Babam Hermes

Son birkaç gündür melezlerin Empire State binasındaki Olimpos ve görevli hakkında konuştuklarını işitiyordum. Geldiğimden beri de babamla görüşmek istiyordum. Nasıl biri, neden 16 yıldır yoktu, neden benimle hiç iletişime geçmedi. Sonuçta o bir tanrı. Bir çok yerde aynı anda buluna biliyordu. Bende kamptan kaçmaya karar verdim. Yarın sabah kamptan kaçıp Olimpos’a gidecektim.

“Merhaba Kül Kont.” Bu sabah kimseye görünmeden Ağıra girmeyi başarmıştım. Kül Kont her zaman ki gibi huysuzlaşmaya başladı. Cebimden birkaç küp şeker çıkartıp “Dostum senin sayende çalışma masamın çekmeceleri şeker dolu. O değil dayanamayıp bende yiyeceğim ve şeker krizine geçireceğim.”dedim. Ne yazık ki şekere büyük bir zaafım var. Daha Pegasus derslerine başlamadığım için beceriksizce Kül Kont’un üstüne bindim. Yelesini okşayıp “Tamam ahbap. Daha önce birlikte ders almadık. Ki döndüğümde ilk işim derslere başlamak olacak. O yüzden beni düşürmemeye çalış. Şimdi Empire State Binasına.”dedim.

Kül Kont beni Empire State binasının yakınlarında indirdi. En azından düşmeden gelebilmiştim. Derin bir nefes alıp binaya girdim. Asansörün yanında bir görevli vardı. Sağda solda duyduğuma göre görevli melezleri biliyormuş. Görevliye selam verip “Merhaba. Şey Olimpos’a nasıl çıkabilirim?”dedim. Gülmeye başladı “Evine dön ufaklık!”dedi. “Bir kere ben ufaklık falan değilim. Hermes’in oğluyum ve 600. kata çıkmak istiyorum.” Kaşlarımı çatıp bu kır saçlı ihtiyara baktım. “İnan bana ne dediğini bilmiyorum.”dedi. İçimi çekip “Tamam daha açık olayım. Eğer bana 600. kata çıkmak için kullanılan anahtarı vermezsen soluğu hastanede alırsın. Ki umarım soluk alırsın!”dedim. Görevli korkmuş olmalı ki cebinden küçük bir anahtarı çıkarıp “Tamam, işte anahtarın yerine tak ve çevir. Anladın mı?”dedi.

“Ben sen miyim? Herhalde anladım!” Hışımla görevlinin elindeki anahtarı aldım. Söylenerek asansöre bindim ve anahtarı takıp çevirdim. Asansör hızlıca yukarı çıkmaya başladı. İçim dışıma çıkacak gibi olmuştum. Kapı açıldığında sendeleyerek dışarı çıktım. Derin bir nefes alıp umarım babam ordadır diye düşündüm. Etraf nefes kesiciydi... Heryerde tapınaklar, heykeller, anıtlar ve daha bir çok şey. Hayranlıkla etrafa bakınarak ilerlemeye başladım. Biraz ürkekçe kocaman kapıyı açıp içeri girdim. Etrafa bakınarak ilerlemeye başladım. İçerde kimse yoktu. O sırada bir ses "Merhaba Seth."dedi. İrkilerek sesin geldiği yöne döndüm. Kafamı kaldırıp tanrıyı süzerken “Vay! Dev gibiymişsiniz. Bu arada siz kimsiniz? Yani hangi tanrısınız?”dedim.

"İnsan babasını tanımaz mı?" diyip gülümsedi. Babam mı? Ne yani Hermes bu mu? Fena değilmiş. Tanrılarım duygularım karmakarışık! Göz kamaştırıcı bir ışık yüzünden gözlerimi kapamak zorunda kaldım. Gözlerimi açtığımda karşımda, deminki 12 metre boyundaki, yunan zırhlı tanrı yerine, sıradan beyaz gömlek ve kot pantolon giymiş biri duruyordu. Hermes'e daha doğrusu babama doğru yaklaşıp "Annem haklıymış. Yakışıklıymışsın."dedim. Kahkaha atıp bana sarıldı. Ayrıldığımızda "Aslında sana bir çok soru sormak istiyorum. Ama nereden başlayacağımı bilmiyorum. Zaten tek bildiğim Zeus'un biz melezleri görmemizi yasakladığı için bizimle görüşememeniz."dedim. Babam hafif bir gülümsemeyle başını salladı. Babam çalan cep telefonuna bakıp "Hmm... Artık gitmem gerek evlat. Ama daha sonra seni ziyaret edeceğim. O zaman daha uzun sohbet ederiz."dedi. Bana göz kırpıp tekrar o göz kamaştıran ışığı çıkararak yok oldu. Ne ışık o öyle! Daha fazla oyalanmadan dışarı çıktım. Çünkü boş Konsey beni birazcık ürkütüyordu.