Geçmişi Ziyaret (1)

Bunu yapmaya beni neyin ittiğini bilmiyordum. Son zamanlarda hiç görev yapmamamın mı, yoksa doğduğum yeri özlememin mi. Her ne olursa olsun bir kere karar vermiştim ve bir karar verdim mi beni kararımdan kimse döndüremezdi. Bu düşünceyle sabah kalkmıştım ve kimseye bir şey söylemeden kulübeden çıkmıştım. Hem açıklamayla uğraşmak istemiyordum hem de kardeşlerim beni merak edecek mi acaba diye düşünüyordum. Üzerime baktım. Aylardan Nisandı. New York bile ılıklaşmaya başladıysa Kahire nasıldır diye düşünüp spor bir atlet ve her ihtimale karşı rahat, siyah bir eşorfman giymiştim. Dönüşte üşümeyeyim diye eşorfman üstümü de yanıma almıştım. Heyecandan zar zor pegasus ahırlarına gidebildim. Tabii ki bu kamptan kaçmanın verdiği heyecan değildi. Kampa geldiğimden beri sayamayacağım kadar çok kez kaçmıştım. Hem de kamp danışmanıydım. Ona rağmen Athena'dan bu konuda hiç azar işitmemiştim. Artık kampın eskilerinden sayıldığım için, kimse beni ispiyonlamazdı gerçi ama Athena her şeyi bilirdi, kampa kim girer kim çıkar, hepsini. Birisinin ona söylemesine gerek yoktu. Ahırların içinde hızlı hızlı yürüdüm ve Çörek'in ahırını buldum. Onu kapısını açtığımda hızlıca dışarı çıktı. Ben de zor da olsa onu takip ettim. Çörek uzun zamandır dışarı çıkmıyordu sanırsam ki, etrafta daireler çizerek koştu. Acaba sadece biz göreve giderken mi dışarı çıkabiliyorlardı. Ahırlarla ilgilenen biri yok muydu? Belki de vardır diye düşündüm. Ama her pegasusu tek tek gezdirmekle uğraşabileceğini sanmam. Anaç duygularım yine tutmuştu, pegasuslara acımıştım. Ama butün gün pegasus ahırlarının önünde böyle dikilemeyeceğimi kendime hatırlatıp Thalia'nın Ağacı'na doğru yürümeye başladım. Tabii ki Çörek hemen bana yetişti ve neşeyle koşmaya devam etti. Etrafa bakınarak ağaca kadar yürüdüm. Sonra Çörek'e atladım. per''Haydi bakalım dostum, Mısır'a gidiyoruz.'' Çörek acıyla kişnedi. Mısır'a kadar uçarak gitmek onu bayağı korkutmuştu. İyi ki benim bir planım vardı. ''Sen beni sadece New York havaalanına bırakacaksın, merak etme.'' Bunun üzerine havalandık. New York Havaalanı'na gitmek sandığımdan daha kısa sürdü. Yere indiğimizde havaalanından birkaç metre ötede, birilerinin göremeyeceği bir köşedeydik. Sis işi büyük çoğunlukta halletse de, yine de herkes benim havadan indiğimi görecekti. Bunu göze almamıştım. Elimde bir hafta önce bütün bir yıllık harçlığımı kullanarak aldığım uçak biletleri vardı. Korkuyla havaalanına baktım ve bininci kez bu yapacağımın iyi bir fikir olup olmadığını sordum kendime. Çörek'e gergin bir şekilde el salladım ve havaalanından içeri girdim. Havaalanı kocaman bir binaydı. Havanın ılık olmasına karşın klimalar açıktı. Köşede bir bufe, tam önümde danışma ve her yerde sandalyeler vardı. Hayatım boyunca havaalanlarında kimsenin geçirmediği kadar vakit geçirmiştim, yani buraya o kadar da yabancılık çekmemiştim ama, ilk defa yanlız uçacaktım. Acaba babam bu yaptığımı görse ne derdi diye düşündüm. Ama o şu anda New York'taki evimizde, Bayan Dawson'la birlikteydi ve ben onu duyamazdım. Başımı sallayıp bu düşünceden uzaklaşmaya çalıştım. Havaalanında ilerledim ve anonsu duyana kadar bir sandalyeye çöktüm. ''Sayın yolcularımız, New York-Kahire uçağımız, altmış dördüncü bölümden kalkacaktır...''