Yine uyumamıştım. Doğru duydunuz, gözüme her zaman ki gibi uyku girmemişti. Yatağım üstünde oturmuş teyzemin hediye ettiği mitoloji kitaplarından birini okuyordum. Mitolojinin gerekliliğini hiçbir zaman anlamıyordum zaten. Okulda bile şu lanet dersi görüyorduk. İleride hayatımızda gerekliliği ne olacaktı ki? Sinirle kafamı salladım. Okuduğum kitabın kabına baktım ve ofladım. Ares… Bana göre belki de tanrıların en iyisiydi. Gücü, öfkesi ve hırsı… Bu bakımdan hep bana benziyordu. Çapkın olduğunu tahmin ediyordum. Ben gibi… Çapkın dediğime bakmayın. Biliyorum, kimse benim kadar çapkın olamaz ama işte. Bunları düşününce gülümsedim kendi kendime. Telefonumun müziği ile yerimden zıpladım. ‘‘Ah Tanrım. Sanın cehenneme Aaron!’’ Aaron kim mi? Okuldan yakın dostum. Siz tahmin etmeden söyleyeyim. Okuldaki popüler çocuklar olabilir ama Aaron hiç benim gibi olamadı. Takmış bir kıza hala onun peşinde. Bana göre komik… Hiçbir kıza bağlanılmaması gerektiğini öğrenemedi mi bu çocuk? Anlaşılan öğrenememiş. Çocukluk arkadaşım olmasına rağmen bu çocuğun karmaşık duygularını hala çözemiyordum.
Telefonu açtığımda yine depresyonda gibiydi. Tanrım! ‘‘Charles… Hiç iyi değilim ben.’’ Sinirle gözlerimi kıstım. ‘‘İyi değilim dersen tabi ki iyi olamazsın! Sizin oradaki plaja çık ve kızlara bak. Ah Aaron! Biraz erkek gibi davranabilir misin? Erkeği terk etmiş kızlar gibi sızlanmayı kes. Geçen gün ki kızı hatırlıyorum.’’ Bu doğruydu. Ben’in partisinde tanıştığım masum genç kızla güzel gönül eğlendirmiştim. Sabah olunca genç kızı üzmek istemediğim tabi ki. Ama buna mecburdum. Yeni eğlenceler beni bekliyordu. Gülmeye başladım. Aaron şaşırmış gibiydi yine de saçmalamaya devam ediyordu. ‘‘Peki, anlaşılan seninle konuşamayacağız. Sonra görüşürüz Charles…’’ Telefonu kapattıktan sonra kendi kendime konuşmaya başladım. ‘‘Eh be Aaron! Bu kıza çok taktın kafayı. Biraz etrafına bak yahu…’’ Ayağa kalktım ve havuza bakan pencereye doğru ilerledim.
Havuzda bayağı kalabalık gibiydi. Bu eğlenceyi kaçırır mıydım? Hızla aşağıya indim. Kız kardeşim Sandra yine kız arkadaşlarını çağırmıştı. ‘‘Sandra… Ne kadar güzel bir gün kardeşim değil mi?’’ Sandra sarı saçlarını savurtarak bana baktı. Fransız manikürü yeni yapılmış işaret parmağını bana doğru sallayarak konuşmaya başladı. ‘‘Sakın ağabey! Arkadaşlarıma sarkma!’’ Bu mümkün müydü? Kız kardeşime dalga geçercesine baktım ve sürmeli kapıdan dışarıya çıktım. Kızlar –her zaman ki gibi- beni görünce fısır fısır konuşmaya başladılar. Ben ise havuz başında kendime bir kurban arıyordum. Gözüme kestirdiğim kızıl saçlı güzelin yanına gittim. ‘‘Merhaba güzelim.’’ Kız beyaz gözlüklerini çıkartarak bana baktı. Fazlaca tanıdık gibiydi. Yanık teninde beyaz mayosu ile en dikkat çeken kızdı belki de… ‘‘Charles… Seni burada görmek ne büyük mutluluk…’’ Charles… Adım duyulur fakat çoğu kişiyi tanımazdım. ‘‘Bana isminizi lütfeder misiniz?’’ Genç kız biraz kıkırdadıktan sonra konuşmaya başladı. ‘‘Molly… Tanıştığıma memnun oldum.’’ İşte güzel isimli bir çıtır. Tam konuşmaya başlayacaktım ki kardeşim sesi ile durdum. ‘‘Charles! Telefonda bir adam seni arıyor!’’ Lanet telefon… Tamda kızıl bir güzeli tavlayacakken kısa özür dilercesine baktım ve elini öptüm. ‘‘Hemen geliyorum hayatım. Bekle beni…’’ Kız etkilenmiş gibi bir ah çektikten sonra hızlı adımlarla telefonun yanına gittim.
Telefonu kulağıma dayayıp konuşmaya başladım. ‘‘Alo?’’ Sesim bu sefer daha bir ciddi ve kızgın çıkmıştı. ‘‘Charles… Ben mitoloji profesörün Mr. Brunner.’’ Mitoloji profesörüm mü? Ah lanet! ‘‘Ah merhaba Mr.Brunner.’’ Orta yaşlı bir yapıya sahipti. Fakat sesindeki değişikliği ben bile fark ediyordum. Boğazını temizledikten sonra konuşmaya devam etti. ‘‘Arabam şehrin dışında kaldı Charles. Beni alabilir misin acaba?’’ Ne? Ben mi? Komikti. Fakat bu belki de mitoloji notumu yükseltmek için bir şans olabilirdi. Mavi gözlerimin parıldadığını hissediyordum. ‘‘Tabi ki profesör hemen oradayım.’’ dedim mutlu bir sesle. ‘‘Teşekkürler evlat.’’ Fazla bekletemezdim. Telefonu kapattım ve paltomu kapar kapmaz dışarı çıktım.
…
Geldiğim de ne bir araba ne de Mr. Brunner buradaydı. Ne yani beni kandırmış mıydı? Sinirle ayağımı yere vurdum ‘‘Tüm profesörlerin canı cehenneme!’’ Ben bağırırken birkaç toynak sesi duydum. Çalıların arkasından geliyordu. Arkamı dönüp ürkek gözlerle baktım. Lanet olsun ki telefonumda yanımda değildi. ‘‘Kim var orada?’’ Birkaç adım yaklaştım fakat hala ses yoktu. Sonunda çalılar daha fazla kıpırdandı ve bir adam çıktı. Hey bir dakika… Adam mı dedim? Daha doğrusu yarı at yarı adam… ‘‘Charles… Hoş geldin.’’ Çığlık atmamak için kendimi zor tutuyordum. Kaçmayacaktım da… Korkak bir aptal gibi görünmek bana göre değildi. ‘‘Mr. Brunner? Siz?’’ Adam gülümsedi ve bana yaklaştı. ‘‘Beni takip et Charles. Seni yeni evine götüreceğim. Melez Kampına…’’ İtiraz etmeden onu takip ettim. Sanırım hayatıma yeni bir başlangıç yapacaktım.
Konu: Cansel Emilie Hanzadeoğlu. 
C.tesi Mayıs 28, 2011 6:21 am
