Gücümü Keşfediyorum

Güneş gökyüzünün ortasında durmuş, bize gülümsüyordu sanki. Ne kadar güzel bir gündü böyle. Etraf sımsıcaktı ve tüm melezler kampta dolaşıyordu. Kulübemde canım biraz sıkılmıştı. Yine kulübemde tek başınaydım. Tüm kardeşlerimin sanırım işleri vardı. Sıkından patlamamak için dışarı çıkmaya karar verdim. Acaba dersliklere uğrasam mı diye düşünüyordum. Ancak hiç ders çekecek havamda değildim. Biraz gezinmeye ve dolaşmaya ihtiyacım vardı. Aslında orman bu iş için en iyi yerdi. Ama geçen gün Hope'la başımıza gelenlerden sonra ormana adım atamayacağımı düşünmem biraz fazla yanlış olmuştu. Çünkü şu an yine de ormana gitmeye kararlıydım. Hemen üstüme ince yarım kollu bir şey geçirdim. Altıma da ince bir eşofman geçirmemin ardından hızla kulübemden çıktım. Evet, ormana gidecektim. Ama kiminle? O sırada aklıma David geldi. Beni kıramayacağını ve benimle gelmek isteyeceğini düşünüyordum. Doğru Athena Kulübesi'ne doğru yol almaya başladım. Athena Kulübesi'nin oraya vardığımda kapıyı tam çalmak üzereydim ki kapı açıldı. Tamda içeriden David çıkıyordu. Beni gördüğüne pek şaşırmıştı. ''Sofie günaydın. Burada ne işin var? Yani nasılsın?'' dedi sırıtarak. ''Günaydın David. Ben, acaba birlikte ormana gidebilir miyiz diye gelmiştim. Kulübemde canım çok sıkıldı.'' dedim. David hemen cevap verdi: ''Tabii Sofie. Benim de canım sıkılmıştı. Biraz dolaşmaya çıkıyordum, sen geldin.'' dedi. ''İyi o zaman hadi gidelim.'' dedim. El ele tutuşarak ormana doğru ilerlemeye başladık. Şimdi yanımda David olmasa kulübemde sıkıntıdan patlamış olacaktım. Şimdiyse çok mutluydum. Ama aklıma gelen şey beni biraz korkutmuştu. Kılıcımı yanıma almayı unutmuştum. Nasıl unuturdum. Her zaman yanımda olan kılıcım şu an kulübemde duruyordu. Ama geri dönme ihtimalim yoktu. Nasıl dönebilirdim ki? 'Ah David, kılıcımı unutmuşum kusura bakma. Hemen kulübeme geri dönmeliyim.' diyemezdim. Bence şu an için kılıç pek de önemli değildi. Ne malum karşımıza canavar çıkacağı. Belki de çıkmazdı. Yani karşımıza bir canavarın çıkacağını bilsek, şu an için ormana gidiyor olmazdık.

Kulübede bomboş oturuyordum kızlar toplanmış.Bulmaca çözüyordu.Bu bir çok kulübe için tuhaf olabilirdi ama bizim kulübe için o kadar da tuhaf değildi.William ise şu Deadelus'un projelerine bbakıyordu.Ben ise Rave ile konuşuyordum.Ama o da birazdan çıkması gerekiyordu.Era ile buluşucaktı tırmanma duvarına gidicekmiş.Bana da gel dedi.ama ben gitmek istememiştim.O yüzden odama geçtim ve bomboş oturmaya başladım.Yapıcak hiç birşeyim yoktu o yüzden tam dışarı çıkıcaktım ki kapıyı açtığımda karşımda sofie duruyordu.İşte bu bir macera demek oluyordu.Ne zaman düzgün bir gün geçirebildik bir düşünim poseidonun yanına gittik.Gateway kemerinden düştüm.Yani aklıma fazla bir şey gelmiyordu ama gene olsa gene giderdim.Bazen kampa gelmeden önceki günlerimizi özlüyordum.Ama kamp daha iyiydi.''Sofie günaydın. Burada ne işin var? Yani nasılsın?'' dedim.Güzelliğinden gülüyordum ama bu çok saçmaydı.''Günaydın David. Ben, acaba birlikte ormana gidebilir miyiz diye gelmiştim. Kulübemde canım çok sıkıldı.'' dedi.O anda asla olmaz falan diyecektim ama orda gücümü kazanmıştım eğer oraya gitmeseydim şu an bir gücüm olmayabilirdi o yüzden''Tabii Sofie. Benim de canım sıkılmıştı. Biraz dolaşmaya çıkıyordum, sen geldin.'' dedim.''İyi o zaman hadi gidelim." dedi.Ve kulübeden çıktım ve ormana doğru gitmeye başladık.Elimi tutmuştu tamam bu biraz tuhaftı çünkü bunu kamp dışındayken bile fazla yapmamıştık o yüzden bu beni biraz ürküttü ama boşversene ne olucaktı ki bende elini tuttum.Ama ormana gidiyorduk o yüzden korkudan cebimi yokladım her zaman ki gibi rassilon cebimde needle zaten kolumdaydı.Ormana vardık ve dolaşmaya başladık antrenman yapan kimseden başka biri yoktu sonra biz daha da ileri gittik ve her zamanki olay gerçekleşti önümüzde 2 tane kiklop vardı olmasaydı şaşırırdım."Ya tabi bende ne eksik diyordum onlarda burdaymış selam." diye dalga geçtim.Bu çok saçmaydı dediğim ama artık alışmıştım bu tür şeylere.Hemen rassilon ve Needle'ı çıkardım.

Ormana doğru yavaş yavaş yürümeye başlamıştık. Ormana vardığımızda biraz etrafı gözledik. Her zamanki gibi çevrede kimse yoktu. Birkaç antrenman yapan melez. Biraz daha yürüdük. Ormanın derinliklerine doğru gidiyorduk ki işte olan olmuştu. Karşımıza iki tane büyük kiklop çıkmıştı. Evet, her zamanki gibi yine başımız dertteydi. Karşımızda kikloplar vardı ve benim kılıcım yanımda değildi. David'in eli yine cebine gitti. Kılıcını ve kalkanını hemen çıkardı ve kikloplara saldırmak için hazırlandı. Bense elim kolum bağlanmış duruyordum. Yapabileceğim hiçbir şey yoktu. Kılıcım maalesef kulübemde kalmıştı. David hazırlanmış bir şekilde bana baktı. Kikloplar da o sırada bize doğru yaklaşıyordu. ''Sofie beklenilecek zaman değil. Karşımızda iki kiklop var. Kılıcını çıkarmıyor musun?'' diye sordu. Çaresizce David'e bakarak cevap verdim: ''David kılıcım yanımda değil. Kulübemde unuttum.'' dedim. David yüzünü asmıştı. Hızlı bir şekilde cevap verdi: ''O zaman geride dur. Sakın ama sakın yaklaşayım deme.'' dedi. Peki manasında kafamı salladım. Hemen sonra David kikloplara doğru saldırdı. Bense geride durmuş ona bakmakla yetiniyordum. David çaresizce kiklopları öldürmeye çalışırken pek başarılı gözükmüyordu. Bir kiklop buharlaşmak üzere gibiydi fakat diğeriyle de savaşmak David'i çıkılmaz bir duruma sokuyordu. Aklıma annem geldi. Belki yardım ederdi. Sesimi duyardı. Ya da ağaçlar yardım ederdi bana. Sonuçta annemin bitkilerle bir alakası vardı. İçimden konuşmaya başladım. 'Anneciğim zor durumdayım. Sesimi duy. Bana yardım et. Zor durumdayız. Ya siz ağaçlar. Lütfen bana yardım edin. Lütfen.' dedim. O sırada büyük bir acayiplik olmuştu. Ağaçlar sanki canlanıyordu. Pek benzemesede hayvan ve insan şeklini almış gibiydiler. Gözlerime inanamıyordum. Gözlerimi ovaladım. Hayal gördüğümü sanıyordum. Ama bunlar hayal değil düpedüz gerçekti. Şekil değiştiren ağaçlar kikloplara saldırdı. Bu saldırıyla birlikte bir kiklop direk buharlaştı. Diğeriyse ağaçlarla savaşıyordu. O kiklopta bir süre sonra hemen buharlaştı. Bunları ben mi yapmıştım!? Şüpheyle David'e doğru baktım. David: ''Sofie, yoksa bütün bunları sen mi yaptın? Senin özel güzün bu mu? Niye daha önce söylemedin?'' dedi şaşkınlıkla. ''Ben bilmiyorum. Sadece annemden yardım istemiştim. Ağaçlarla konuşmaya çalışmıştım. Özel gücümün olduğunu dahi bilmiyordum.'' dedim. O sırada şu ağaçlardan yarattığım insanımsı yaratık konuşmaya başlamıştı. Ama ses tanıdıktı. Bu, bu annemin sesiydi. ''Kızım, New York'a gel. Seni bekliyorum. Özel gücünü öğrendiğine göre bu konuda konuşmamız lazım. Şu an yarattığın bu insanların bedeninden konuşuyorum. Seni bekliyor olacağım.'' Sonra ses kesildi. Etrafı bir sessizlik aldı. Hemen sonra ormanın dışına doğru yöneldik. Az önce yaptıklarım benim özel gücümdü herhalde. Fakat özel gücümü kullanmak beni yormuştu. Kendimi pek iyi hissetmiyordum. Ama özel gücümün olduğunu öğrenmek ve bunu kullanmak farklı ve özel bir duyguydu.