Yavaş adımlarla Ares kulübesine girdiğimde karşımdaki çocukların nasıl benim kardeşlerim olabileceklerini anlamıyordum. Hepimiz bir araya toplansak kimse bize bakıp da "İşte bunlar Ares'in çocukları!" diyemezdi. Yine de genelimiz uzun boylu ve yapılıydı. Hepimiz de her daim savaşa hazırdık. Kulübeye girdiğimde ilk fark ettiğim şey kulübenin baştan aşağı silah dolu olmasıydı. Çeşitli yerlerde domuz kafası motifleri göze çarpıyordu. Bazı kardeşlerin kendi aralarında kavga ettiklerini gördüm; ama bu Ares çocuğu olmamızın bir sonucuydu belki de. Hiçbiri de önemli kavgalar değillerdi. Elimde küçücük bir bavul ile ilerlemeye başladım. Kheiron'un söylediğine göre Hermia kulübe liderimizdi ve muhtemelen kulübeyi bana o tanıtacaktı. Onun nasıl biri olacağını düşünüyordum. Sonuçta kulübe lideriydi ve "bir yere kadar" sözünün dinlenmesi gerekiyordu. Onun hakkında fazla tahmin yapamıyordum; fakat ne yılışık biri, ne de çok disiplinli biri olmasını istiyordum. Şiddet dışında belki de her şeyin ortası bana makul geliyordu. Onunla konuşurken nasıl davranacağımı hiç düşünmemiştim. Üste çıkmayı genelde sevmezdim; fakat hiçbir zaman da kendimi ezdirmezdim. "Umarım şansımı fazla zorlamam. İlk günden kulübe liderim ile atışmak isteyeceğim en son şeylerden biri." diye düşündüm. Birkaç dakika sonra bir kız içeri girdi. Gözlerimi ona diktim ve bana doğru geldiğini gördüm. Evet, bu muhtemelen Hermia olmalıydı. Vücut ölçüleri normal bir kızınki gibiydi; fakat gözleri her zaman savaşı bekler gibi etrafı tarıyordu. Her an tetikte gibi görünüyordu ve ben bu durumdan hoşlanmaya başlamıştım. Kardeşlerim de benim gibi tedbirli kişilerdi sanırım. Yanıma gelip konuşmaya başladı. "Sen Stephan mısın?" Çok kaba bir sesleniş olmamasına rağmen içerisinde pek de sevgi barındırmıyor gibiydi. "Evet, ben Stephan. Yeni kardeşinim." Bunu söylerken hafifçe gülümsemiştim; fakat Hermia'dan aynı tepki gelmemişti. "Her neyse çaylak, sana odanı göstereyim. Bugün kafası tuvalete sokulacak çok fazla çaylak vardı da. Yine de şanslısın, senin kafanı en azından bugünlük tuvalete sokmayı düşünmüyorum. Tabii ki bana bir saygısızlık yapmaz veya kaşınmazsan." Yine yüzümde hafif bir gülümseme ile ellerimi havaya kaldırdım. "Pekala, kabul ediyorum. Ben bir çaylağım. Bu arada odamı göstersen nasıl olur?" Hermia bana kötü bir bakış atıp yürümeye başladı. Kampta nasıl bir hava olursa olsun herkes birbirine yardım ediyordu ve bu da benim hoşuma giden faktörlerden biriydi. "Arkamdan gel." İtaat edip yürümeye devam ettik ve biraz sonra Hermia beni bir odaya soktu. "Evet çaylak, odan burası. Tabii bir mucize olur da iyi anlaşırsak çatı katına da çıkabilirsin." Hermia sözünü bitirdikten sonra anladığımı belli edecek bir biçimde kafamı salladım. "Pekala. Şimdi eğer anlatacak başka bir şeyin daha yoksa biraz yalnız kalabilir miyim? Dinlenmeye ihtiyacım var da." Hermia bana yine sinirli bir bakış atıp arkasını döndü ve birkaç adım ilerledi. Sonra tekrar arkasını döndü ve "Unutmadan, burası Ares kulübesidir. Uyurken bile dikkat etmelisin." Bu apaçık bir tehdit olmasına rağmen fazla önemsemedim. Sonuçta Hermia'dan daha büyük olduğum açıkça belli oluyordu; fakat dikkatli olmalıydım çünkü tüm kulübeyle başa çıkamazdım. "Pekala, dikkat edeceğim." Hermia dışarı çıktığında odaya göz attım. İçeride bir yatak, koltuk ve hatta kılıç talimi yapmak için bir kukla bile vardı. "Vay canına, her şey var bu odada!" Yatağıma uzanıp uykuya daldım. Kamptaki ilk günüm normal geçmişti. Bir Ares çocuğuna göre fazla normal...
Konu: Yeni Bir Başlangıç. 
Çarş. Mayıs 18, 2011 2:54 am