Çalınan Kolye (Asphodel Tarlaları'nın devamı)

19- Medusa'ya bir macera yaşayacaksın.
Mekan: Yeraltı-Medusa'nın ini.
Katılacaklar: Rose & Robyn.

Rose ile son sürat koşarak Medusa'nın inine vardık. İçeri girmeye yeltenen sevgilime,

"Büyüyü unuttun sanırım, buraya kızlar giremez." dedim otoriterce.

Onun sesi benden çok daha iddialıydı...

"O yaşayan kızlar için geçerli, ben yeraltına abone sayılırım. Hem... kuralı getiren Tanrıça Athena değil mi? Neden bana engel olsunki?"

Mantıklı düşününce, Tanrıça Athena'nın Rose'un tekrar kampa dönememesini istemesi için yaklaşık yüz tane neden bulabilirdim. Yine de, ilk söylediği doğruydu: o artık yarı ölü sayılırdı. Aslında yarı da insandı ama bir yarısı da tanrıydı. Off... karışık bir durum ama, emin adımlarla ilerledi ve mağaraya sorunsuzca girmeyi başardı işte. Kim bilir, belki de bunu sağlayan hiç aklımıza gelmeyen bir isimdi, Tanrıça Afrodit bile olabilirdi ki, sevgili olduğumuzu düşünecek olursam, bu da bir diğer mantıklı olasılıktı.

"Pekala, gözlerimizi kapatıp el ele tutuşalım." dedim.

Rose kahkaha attı. Bilekliğine dokunup onun hançeri halini almasını sağladı ve mağaranın içine doğru ilerlemeye koyuldu. Ben mi? Egomu tatmin etmek ve ona yakın olmak istediğim için aynı işlemi tekrarladım.

Kılıcım Gölge'yi tutan elim, Antartika'daymışım gibi titremekteydi, yeraltı bana gerçekten iyi gelmiyordu. Şu kolye işini bir halledersem, bir daha buraya gelmeyeceğime dair kendime söz verdim. Tabii madalyonun diğer yüzünde, halledememe durumu vardı. O ihtimali düşünmek bile istemiyordum ama başaramazsam, ömrümün sonuna kadar ben de sevgilimle birlikte yeraltında kalacaktım, onu yalnız bırakamazdım.

"Eee, nerede bu Medusa?" diye sordu şom ağızlı kız arkadaşım. Tam o anda, arkamızda yılan tıslamasına benzer bir ses işittik ve bir gölge, aniden önümüze atıldı. Hemen çevik bir hareketle sol elimi Rose'un gözlerini kapatmak için kullandım. Gorgon Medusa, tam karşımızda duruyordu!

"Eee, nerede bu Medusa?" diye sormamla, bir tıslama sesi duymam ve canavarın karşıma çıkması bir oldu.

Boş bulunup gözlerimi korkunç tırnaklı pençelerinden yüzüne doğru yönelttiğim anda, Robyn eliyle gözlerimi kapatarak hayatımı kurtardı. İçerisi zifiri sayılmayacak derecede karanlıktı, lanet olsun ki etrafı görebiliyordum.

Lanet olsun ki dedim çünkü, mağara kurumuş cesetler ve iskeletlerle doluydu, duvarlara sıçramış kanlar, hayatımda aldığım en iğrenç koku... sanırım anladınız. Medusa da bugün hiç 'Em Teyze' havasında değildi. Bunu yendiğimi sanıyordum ama korkudan dişlerim zangırdamaya başladı. Yılanların tıslama sesleri, git gide yüzüme doğru yaklaşıyordu... yaklaşıyordu... Buna birkaç saniye daha dayanamayacaktım.

"Salak yılanlar ellerimi ısırıyor." diye fısıldadı Robyn. Sanırım o da benimle aynı durumdaydı ve kafasını dağıtamazsa, gözlerini açacaktı.

Mesajı aldım ve -kokular el verdiğince burnumun direğini zorlayarak- derin bir nefes aldım. Ardından, aniden Medusa'ya güçlü bir tekme savurdum. Gorgon, bizden yaklaşık iki metre uzağa uçtu. Sırası değildi ama kendimle gurur duydum.

Robyn'in kulağına çıkarabildiğim en az sesle fısıldadım: "Birbirimizden ayrılıp saklanmalıyız."

Kafasını salladığını hissetmem üzerine, koşarak dar bir bölmeye saptım. Tuhaf bir açıklık alana gelip, ortadaki büyük kolonların birinin arkasına saklandım. Sağ elim hançerimi sımsıkı kavramıştı, sol elimse alnımdaki terleri silmekteydi.

"Ölüler terler miydi yahu?!" dedim kendi kendime ve çarpık bir gülümseme yerleştirdim yüzüme. Medusa'nın ininde bile olsa, yaşadığımı hissetmek hoşuma gitmişti.

Uzaktaki gümbürtüleri duyunca, fikrim değişti.

"Birbirimizden ayrılıp saklanmalıyız."

Rose'un fısıltısı üzerine, hafifçe başımı sallayıp geldiğimiz yönün ters istikametine -yani mağaranın içine- doğru koşmaya başladım. Tıslama sesleri ve yere sürünen bir kuyruğun çıkardığı hışırtılar saklandığım oyuğa git gide yaklaşırken, Stell gibi gölgeleri hissetmenin ne kadar mükemmel olabileceğini düşündüm.

Derken, kısık sesle konuşmalar işitmeye başladım ve saklandığım yerden hafifçe çıkarak, seslere odaklandım. Konuşan kişi Medusa'dan başkası değildi.

"Burada olduğunu öğrenmiş olmalılar, kolyeyi hemen buradan götürmen gerekiyor! Irmağı geç ve Tanrıça Melinoe'nin yanına var. Ona bunu ver ve seni tekrar yeryüzüne göndermesini iste."

Medusa, diğer kişinin eline anladığım kadarıyla kağıt benzeri birşey tutuşturdu. Irmaktan kastı büyük ihtimalle bildiğimiz Styks Nehri'ydi, Melinoe de meşhur Hayalet Tanrıçası olmalıydı...

"Tamam." dedi bana korkutucu derecede tanıdık gelen diğer ses, "Sen de buradakileri hallet."

"Hiç şüphen olmasın!"

Sonra, Medusa'nın kıs kıs gülüşünün ardından diğer kişinin uzaklaştığını anlatan ayak sesleri duydum. Bu esnada, yılan tıslamaları da giderek artmaktaydı. Kolye bu kadar yakınıma gelmişken şimdi benden çok uzaklara gitmek için yola çıkmıştı ve ona ulaşmak için öncelikle halletmem gereken bir Gorgon vardı.

Sıkıntıyla güçlerimi nasıl kullanabileceğimi düşündüm ve biraz da demin adı geçen Tanrıça'dan ilham alarak, ölülerden yardım almaya karar verdim.

"Yeraltının tasasız ruhları! Yardımınıza ihtiyacım var!"

Ve: Bingo! Ruhlar beni ciddiye aldı -hem de fazlasıyla- ve mağaranın içi ölülerle dolup taşmaya başladı. Medusa onlardan pek hoşlanmasa da, beni heykele çevirmesine -veya pençeleriyle işimi bitirmesine- engel olamayacaklarının farkındaydı.

Tam o anda, gözlerim kapalı kararlılıkla saklandığım yerden çıkıp canavarın üzerine doğru yürümeye başladım. Hayaletlerin bana nasıl yardımcı olabileceklerini anlamıştım, Medusa'nın nerede olduğuyla ilgili bilgi veriyorlardı! Konuşmalarına bile gerek yoktu, varlıklarını ve bulundukları konumu hissedebiliyordum zaten.

Medusa nereye gitse, "Burada!" "Burada!" sesleri de onun peşinden geliyordu.

Hayaletlerden biri, değişik bir haber iletti:

"Buraya biri daha geldi!"

"Ah, Rose." dedim içimden, "Sırası mıydı şimdi?"

Saklandığım kolonun arkasından çıkıp koşarak seslerin geldiği tarafa doğru yöneldim. Robyn'in yardımıma ihtiyacı olabilirdi. Gözlerim kapalı koştururken, biriyle çarpıştım. Üzerime doğrulttuğu kılıcı onun Robyn olmadığının kanıtıydı. Medusa da olamazdı, gözlerimi açtım ve çevik bir hareketle hamlesinden kurtulmayı başardım.

Sonra ben de hançerimle ona karşılık vermeye başladım. Bu kişi, 3 ay önce kamptan ayrılan bir melezdi, kim olduğunu hatırlamıyordum ama küçük tanrılardan birinin çocuğuydu. Demek ayrılma nedeni, karanlık güçlere çalışmakmış! Sinirle onu haklamak için uğraşmaya devam ettim.

Sağ elinde kılıcını tutuyordu, sol elinde ise, parlak bir kolye vardı. Kolye, hayat... yaşam kokuyordu! Bu, o kolyeydi. Çocuk elindeki kolyeye yöneldiğimi fark etti ve hızla hançerimi elimden düşürmemi sağladı, sonra savurduğu tekmeyle kendimi duvara yapışmış buldum.

İşimi bitirmek yerine, hızla mağaranın çıkışına doğru koşmaya başladı. Bu zevki ortağı Medusa'ya hediye etmişti veya, acilen kolyeyi buradan uzaklaştırması gerekiyordu! Önce peşinden gitmeyi düşündüm ama sonra, Robyn'in şu anda Medusa'yla cebelleştiğini hatırladım ve onların olduğu yere doğru ilerledim, bu sırada gözlerimi sımsıkı kapatmıştım.

Bir eşikten içeri girdim, tıslama sesleri Medusa'nın, ürpermeme neden olan ruhlar da Robyn'in burada olduğunun kanıtıydı.

"Buraya biri daha geldi!" dedi bir uğultu, bunun üzerine Robyn'in sıkıntıyla nefes aldığını işittim.

O sırada tıslama sesleri son hızla üzerime gelmeye başladı. Ben daha ne olduğunu anlamadan, iki pençe beni kollarımdan kavrayıp havaya kaldırmıştı. O anda öleceğimi anladım ve birşey kaybetmeyeceğimi düşünerek, Medusa ile konuşmaya çalıştım...

"Ben Poseidon'un kızıyım. Buraya gelmemi benden o istedi."

İşe yaramıştı, Medusa'nın da bir zayıf noktası vardı! Canavar beni tekrar yere indirirken, gülümsememek için kendimi zorladım. Odadaki ölü ruhlar da sürekli Robyn'e birşeyler fısıldıyorlardı, ona gelişmeleri haber verdiklerini fark ettim ve neşem iyice yerine geldi.

"Poseidon mu? Gerçekten seni buraya o mu yolladı?"

Kafamı sallayarak yavaşça arkamı döndüm ve hançerimi yere doğrultarak, ayaklarımın dibinde bir su tabakası oluşturdum. Arkamdaki Medusa'yı ve onun iğrenç yüzünü, yılan saçlarını görebiliyordum yansımada. Titrek bir nefes alarak,

"Evet. Senden iğrendiğini söyledi, benden seni öldürmemi istedi." dedim. Sonra, gorgonun arkamdan bana doğru yaklaşmaya başladığını gördüm.

Eh, Robyn'in de arkadan ona yaklaşmakta olduğunu görmeme gerek yoktu, Medusa sevgilimi unutmuş olsa bile, ben Hades oğlunun son hamlesi için kendini hazırladığının farkındaydım.

Rose'un zekasına hayran kalmıştım. Yerinde olsaydım asla Poseidon'u kullanmayı akıl edemezdim. Hayaletlerden birinin bana son durum raporunu vermesi üzerine, kılıcımı iki elimle sımsıkı kavrayarak, Medusa'nın arkasından yaklaşmaya geçtim. Aramızda 3 adımdan az bir mesafe kaldığında, hayaletlere susmalarını işaret ettim.

Tam Medusa öne -yani Rose'a- doğru bir hamle yapacakken, kılıcımı hızla sağdan sola doğru salladım, havada dönen bir nesnenin varlığını hissettim, ardından onun yere çakılma ve yuvarlanma sesleri duyuldu. Bu sırada Rose ile aramızda duran yaratığın bedeni de, toz bulutuna dönüştü.

Hayalet dostlarımdan birinin "Tamam, onu öldürdün." demesi üzerine, temkinle gözlerimi açtım. Rose da bana doğru dönmüş, odanın köşesindeki kafaya bakmamak için kendini zorluyordu. Kılıcımın tekrar saat halini almasını sağlarken, yanına gidip ona sıkıca sarıldım. İnanın bana, sevgilinizin bir gorgonun pençelerinde esir kalması berbat birşeydi...

Rose da sarılmama karşılık verdi ama sonra gözü kolumdaki dijital saate ilişti ve bir anda gerildi. Ben de derin bir nefes alarak saate baktım, sadece 2 saatimiz kalmıştı!

"Onu gördüm, kolyeyi!" dedi heyecanlı ve aynı zamanda karamsar bir ses tonuyla.

"Sanırım nereye gitmemiz gerektiğini biliyorum..." dedim ve ona duyduğum konuşmaları anlattım.

Gitmeden önce elimizde başka birşey olmadığından, Medusa'nın kafasını sarmak için Rose'un bana doğum günümde hediye aldığı kazağı feda etmek zorunda kaldım. Yeraltında, bir gorgonun ininde olmasaydık kız arkadaşım eminim beni boğazlayacaktı.

"Eh, hadi." dedi sinirle, "Sıradaki durağımız Hayaletler Tanrıçası!"

(rpout=maceranın devamı Styks Irmağı başlığında olacak)