Pegasusum Aigina

Hypnos kulübesinden çıkıp Pegasus ahırına yöneldim. Georgina bana kampla ilgili her şeyi anlatmıştı. Kendisinin de bir pegasusu olduğunu söylemişti. Pegasusların nasıl hayvanlar olduğunu anlattığında büyülenmiştim adeta. Ben de bunun üzerine bir pegasus edinmek için pegasus ahırına doğru yola çıkmıştım. Pegasus ahırına geldiğimde etrafta bir sürü pegasus vardı. Ama hepsi sahipli gibi görünüyordu. Pes etmedim. Eninde sonunda burada sahipsiz pegasusların da çıkacağını biliyordum.

Tahminimde yanılmamıştım. Birazcık(!) falan yürüdükten sonra karşıma sahipsiz pegasuslar çıktı. O kadar güzeldi ki hepsi… Bir ara hayranlıktan öylece kalakalmıştım. Sonra koluma cimcik atarak kendime geldim.

Aslında abim Leéroy da bana pegasuslardan söz etmişti. Kendisinin de bir pegasusu olduğunu ve pegasusunu annemizin onun için özel olarak yaptığını anlatmıştı. Açıkçası ben öyle bir pegasus istemiyordum. Hiç gerçekçi ve akla yatkın değildi. Ve ben gerçekçi düşünen bir kızdım. Hiç öyle şeylere gelemezdim.

Beyaz tüylü ve su gibi masmavi gözleri olan bir pegasusla gözgöze geldim. Bir anda dünya dönmeyi bıraktı sanki. O an hissettiklerimi anlatacak bir kelime yoktu. O pegasusun ahırına girdim. Çok sevmiştim onu. Sanırım o da beni seviyordu. Galiba pegasusumu bulmuştum.

Hala pegasusun boynunu okşayarak “Sana bir ad bulmamız lazım.” Dedim ve bu pegasusa uygun bir ad düşünmeye başladım. Şöyle güzel ve narin bir ad olsun istiyordum…

“Buldum! Senin adın Aigina olacak. Şimdi –“ Elimi cebime sokarak İzabelle’in öğrettiği cebinde küçük nesneler yaratan bir büyü yaptım ve cebinde oluşan küp şekerlerin hepsini Aigina’ya verdim. Pegasusların en sevdiği şeylerden birinin küp şeker olduğunu duymuştum. “onları güzelce ye.” Diye devamını getirdim. Sonra “Artık benim de pegasusum var.” diye bestesini kendim uydurduğum bir şarkı söyleyerek ahırlardan dışarıya çıktım.