Kader Beni Çağırıyor

Yarı Tanrı olmak güzel bir şeydi elbette, ama yarı insan olmanın kötü yanları da azımsanacak gibi değildi doğrusu. En önemlisi de duygularımın her an değişiyor olmasıydı. Bir gün çok mutlu, iyimser bir havadayken ertesi gün birinin bir sözüyle bile bu havam değişiyordu. Bugün basit bir kılıç düellosunda kaybettiğim için moralim çok bozulmuştu. Hayal gücünün sınırlarını zorlayan beynim bu küçük olayı büyüte büyüte beni derin bir ümitsizliğe sürükledi. Gelecekte nasıl bir kader beni bekliyordu? Yapacağım şeylerden genel olarak pişmanlık mı duyacaktım memnuniyet mi? Bunları düşünmek adeta içimi kemiriyordu. Sonra aklıma bir fikir geldi. Geçen gün bir melez arkadaşımla konuşurken Moira'lardan Atropos'u Olimpos'ta ziyaret ettiğini söyledi. Daha sonra da "Öğrendiğim şeyler, gerçekten karmaşık. Hiçbirini önceden tahmin edemeyeceğim muhtemelen. Ama onların sırlarını yavaş yavaş çözüyorum ve hayatımın nereye gittiğine dair biraz da olsa fikrim oluştu." dedi. Bunu söylediği an aklımın bir köşesine Atropos'u ziyaret etmeyi yazmıştım. Şimdi bu yazıyla karşılaşmıştım ve hemen uygulamaya koyma kararı aldım.

Hemen Pegasus Ahırları'na gittim ve Paris'i buldum. Ona bir tane bol sulu elma verdikten sonra hemen sırtına bindim ve New York'a doğru uçmaya başladım. Beni her zaman hayran bırakan Empire State binasını görünce de alçalmaya başladım. Paris'e uygun bir yer buldum ve Empire State'e doğru yürümeye koyuldum. Resepsiyondaki görevliyi selamladıktan sonra asansöre bindim. Asansörde kimse kalmayınca da gizli bölmedeki 600. kat düğmesine bastım. Olimpos Şehri'ni hayran hayran izleyerek geçirdiğim birkaç dakikanın ardından Atropos'u nasıl bulacağımı düşünmeye başladım. Etraftan geçen birini çevirmek üzereydim ki arkamdan biri "Beni mi arıyorsun Apollon oğlu?" dedi. Şaşkınlığımı gizlemeyi başaramayarak döndüm ve "Siz Atropos musunuz?" dedim.

Atropos geliş amacımı sorduğunda aklımda türlü düşünceler dolaşmaya başlamıştı. Yüzeysel olarak baktığımda kaderimi öğrenmek istiyordum. Ama geldiğim Tanrıça'nın yaşamı bitirici Moria olduğunu da biliyordum. Yani bu sadece bir bahaneydi. Bir anlık heyecanla mı gelmiştim peki? Bu da olabilirdi aslında. Ama sanırım asıl geliş amacım daha derinde yatan bir merak duygusuydu. Bunu sormayaysa cesaret edemiyordum. Çünkü böyle bir şeyin söylenmeyeceğini de biliyordum. Eğer ben birinin son gününü bilseydim, bunu hiçbir şekilde söylemezdim. Ama yine de merakım ağır basmıştı. Dayanamayıp "Tanrıçam, buraya gelirken aklım sadece kadere takıktı. Ama şimdi yıllardır, yani bir yarı Tanrı olduğumu öğrenmeden önceden beri, merak ettiğim soru bir anda gün yüzüne çıktı. Yalnız mı öleceğim, yoksa yanımda bir tane de olsa arkadaşım olacak mı?" diye sordum. Sanırım umutsuzluğa düştüğümde en çok beni sarsan şey bu oluyordu. Bir arkadaşımla, sevgilimle ya da ailemden biriyle kavga ettiğimde aklıma sadece bu geliyordu. Bazen farklı biçimlere, ertesi gün yalnız yemek yiyeceğim gibi, girip de rahatsız edebiliyordu. Ama bunları bir Moria'ya sormak, tutup Hades'e Chihuahua hediye etmek gibi bir şey olurdu. Bu yüzden en güçlü soruyu sormuştum. Kesin cevap alamayacağımı bilsem de, umut peşimi bırakmıyordu.

Yanımdakiler... Evet aslında, her şey onlarda bitiyordu.
Bazıları uzağımdaydı, ama onların bakışlarını görebiliyordum, kalplerinin
ritmini duyabiliyordum. Buna en önemli örnekse annemdi. Benim için
endişelenmediği gün var mıydı merak ediyordum doğrusu. Eğer beni kurtaracak ya da
benimle ölmeye gelecek kadar cesur insanlar varsa, onlardan biri kesinlikle annemdi. Bir
de yakınımda gibi gözüküp uzağımda olanlar vardı. Bir gün iyilik meleği gibi
davranıp, güzel yüzlerini gösteriyorlardı. Sonraysa istediklerini elde edince
bir daha ne meleklikleri kalıyordu, ne de güzel yüzleri. Onlara değil yaşamımı emanet etmek, yarın ne giyeceğime karar vermelerine bile izin vermezdim. Tabi bir de kardeşlerim vardı. Onlar annemden sonra en çok güvendiğim insanlardı. Yani yalnız ölmek, bir melezken çok zor bir şey olurdu. Bunun için büyük bir çaba göstermem gerekirdi ki böyle bir şey yapmak gibi bir fantazim yoktu. Atropos iç dünyamdaki karmaşalarla uğraşırken beni inceliyordu. Bir karara vardığımı fark etmiş olmalıydı. Çünkü artık bir şey dememi bekliyordu. Sanırım onu biraz fazla bekletmiştim. "Tanrıça Atropos, buraya gelirken ufak ipuçlarına bile razıydım. Ama siz bana onlardan daha büyüğünü bahşettiniz. Sorduğunuz sorular sayesinde artık kaderi ayağıma davet etmeyeceğim, kaderin beni çağırmasını bekleyeceğim."