizden bir iplik kopartın ve yaprağı yaraya dolayın.''diyip sincapta nasıl yapılacağını gösterdi. Sargı olayını bitirdiğinde bende dahil herkez onu alkışlamaya başladı. Zell ''Peki şu alkışları keselim. Şimdi özel konuklarımız ile tanışın.''diyip sol tarafı işaret etti. Tanrılarım! Bunlar Hestia ve Apollon... Zell ''Hestia ve Apollon'a koca bir alkış alalım öncelikle. Dersimize geldiğiniz için teşekkür ederiz. Bize bir kaç bilgi vereceğinizi söylemiştiniz.''dedi. Ellerim acıyana kadar alkışladım. Gürültü sonlandığında Apollon kendine yakışır bir şekilde "Ahh tabi. Şifa. Belki de yara aldığınızda ilk yapmanız gereken ani bir tedavidir. İnanın yaralı bir şekilde savaşmak istemezsiniz.''diye giriş yaptı. Apollon'da en sevdiğim tanrılar arasındaydı. Hestia da kendi halindeydi. O da sevdiğim Tanrıçalardandı, bazen kamp ateşinin yanında onu görür gibi olurdum. Zell "Evet Apollon'un da dediği gibi. Şimdi biraz daha canileşiyoruz. Elimdeki kılıç ile koluma derin bir yara açacağım. Ve bunun Hestia'nın iyileştirmesini isteyeceğim. Peki narin kızlar ne yapacağınızı biliyorsunuzdur. Dişinizi sıkın ve izleyin.''diyip kılıcıyla kolunu çizmeye başladı. Ağzım iki karış açık onu izliyordum. Gerçi benimde yanımda Apollon ve Hestia olsa uçurumdan bile yuvarlanırım. Hestia eline bir kaç koyu yeşil yaprak aldı. Zell'in kanlar süzülen kolunu sararken ''Yapmanız gereken eliniz ile yaraya dokunmamanız. Dikkatli bir biçimde yarayı sarmaya çalışın.''diyerek işini bitirdi. Zell yaralı koluyla bir kaç adım atıp ''Dersimizin anlatacağımız kısmı bitti ama tabii ki de bu kadar değildi. Şimdi zor kısma geliyoruz. Ormanın çeşitli yerlerinde herkesin sadece 1 tane bulması gereken yaralı hayvanlar var. Merak etmeyin herkese küçük bir harita vericeğiz. Orada hayvanların nereden gizlenebileceği ile ilgili küçük ipuçları olacak. Süreniz 2 saattir. Hayvanı iyileştirmeye bakın. Herkese başarılar.''dedi.

Ayağa kalkıp elime bir zarf aldım. Zarfı açtığımda içinden madalyon çıktı. Bronzdandı ve içinden ses geliyordu. Açma yeri göremiyordum. Bende tipik bir hareketle madalyonu yere fırlattım. Madalyon kırılmıştı! Lanet olsun! Ama içinden küçük birşey çıkmıştı. Bir periyi andırıyordu... Daha dikkatli bakınca bunun bir ağaç perisi olduğunu gördüm. Rengine falan bakılırsa bir Dağ çamı perisiydi. Bunu nasıl bildim ben? Küçük ışık süzmesine bakmak için eğildim ama yoktu. Anlaşılan bir Dağ çamı bulmalıydım. Acaba nasıl birşeydi? Ormanın en derinlerine kadar gittim. Çam ağacı görürsem en azından bir ipucu yakalamış olurdum. Biraz daha gezindikten sonra sonunda bir tane çam ağacı gördüm. Thalia'nın ağacı gibi enerjisini hissettirmiyordu. Ama genede bir çam ağacıydı işte! Çam ağacının ilerisinde dolaşmaya devam ettim. Tepelik bir alana geldiğimde çam ağaçları sıklaşmıştı. Kısa bir yürüyüşün ardından bir tilkinin bir sıçanı köşeye sıkıştırmış olduğunu gördüm. Önce öldürmesine izin verecektim. Ama sonra bu sıçanın yaralı olduğunu fark ettim. Tilkiye doğru bir hamle yatım, ensesinden yakalayıp köşeye fırlattım. Bana kötü kötü baktı. Kılıcımı çektiğimde birkaç saniye bakıştık ve kendine has sesini çıkarıp kayboldu. Tamam, sakin olmalıyım. Bir sıçana elleyeceğim. Ama bu Şifa dersi için değer. Hayır, değmez! Kararsızlık içinde kuyruğu yaralı, avaz avaz bağıran hayvana baktım. Önce yukarı tırmanmaya çalıştı ama beceremedi. Sanırım kuyruğu dengesini bozuyordu. Derin bir iç çekip hayvanın yanına eğildim. Acayip acayip sesler çıkararak kaçmaya çalıştı. Ama yalpalıyordu. Onu ensesinden tutup ağacın dibine bıraktım. Kaş göz arasında gizlice yanıma aldığım koyu yeşil yaprağı elime alıp turuncu, Melez Kampı yazan tişörtümün bir parçasını yırttım. Hayvanın kuyruğunu parçayla temizledim. Kanayan yeri bulduğumda yanıma aldığım su şişesinden yaprağa su döktüm. Islak yaprağı kanamaya devam eden yere koyup, tişörtümün temiz başka bir parçasıyla sardım. Sıçan sonunda bağırmayı kesmiş, kocaman siyah gözleriyle bana bakıyordu. Birinin "Aferin, iyi iş çıkardın."demesiyle irkildim. Bu, gördüğüm o küçük periydi. Gerçi şimdi daha büyüktü. Sivri kulakları, koyu yeşil bir bedeni vardı. Ona gülümseyip "Acaba... Şu şeyi koyabileceğim birşey var mı?"diyip sıçanı işaret ettim. Gülerek "O bir sansar. Ayrıca o 'birşey' değil. Pan'ın koruduğu hayvanlardan biri, melez."dedi. Gözlerimi devirerek ayağa kalktım. Ağaç perisi yavaş yavaş kaybolurken "Onu eline al. Zararsızdır. Hatta sen ondan daha zararlısın."diyip kayboldu. Ben mi zararlıyım? Hadi ama! Son bir kez sıçana bakıp karar verdim. Üstümdeki hırkayı feda edecektim. Hırkamı sansarın üstüne attım ve sansarı kucağıma aldım. Tiksinerek onunla birlikte Zell'in yanına döndüm. Çoğu melez çoktan gelmişti. Yolda gelirken sansarıma isim bulmuştum. Sansar Jo'yu Zell'in önüne koydum. Bana gülümseyip elinde tuttuğu kağıda birşeyler karaladı. Hala Sansar Jo'dan hoşlanmıyordum ama onun yarası benim geleceğim için önemliydi.

Karanlık bir ortamın içinde çözemediğim bir şeyler yaparken gıcık edici mekanik bir ses gelmeye başladı. Başta ne olduğunu anlayamadım ama sonra ses daha da çekilmez bir hal aldı ve beni karanlıktan kurtardı. Odamda yatağımda yatıyordum ve salak alarmım bas bas bağırıyordu. Bu çalar saatten nefret ediyordum. Elime aldım ve olabildiğince sert bir şekilde duvara fırlattım. Çalar saat duvarla buluşunca sustu ve parçalara ayrıldı. Böylesi daha iyiydi. Yastığı kavrayarak başımın altına çektim ve yarım kalan uykuma devam etmek üzere gözlerimi kapadım. Tam uykuma kaldığım yerden devam edecektim ki bir kardeşim odama daldı ve “Tiff uyan. Şifa dersi var bugün.” dedi. Sonra da hızla kapıyı çekip odamdan çıktı. Yarı uyur olduğumdan kim olduğunu çözememiştim. Uykumu bölmüş olması beni çok sinirlendirmişti ama kendimi rüyalardan aldığım zaman kardeşimin dediği aklıma dank etti. Bugün şifa dersi vardı ve ben buna katılmak zorundaydım. Aslında Tüm Apollon kulübesi katılmak zorundaydı. Her ne kadar şifa verebiliyorsam da bilmediğim şeylerin olduğunu düşünüyordum. Şifacılıkta en iyisi olmak istiyordum. Bunun için de bu derse girecektim. Yatağımdan kalktım ve banyoya gittim. Yüzümü bol suyla yıkarak gözlerimin tamamen açılmasını sağladığımda tekrar odama gittim. Etrafıma ne yapmam gerektiğini idrak etmek için bakınmaya başladım. Aklımdan bin bir türlü şey geçiyordu. Yaklaşık bir dakika sonra kendimi toparladım ve dolabımın kapağını açıp kendime giyecek bir şey buldum. Kırmızı penyemi ve beyaz kabrimi giydikten sonra aynanın karşısına geçtim. Bir süre aynanın karşısında dikildikten sonra sarı saçlarımı taramaya başladım. Saçlarım dolaşık olmadığından saçımı taramam saniyelerimi almadı. Kırmızı tokamı aldım ve saçımı bağladım. Bugün bayağı sıcaktı ve saçlarım çok yakıyordu beni. Toplu olunca daha iyiydi. Bugün canım hiç makyaj yapmak istemiyordu. Onun için hiç makyaj malzemelerine bulaşmadan çantamı hazırladım. İçine sadece gereken eşyalarımı koydum. Sonra da odamdan çıktım. Salona gittiğimde kardeşlerimin hiçbirini bulamadım. Anlaşılan çoktan gitmişlerdi veya uyuyorlardı. Söylene söylene mutfağa gittim ve dolaptan bisküvi aldım. Krakerleri ağzıma atarken kulübeden çıktım. Geç kaldığım için kahvaltı yapamazdım. Hem karnım da aç değildi. Şifa dersi ormanda yapılacağından dolayı ormana doğru yöneldim. Çevremde ormana giden çok kişi yoktu. Şifa dersi sadece üç kulübenin zorunlu olduğu ders olduğundan bu durum böyleydi. Tanıdık birilerine rast geldikçe onları derse davet ediyordum ama kimse gelmiyordu. E, bu çok doğaldı. Girmemiz gereken zaten bir sürü ders vardı. Onlar yeter hatta artardı bile. Ormana geldiğimde krakerim de bitmişti. Çöp kutusuna bisküvi kabını attıktan sonra doğruca derse gittim. Dersin yapılacağı alana geldiğimde kardeşlerim Teo’yu ve Fenix’i gördüm. Ancak yanları dolu olduğu için rastgele bir yere oturdum. Öğretmenimiz Zell’di. Her zaman öğretmenden dersin nasıl olacağı anlaşıldığına inanırdım ve bu ders zevkli olacağını düşünüyordum. Zell bağdaş kurarak oturmuştu. Biraz daha bekledikten sonra derse geçti.

"Şifa sanatı dersine hoş geldiniz. Bu ders size nasıl katkılar sağlar diye düşünüyor olabilirsiniz ama bir görevde ayağınız yaralandığında mikrop kapmasını sadece izlersiniz. Bu çoğu zaman acı verici olur. Bu acıyı çekmemeniz için beni dikkatlice dinlemeniz gerekmektedir. Dersten etkilenmeyen melezlerin şimdiden burayı terk etmesini isteyeceğim." dedi. Ancak ders almaya gelmiş hiçbir melez gitmedi, kimse kıpırdanmamıştı bile. Zell bu duruma sevinmişti. Gülümseyerek "İyi. ''U'' şeklinde bir oturma planı ile başlayacağız. Herkes bir biri ile 5-6 cm boşluk bıraksın. Orta da 8-9 metre boşluk bırakın lütfen." dedi. Vakit kaybetmeden dediğini yapmaya giriştim. Herkes U şekli oluşturacak şekilde oturdu. Aramızda Zell’in istediği mesafe vardı. "Hazırsak dersimize başlayalım. Canlı bir örnek ile başlamak istiyordum açıkçası." Şifa ve canlı. Bu kulağa çok güzel gelmiyordu. Zell’in ne yapacağını anlamıştım. Çantasından bir sincap çıkardı. Sincap çok şekerdi. Ona biraz sonra olacaklardan dolayı üzülmüştüm. "Evet narin kızlar buraya bakmasınlar. Elimdeki bıçak ile sincaba bir yara açacağım. Bu yarayı en kısa süre de iyileştireceğim. Pür dikkat beni dinleyin." diyerek bıçağı sincaba götürdü ve ayağını kesti. Tabii bu kesik sadece bir yaraydı. Sincaptan kırmızı kan akarken Zell ortaya oturdu. "Evet. Bu durumda birçok melez suya götürmeyi tavsiye edebilir ama bunu yapmamalısınız. Su sizi uyuşturur ve hareket etmenizi yavaşlatır. Bu nedenle öncelikle bir yaprak ile yarayı sarmalısınız. Unutmayın bütün yapraklar zehirsiz diye bir şey yoktur. Bir yaprak seçerken geniş ve koyu yeşil olmasına özen göstermelisiniz. Açık yeşil olan yapraklar daha çok gösterişi ile sizi etkiler. Oysa ki bir çoğu zehirlidir." Bitkilerle aram çok iyi değildi. Dolayısıyla zehirli olup olmadıklarını bile düşünmezdim. Kafama koyu yeşili iyice kazıdım. Bu çok önemli bir bilgiydi. Bunu unutmamam gerekiyordu. Zell eline bir yaprak aldı ve "Evet. Bu kocaman yeşil bir yaprak. Elinize bir su ile yaraya hafifçe sürün. Kıyafetinizden bir iplik kopartın ve yaprağı yaraya dolayın." sözlerini söylerken de bir yandan da aynı şeyi sincaba yapıyordu. İşlemler sırasıyla bittikten sonra herkes alkışlamaya başladı. Ben de onlara katıldım. Orman alkışlarla inlerken Zell ”Peki şu alkışları keselim. Şimdi özel konuklarımız ile tanışın.” Özel konukların kim olduğunu çok merak ettim. Böyle bir şey beklemiyordum. Kim olabileceklerini düşünürken babamı ve Tanrıça Hestia’yı gördüm. Buna çok ama çok şaşırmıştım. Şaşkınlığımı dize getiremeden Zell “Hestia ve Apollon'a koca bir alkış alalım öncelikle. Dersimize geldiğiniz için teşekkür ederiz. Bize bir kaç bilgi vereceğinizi söylemiştiniz.” Bu sefer ki alkışım daha güçlüydü. Söz konusu babamsa… bu ders bütün dersler arasında en sevdiğim ders oluyordu. Yakışıklı babam “Ahh tabi. Şifa. Belki de yara aldığınızda ilk yapmanız gereken ani bir tedavidir. İnanın yaralı bir şekilde savaşmak istemezsiniz.” dedi. Hemen ardından Zell “Evet Apollon'un da dediği gibi. Şimdi biraz daha canileşiyoruz. Elimdeki kılıç ile koluma derin bir yara açacağım. Ve bunun Hestia'nın iyileştirmesini isteyeceğim. Peki narin kızlar ne yapacağınızı biliyorsunuzdur. Dişinizi sıkın ve izleyin.” dedi. Sonra da kılıyla kolunda bir yara açtı. Kan toprağa dökülürken Hestia bitkilerle koluna bir şeyler yaparak “Yapmanız gereken eliniz ile yaraya dokunmamanız. Dikkatli bir biçimde yarayı sarmaya çalışın.” dedi. Çok ustaca işini bitirmişti. Nasıl yapılacağını iyice öğrenmiştim. Sonra Zell ortaya geçerek “Dersimizin anlatacağımız kısmı bitti ama tabii ki de bu kadar değildi. Şimdi zor kısma geliyoruz. Ormanın çeşitli yerlerinde herkesin sadece 1 tane bulması gereken yaralı hayvanlar var. Merak etmeyin herkese küçük bir harita vericeğiz. Orada hayvanların nereden gizlenebileceği ile ilgili küçük ipuçları olacak. Süreniz 2 saattir. Hayvanı iyileştirmeye bakın. Herkese başarılar.” dedi. Ah, bunu da hiç beklemiyordum. Ne yani şimdi ormanda yaralı bir hayvan mı arayacağız? Hestia ve Apollon gittiğinde biz de görevimize başladık.

Yolda giderken haritama bakıyordum. Haritada ağaçların arasında yeşillikli bir alan vardı. Daire içindeki alanda hiç ağaç yoktu. Orada bir yerde gri renkte işaret vardı. Orayı bulmam gerekiyordu. Sürenin iki saat olması beni telaşlandırmıştı. Elimden geldiğince hızlı olmaya çalışıyordum. Ancak ne kadar yürüsem de ağaçlar hep vardı. Bunun bir tuzak olabileceğini düşündüm ama dersin bu kadar zor olabileceğini zannetmiyordum. Onun için gitmeye devam ettim. Bir süre sonra ağaç türleri değişti. Sanırım bu iyiye işaretti. Önceden de dediğim gibi benim bitkilerle pek aram yoktu. Dolayısıyla bu ağaç türünü bilmiyordum ama sanki haritadakine benziyordu. Etrafımı kolaçan ederek yürürken ağaçlar sıklaşmaya başladı. Bunun tam tersi olması gerekiyordu. Şaşkınlıkla yürümeye devam ediyordum. Sürem gittikçe azalıyordu. Artık ağaçlardan zor yürüyordum. Kökler ise bayağı kalındı. Bir onların üzerinden geçiyordu, bir eğilerek dalların altından geçiyordum. Canım acısa da hiç duramadan devam ediyordum. En sonunda ağaçlar seyrekleşmeye başladı. Bu beni çok sevindirdi. Biraz daha yürüdükten sonra açıklığa geldim. Ancak burada hiçbir şey yoktu. Konsantre olarak kendimi seslere odakladım. İki saniye sonra bir tavşanın sesini duydum. Sese doğru gittiğimde üzeri çalılıklarla örtülü bir tavşan buldum. Tavşanın sağ kulağı yaralıydı. Bu yaranın nasıl oluştuğunu bilmiyordum ama tavşana daha fazla acı çektirmeden yarayı iyileştirmem gerektiğini biliyordum. Kafama kazıdığım koyu yeşil ve geniş yaprak bulduktan sonra Zell’in yaptığı gibi onu tavşanın kulağına sardım. Bu iş olmuştu. Tavşanı kollarımın arasına aldıktan sonra hızla geldiğim yere gittim. Dönüşüm gidişimden daha kolay olmuştu. Derse geldiğimde birkaç melezin benden önce geldiğini gördüm. Hemen Zell’in yanına gittim ve tavşanı ona verdim.

DERS BİTMİŞTİR. SONUÇLAR EN GEÇ 10 HAZİRAN'DA AÇIKLANACAKTIR. GECİKMEDEN DOLAYI ÖZÜR DİLERİM ^^