Richard A. Knaak ~ David Killer

Bu benim ilk düellom değildi. İlkinden daha da heyecanlıydım; çünkü bu düellonun bir amacı vardı. Eğer ben kazanırsam Rich kulübenin çoğunu temizleyecekti ve o sırada biz de uyuyacaktık. Beni asıl heyecanlandıran ise kulübe liderliğimin tehlikede olmasıydı. Eğer kaybedersem liderliğimi eski lider Alex’e devredecektim. Çok iyi bir düello çıkarmalıydım. Aksi takdirde bu benim için kötü olurdu.

Arenaya gelirken yanımda bu sefer Hope’u istemiştim yanımda. Geçen sefer Pet’in deneyiimnden yararlanmıştım. Bu sefer ise Hope’un şansı ve aşkından yararlanarak gidecektim düelloya. Bekleme salonundan beraber çıktık. Yürürken bana ‘’Seni seviyorum.’’ dedi. ‘’Ben seni daha çok seviyorum.’’ diye yanıtladım. ‘’Hayır ben.’’ ‘’Kesinlikle ben.’’ diye bir süre tartıştık. Bu bizim ilk tartışmamızdı ve tatlı bir tartışma olmuştu. Daha sonra elini boynuna götürdü ve kolyesini bana uzattı. ‘’Şans getirsin diye’’ dedi. Bu kolyenin ucunda bir güvercin vardı. Güvercin Afrodit Kulübesinin sembolüydü. Bana kolyenin hikâyesini anlattı. ‘’Bu kolye babamın annem Afrodit’e vermiş olduğu bir kolye. Babam ben daha doğmadan ölmüş. Annem de doğduğum gün boynuma takmış. Bugüne kadar hiç çıkarmamıştım; ama şu anda sende olması beni daha da rahatlatacak.'' dedi. Çok duygulanmıştım. Oracıkta ona sarıldım. Çok da mutlu olmuştum. O heyecanla da arenaya çıktım. Ayrılmadan son olarak ‘’Seni seviyorum.’’ dedim ve arenaya koştum; çünkü ben daha çok seviyordum ve ‘ben daha çok’ demesine fırsat vermek istemedim.

Arenanın havası son geldiğim düellodan beri değişmemişti. Kumlar yerde, güneşin altında yanıyordu. Elime bir kısmını aldım ve ne kadar sıcak olduğunu o anda anladım. Önceki düellodan tecrübem vardı ve güneşi arkama aldım. Güneş’in gözümü almasını hiç istemezdim doğrusu. Tezahüratlar hat safhadaydı. Hope, Pet, Alex hepsi oradaydı. Alex çok tedirgindi. Tekrar kulübe lideri olmayı çok istiyor gibiydi. ‘Bunun için Rich’e çok güveniyor olmalı’ diye düşündüm. Rich’in düellolarını daha önce hiç duymamıştım. Zaten yeniydi; ama bu kadar iddialı olması beni şaşırtmıştı. O da kendine çok güveniyordu galiba. Açıkçası bu beni yeterince tedirgin etmişti.


Önüme yine o büyük şey gelmişti. Üzerinde -abartısız- 50-60 zırh, 20-30 kılıç ve kalkanlar vardı. Zırhların bazıları sade renkliyken, bazılarının üzerine harika motifler vardı. Gözüme bir zırh çarptı. Önünde Medusa Kafası vardı. Kalkanımla uyumluydu. Arkasında da bir Hypnos Kafası olmalı diye düşündüm; çünkü bu zırhı kendi ellerimle yapmıştım. Önüne bakan kişi hiddetle donup kalıyor –korkudan- arkasına bakan kişi ise esnemeye başlıyordu. Esnerken ben de hemen dönüp kılıcımla onu yaralıyordum. Eğer bir canavarsa da öldürüyordum. Aynı zamanda bu zırhı tam üzerime göre yapmıştım. Aldım ve üzerime giydim. Kılıçlar ise hemen hemen aynıydı. Hepsi 1,5 metrelik kılıçlardı ve hepsi ilahi bronz rengindeydi. Gözüme mızraklar çarptı. Bu mızraklar çok güzeldiler; ama elime hiç biri oturmuyordu. Kılıç seçimimi yaparken de her şeyi göz önünde bulundurmalıydım. Elime tam oturmalı, ne fazla ağır ne de fazla hafif olmamalı ve en önemlisi öyle bir parlamalı ki karşımdaki kişinin gözünü almalıydı. Bunun için en iyi kılıcı biliyordu. Klepton. Elime Pet’in verdiği taşı aldım. Sıktım. Kod 2071. Elimde bütün kılıçların benzeri; ama hepsinden farklı bir kılıç belirdi. Bütün özellikleri tamamdı. Kalkanlara göz gezdirdiğimde ise hiç beğendiğim kalkan yoktu. Zırhıma uyumlu bir kalkanım zaten vardı. Kocaman Medusa Kafası olan bir kalkan. Önceki düellomda bana çok yardımı olmuştu. Stratejim ise hazırdı. Önceki düellomda da olduğu gibi önce sadece savunma yapacaktım. Rich yorulduğunda ve çok yara aldığında –sadece savunma demiştin, demeyin. Savunma yaparken sıyrıklar da açacağım- ise saldırıya geçecektim. Bunu yaparken ise hiç fırsat vermemeye çalışacaktım. Rich’in yanıma doğru geldiğini gördüm. Bana ‘Şimdiden başarılar. Adil ve zorlu bir düello bekliyorum senden. Gerçi seni bir böcek gibi ezeceğim ama..’ dedi. Bense ‘Sana da. Aynılarını ben de senden bekliyorum ve kimin kimi ezeceğini de göreceğiz.’ diye cevapladım. El sıkıştık ve köşesine gitti. Güneş hala arkamdaydı ve bunun için çok mutluydum. Mankenlere yöneldim. Birkaç ufak çaplı darbe savurdum. Bunlar tam istediğim gibi çok derin olmayan; ama acı verecek olan sıyrıklardı. Manken sonunda patladı ve tribünlerin hepsi beni alkışladı. Zell geldi ve bize baktı. Bu sanki ‘Hazır mısınız?’ der gibi bir bakıştı. Kafamı salladım ve Zell Rich’e bakmaya devam etti..

Rich’le yapacağım için kılıç olarak Klepton, kendi yapımım olan Medusa ve Hypnos kafalı bir zırh ve Medusa kafalı bir kalkan kullanacaktım. Önce o yorulana kadar savunma yapacaktım. Savunma yaparken aynı zamanda da derin olmayan; ama onun acı çekmesini sağlayacak sıyrıklar açacaktım. Daha sonra saldırı kısmına geldiğimde ise onun işini bitirecektim ve pes etmeye zorlayacaktım. Tribündekilerin haykırışlarını duyabiliyordum. Arena çok kalabalıktı ve güneş gökte kusursuzca parıldıyordu. Hypnos Kulübesi’ndekiler endişeli bir şekilde ayrı bir tarafa oturmuşlardı. Kafamı yana çevirince Hope’la göz göze geldim. Endişelendiiği her halinden belliydi; ama moralimi düzeltmem için mutlu görünmeye çalışıyordu. "İşte sen David... İşte sen bu kumların arasında kalacaksın! Senin ile işim bittiği zaman uzun süre bu kumların üzerinden kalkamayacaksın!" sesiyle irkildim. Rich bana sinsice gülümsüyordu. Bu çok da hoşuma gitmemişti. Oyunun ilk aşamasında savunmadaydım. Rich benim bacaklarıma doğru hamle yapıyordu. Onun mızrak kullanması benim için bir dezavantajdı. Kendimi rahat ve güvenli bir şekilde koruyamıyordum. Daha sonra Richard’ın dikkatinin dağıldığı bir anda onun hamleleri nasıl savuşturduğunu öğrenmek için saldırıya geçtim. Çok basit bir hamleyle kılıcımı savuşturdu ve ‘’Bu kadar oyun yeter!’’ diye bağırdı. Çok konuşup kendimi yormak istemiyordum. Düello anında konuşmak gereksiz bir şeydi ve dikkatimi dağıtabilirdi. Bir savaş narasıyla göğsüme doğru saldırıya geçti. Kalkanımı göğsüme çektim. Richard’ın mızrağı geri sekti ve ben de onun bu boş anını değerlendirmek adına saldırıya geçtim. Kılıcımı hiç düşünmeden ona doğru savuruyordum. Düellonun başında amacım onu yaralamaktı; ama şimdi onun kafasını arenaya asmak istiyordum. Tabii bu imkânsızdı… Savurduğum kılıç darbemi mızrağıyla engelledi. Aniden dönüp mızrağının sapını kafama doğru savurdu. Son anda fark ettim. Hemen yana çekilip hamlesinden kurtuldum. Richard gerildi. Biraz soluklanma fırsatım olmuştu. Derin derin nefesler aldım. Sonra Richard bana doğru öyle bir hızla koşmaya başladı ki arkamı dönüp kaçmayı istedim; ama ikinci planımı uygulayarak orada durup Richard’ın hamlesini bekledim. Richard bir kanguru gibi havaya sıçradı ve mızrağını bana doğrultup hızlıca kafama doğru bir şahin gibi dalışa geçti. Ani bir refleksle kalkanımı havaya kaldırdım ve kendimi korudum. Kalkanımı indirdiğimde Richard’ı göremedim. Tribündekiler iyice coşmuştu. Daha sonra bir kahkaha duydum. Arkamı döndüğümde Richard sırıtarak bana bakıyordu. Şaşırmıştım.. Daha neye uğradığımı anlamadan Richard usta bir beysbolcu gibi mızrağının sapını kafama geçirdi. Miğferim olmasaydı kafamın ikiye ayrılacağından emindim. O kadar sert bir darbeydi ki miğferimin sol tarafı bükülmüştü ve elmacık kemiğime baskı yapıyordu. Sonra Richard karnıma beni aşağılarcasına bir tekme attı. Taraftarla uzun süren sessizliği bozup haykırmaya başlamışlardı. Yerde inliyordum. Richard mızrağını yere sapladı ve beni umursamaz bir şekilde tribündekilere şovunu yaptı. Sonra bana doğru bakıp gülmeye başladı. "İşini bitireceğim için üzgünüm David, bana göre çok güçsüzsün." Mızrağını yerden çıkarıp bana doğru koşmaya başladı. Mızrağını yere dik bir şekilde kaldırdı ve yere doğru indirdi. Yana kayarak hamlesinden kaçtım. Ayağını kaldırdı ve kafama doğru vurmaya çalışırken ayağından yakaladım. Sendeledi ve yere düştü. Kalkmak için yerden destek almak zorunda kaldım. Kum çok sıcaktı. Elmacık kemiğime baskı yapan miğferimi çıkarıp bir köşeye attım. Ona zorla koştum ve bana yapmaya çalıştığı hamleyi ona yapmaya çalıştım. Şansım yoktu; çünkü çok halsiz ve bitkindim. Aramızdaki mesafe bana yeterli geldiği anda havaya zıpladım ve Richard’a doğru inişe geçtim. Bir tekme savurdu. Havada yaklaşık olarak bir metre uçtum ve arenanın yumuşak ve sıcak zeminine yüzüstü kapaklandım. Tekmesi beni çok etkilememişti. Kılıcıma uzanacağım sırada Richard bir depar attı. Kılıcıma doğru sert bir tekme savurdu. Kılıcım artık çok uzağa gitmişti. Kılıcım bu hasar sonucu taş formuna geri döndü. Richard bana sinsice bakıp "Kalk ayağa ve dövüş benimle!" diye çığırdı. Düello öncesi aklımın ucundan geçmemişti. Şimdi yumruk yumruğaydık. Ayağa kalktım. Bir taekwondo ustasına bunu yapmaması gerekirdi. Taekwondoda oldukça ustaydım; ama Richard’ın durumunun ne olduğunu bilmiyordum. Sert ve seri darbelerle bana saldırmaya başladı. Kendimi sadece korumaya çalıştım. Hamleleri çok da güçlü değildi; ama art arda ve çok hızlı yumruklar attığı için beni zorlamıştı. Genelde kendimi koruyordum; ama çok da yorulmayı istemiyordum. Onun yorulmasını bekledim. Yorulduğu anda ben başlayacaktım. O an geldi ve beline sert bir tekme indirdim. Richard hamlemden etkilenmişti; ama nasıl bir durumda olduğunu bilmiyordum. Richard benden biraz uzaklaştı ve gözleri bende mızrağını almaya gitti. Ben de boş durmadım ve kılıcıma uzandım. Kendimi rahatlamış hissediyordum. Taşı elime aldım ve ‘’Kod 2071.’’ Elimdeki taşın kılıç formuna dönüşünü izledi. Bana saldırı planı hazırladığını düşündüm. Elime kalkanımı aldım ve kılıcı elimde çevirerek Richard’a doğru ilerlemeye başladım. Sonra ona doğru hızlıca koşup kılıcımı koluna indirdim. Richard son anda çekildi; ama kılıcım onun kolunu sıyırmıştı. Acıyla inledi. Kolundaki kana bakıp kaşlarını çattı. Bir haykırışla bana doğru saldırıya geçti. Mızrağıyla kılıcım havada çarpışıyorlardı ve çıkardıkları ses her yeri inletiyordu. Tribündekiler sus pus olmuştu. Güneş bulutların arkasına saklanmış, rüzgâr sert bir biçimde esiyordu. Bir an kılıcım elimden kayacak gibi oldu. Dengemi sağlamaya çalışırken Richard fırsattan istifade kılıcımın kabzasına mızrağıyla sert bir şekilde vurdu. Kılıcım hemen dibime düştü. Kalkanımı yüzüme çekip kılıcımı yerden aldım. Richard’ın hamlelerini kalkanımla uzaklaştırıyordum. Kafamı ona bakmak için kaldırdım. Richard’ın yüz ifadesi biraz sinirli, biraz da kendinden memnun değilmiş gibiydi. Mızrağını kafama doğru sert bir biçimde indirdi. Kendimi sıcak kumların üstüne fırlattım. Yanağımda bir sıyrık açılmıştı ve oldukça derindi. Çok acı çekiyordum ve bir haykırışla arenayı inlettim. Yüzüm kana bulanmıştı ve yanağımın bir kısmına kumlar yapışmıştı. Kendimi yerde yuvarlayıp Richard’dan uzaklaştım. Richard yine eskisi gibi işimi hallettiğini sanıyordu; ama beni çok sinirlendirmişti. Yanağımdaki sıyrığın oluşturduğu acı bedenimi titretiyor, bir kardeşimin bu denli acımasız olduğunu bilmek içimi sızlatıyordu. O zaman göze göz, dişe diş bir mücadele çıkarmanın vakti gelmişti. Richard mızrağını iki eliyle tutup bana doğru zıpladı. Yana çekildim. Richard yere kapaklandı. Kılıcıma koşup onu alırken Richard’ın ayağa kalkmış olduğunu gördüm. Ona doğru iki üç adım ilerledim ve kılıcımı onun yüzüne doğru sert bir şekilde fırlattım. Tahminlerim beni yanıltmamıştı. Richard mızrağını yere paralel bir şekilde tutup kılıç darbemi engellemek istedi. Engellemişti de; ama mızrağının sapı bükülmüştü. Richard afallamıştı. Ona doğru kalkanımla koşup mızrağına vurdum. Mızrağı yeri boyladı. Mızrağını bir tekmeyle arenanın uzak bir köşesine attım. Richard’a gülümsedim. Ani bir hareketle kalkanımı Richard’ın yüzüne vurdum. Kendini savunacak vakit bulamadan kalkanımın sivri ucunu kullanarak Richard’ın bel altına sertçe vurdum. Richard yerde bir yılan gibi kıvranırken kalkanımı göğsüme çektim ve yüzüne doğru atladım. Richard’ın yüzü benim ağırlığımın altında ezilirken ses çıkaramıyordu. Taraftarlar heyecanlanmış bir şekilde ‘’Bitir! Bitir!’’ diye tezahüratlar yapıyorlardı. Kalkanımla yüzünün üzerinden kalktım. Gördüğüm manzara içimi sızlatmıştı. Yüzü kanlar içinde, gözlerinin altı ise mordu; ama hala sinsice bana gülümsüyordu. Onu öldürmeye can atıyordum. Kalkanımı bir köşeye fırlattım. Richard’ın yüzüne bakıp gülümsedim. Ona ‘’İyi uykular Richard. Uyandığın zaman yüzünde yaralar bulunmayacak; ama bir utanç duygusu bulunacak.’’ dedim. Bu dediğim onu korkutmak içindi; çünkü onu kısacık bir süre uyutacaktım. Richard’ın yüzüne bakıp bir ninni söylemeye başladım. Richard’ın gözkapakları inmeye başladı. Eğer Richard uyurken ona saldırırsam büyümün ters tepeceğini biliyordum. Gidip kılıcımı aldım. Babama ve Morpheus’a dua ettim. Planım onun rüyasına girip onu dehşetle uyandırmaktı. Kılıcımı Richard’a dik bir şekilde kaldırdım. Dua etmeye devam ettim. Dualarım kabul olmuştu. Biranda kendimi başka bir dünyada buldum. İşimi çabucak yapmam gerekiyordu. Aksi takdirde Richard’ın isteğimden önce uyandırırdım. Bu da benim isteyeceğim son şey olurdu. Şu anda arenadakilerin hepsi beni donmuş bir vaziyette görmüş olmalılardı ve şaşırmış olmalılardı. Ben olsaydım ben de şaşırırdım; çünkü düello alanında iki hareketsiz beden beni hayrete düşürürdü. Richard rüya görmüyordu. Ortam sadece kapkara bir yerdi. Kendimi rüyaya daha da yakınlaştırmak için ileriye doğru yürüdüm. Kılıcımın ışığını açtım ve aniden bir Furia sesiyle ‘’Günaydın!’’ diye bağırıp kılıcımı boşluğa doğru sapladım. Anında kendimi rüyadan çıkmış bir vaziyette buldum. Kılıcımı istemsiz bir şekilde Richard’a doğru ilerletiyordum; ama zaman bana göre yavaşlamıştı. Bunun nedenini biliyordum; çünkü daha önce de yaşamıştım. Zaman rüyalardan çıktığımda 15-20 saniye bana göre yavaşlıyordu. Richard gözlerini açmış, bana bakıyordu. ‘Bu aptal kılıç niçin ilerlemiyor?’ diye düşündüm. Birden zaman normale döndü ve kılıcımla Richard’a doğru düştüm. Richard ani bir şekilde kaçmayı başardı. O sırada mızrağını aldığını göz ucumla görebiliyordum. Yerden kalktım; ama sırtıma bir tekme yedim. O kadar uğraşım boşuna gitmişti. Sadece onun avuç içinde bir kesik oluşturmuştum. Richard bana transtaymış gibi bakıyordu. Mızrağını kaldırdı ve bana şunu dedi:
-İyi uykular David Killer! Hiç uyanmaman dileğiyle!!

DÜELLODAN ÇEKİLİYORUM. RICH! TEBRIKLER!!