Serena Su Hanzadeoğlu

Kardeşim Serena'nın dikkatini ölçmek ve geliştirmek istediğini anlayınca hemen "Sere, derslikte tam sana uygun, istediğin türden bir alıştırmayı içeren kitaplar var. Biraz bekle de onları getireyim." dedim ve kitapları almak üzere dolabıma yöneldim. Dolabı kısa bir süre karıştırdıktan sonra içlerinden dikkat ölçecek bir alıştırma içeren kitabı bulmuştum. Bu kitapta türlü türlü ve kolay, orta ya da zor düzeylerde olmak üzere bir sürü alıştırma vardı. Bu kitaota, çeşit çeşit fark bulmacası yer alıyordu. Kitabın sayfalarını çevirerek henüz yapılmamış bir fark bulmacasını açtım ve kitabı Sere'nin oturduğu masaya koydum. Ona bir kalem ve silgi de verdikten sonra Sere'ye "Başlamaya hazır mısın kardeşim?" diye sordum. Serena kararlı bakışlarla kafasını evet anlamında sallayarak "Hazırım Summ, süreyi başlatabilirsin." dedi. Ben de bunun üzerine kronometreye basarak zamanı başlattım. Serena, on adet farkı bulurken arada sırada tıkanıyor, arada sıradaysa sanki farkları kendisi yerleştirmiş gibi anında, art arda buluveriyordu. Henüz aradan ancak altı ya da yedi dakika geçmiş olmasına rağmen Serena yedi tane farkı bulmuştu bile. Geriye yalnızca üç tane fark kalıyordu. Üstelik bu kadar zor bir bulmacada! Sere'nin genleri kesinlikle anneme çekmişti.

Kardeşim Sere'nin "Bitti galiba." dediğini duyar duymaz fark bulmacasını elime alıp kontrol etmeye başladım. Gerçi buna pek gerek yoktu. Ne de olsa Sere bulmacayı çözdüğü sırada gözümü ondan ayırmamıştım. Kardeşlerime sınıfımda bir şeyler öğretebilmek, onlara katkı sağladığımı bilmek beni oldukça mutlu ediyordu. Tabii sadece kardeşlerim değil, herkes için geçerliydi bu. Ama kardeşlerim bir başkaydı. Bu sırada bulmacayı kontrol etmeyi bitirmiştim. Serena, tam da ondan beklediğim gibi tüm farkları bulmuştu. Hem de olabildiğince hızlı bir şekilde. Eh, son üç farkı bulmakta az da olsa zorlanmıştı ama o farklarda zorlanmamak elde değildi ki. Gerçekten, bazen öyle yerlerde farklar oluyordu ki ben de bulamıyordum farkları. Bunları düşündükten sonra elime kronometreyi aldım ve sonucuna baktım. Sere'ye dönüp gülümseyerek "Harikasın Sere, tüm farkları yalnızca 4 dakika 47 saniyede buldun. Hem de böylesine zor olmasına rağmen." dedim. Sere biraz şaşırmış gibiydi. Gözlerini büyüterek "Ne yani? Yalnızca 4 dakika 47 saniye mi geçti ? Oysa ben daha fazla zaman geçtiğini sanmıştım." dedi. Gülümsememi yüzümden eksik etmeyerek "Bu doğal, insan bazen bir şeye çok odaklandığında, zaman kavramını karıştırabiliyor." dedim. Sonra da vakit kaybetmemek için "Öyleyse şimdi de biraz labirent bulmacası getiriyorum." dedim ve kitabı Sere'nin önünden alıp bir labirent bulmacası aramaya başladım.

Görevler... Kardeşimin neyden bahsettiğini şimdi daha iyi anlıyordum. Kampta köklü sayılabilecek bir geçmişi olan melezler -ki kardeşim Serena da onlardan biriydi- mutlaka labirente gitmişlerdi. Onu çok iyi anladığımı belirtmek istercesine başımı salladım. O labirent bulmacasına geri dönerken "İstersen bu alıştırmayı geçebilirsin." dedim. Ama Sere, başını kararlılıkla sağa sola sallayarak "Hayır, Summ. Teşekkür ederim ama bununla başa çıkabilirim sanırım." dedi ve yeniden bulmacaya odaklandı. Tam bir yerinden başlayacakken vazgeçiyor, başka bir girişi deniyordu. Çok geçmeden işin püf noktasını buldu ve labirenti bitiş noktasından çözmeye başladı. Böylece o çok zor gibi görünen labirent bulmacasını kısa ve kolay bir biçimde çözmüş oldu. Labirenti bitirdiğinde ona gülümsedim ve kronometreye bakarak ona sonucu söyledim. "5 buçuk dakika." Sere'nin yüzü biraz asılır gibi olunca "Ama eminim biraz pratikle çok daha hızlı olabilirsin. Hem başlarında tam odaklanamamıştın, iyice odaklanınca zorlanmadan yapabiliyorsun." dedim gülümseyerek. Sonra da "Seree, şimdi senin en sevdiğin bölüm geliyor!" dedim ve Sere'nin meraklı gözleri eşliğinde çekmeceden bir matematik testi almaya gittim.

Sere, ona getirdiğim matematik testlerini görünce aynı tahmin ettiğim gibi çok sevinmişti. Vakit kaybetmeden de neşe içinde soruları çözmeye başlamıştı. Sere'nin matematiği çok sevdiğinden neredeyse tüm kamp haberdardı. Bu yüzden onun için özel olarak seçtiğim zorlayıcı soruları kolay, rahat ve hızlı bir şekilde çözmesi karşısında şoka uğramadım. Ama elbette büyük ölçüde şaşırdım. Onu ilk kez bir matematik testi çözerken gözlemliyordum. Sere, bu işte gerçekten çok iyiydi. O problemleri tıkır tıkır çözerken ben de memnuniyet ve şaşkınlıkla onu izlemeye devam ediyordum. On yedi dakikanın sonunda Sere testini bitirmişti. On beş matematik sorusunu yalnızca on yedi dakikada; hem de bu denli zor olmalarına rağmen. Sere yüzünde bir gülümsemeyle testi bana uzatırken bense ağzım açık bir şekilde Sere'ye bakıyordum. Sonra hemen kendimi toparladım ve uzattığı testi alıp kontrol etmeye başladım. Aslında kontrole gerek olduğunu sanmıyordum, Sere oldukça büyük bir olasılıkla tüm soruları doğru yapmıştı. Ama prosedür gereği testi kontrol etmem gerekiyordu. Eh, durum böyle olunca ben de testi kontrol etmeye başladım. Kontrol ederken, bu testte benim yapamadığım iki-üç soru olduğunu fark ettim. Ama Sere'nin çözümlerine bakınca problemleri anlamıştım. O anda, kardeşim Sere'nin bir akıl küpü olduğunu yeniden fark ettim. Kardeşimle gurur duyuyordum. Tüm testi kontrol ettikten sonra yavaşça ayağa kalkarak "Sere, seninle gerçekten gurur duyduğumu bilmeni isterim. Bu kadar zor soruları, ki içinde benim dahi yapamadığım sorular da vardı, kolay ve hızlı bir şekilde çözebilmen bende büyük bir hayranlık uyandırdı. Seni en içten şekilde tebrik ediyorum kardeşim." dedim. Sere, bu iltifatıma karşılık başını öne eğdi ve teşekkür etti. Bunun üzerine ben de şimdi başka bir alıştırmaya geçebileceğimiz düşüncesiyle masaya dizeceğimiz hafıza kartlarını çekmeceden almaya gittim.