Rüzgar (Görev 5)

Sabahın ilk ışıklarıyla uyandım. Bu kadar erken kalkan bir insan değilimdir aslında, öğlene kadar mışıl mışıl uyurum. Ama gece sürekli kabuslar görüp, ağlayarak uyandığım için tekrar uyumak istemedim. Gerindikten sonra kulübedeki tek tavuk olduğumun farkına vardım. Yeni geldiğim için uğraşacak bir şeyler aklıma gelmiyordu. Salondaki televizyonu açıp da kimseyi rahatsız etmek istemiyordum. Kulübeden çıkıp biraz dolaşmaya karar verdim.
Dün beni biraz gezdirmişlerdi, az çok biliyordum. Serin havada, gördüğüm yerleri aklımda tutmaya çalışarak biraz dolaştım. Bir kaç melez, benim gibi erkenden kalkmış, çalışmaya başlamışlardı bile. Selamlayanlara gülümseyerek "Günaydın" diyordum ve boş boş gezmeye devam ediyordum. Daha sonra ahır gözüme çarptı. Dün burada pegasusların kaldığı söylenmişti. Barney ile küçüklüğümüzden beri bayılırdık atlara. Onların o asil duruşlarına hastaydık. Hep bir atımız olsun isterdik. Adları, renkleri bile belliydi. Ben siyah istiyordum, o koyu kahverengi. Atımın ismi Rüzgar olacaktı. Ahıra doğru ilerlerken Bar ile anılarımız canlandı gözümde. Yetimhanemden çok sevdiğim bir arkadaşımdı. Ama onu 2 yıldır görmemiştim.
Ahırdan içeri kafamı uzattım. İlk başta kötü koku geldi burnuma, sonraysa o büyük kanatlı atları gördüm. Manzara o kadar etkileyiciydi ki, bir an hiçbir şey düşünemez oldum. Tekrar aklıma Bar geldi. Burada olsaydı kim bilir nasıl sevinirdi. Bana yani kapıya en yakın siyah at bana bakıyordu. Bakışları sanki beni delip geçmek ister gibiydi. Simsiyah tüyleri, yine aynı renkte gözleri vardı. Bakımlı olduğu belli oluyordu, tüyleri pırıl pırıldı ve düzgünce eyerlenmişti. Birden şaha kalktı ve kişnedi. Hemen kapının arkasına saklandım. Korkmuştum, böyle bir şey beklemiyordum tabii ki. Sonra kapının arkasından tekrar başımı uzattım. O siyah ata baktım ve “Sakin ol kızım, sakin” dedim yumuşak bir ses tonuyla. Bu sefer hafifçe kişnedi ve boynunu gösterdi. İsmi yazıyordu, Rüzgar. Şaşkınlıktan ağzım açık bakakaldım. Çocukluk hayalimi başka biri yaşıyor diye üzülmüştüm biraz da. “Özür dilerim, oğlum. Demek ismin Rüzgar” dedim gülümseyerek. Hala bana ciddi ve soğuk bakışlar atmaya devam ediyordu ya da ben öyle hissediyordum. Yavaşça ona doğru ilerledim, ilk önce birkaç adım geri kaçtıysa da, ona dokunmama ses çıkarmadı. Sevdikçe kendimde huzur buluyordum, mutlu oluyordum.
Bu siyah ata hemen kanım kaynamıştı. Belki bana çok soğuk davranmış, olabilirdi ama onu bana çeken bir şeyler vardı. Bunu hissedebiliyordum. Boynuna sarılıp ağlamak geliyordu içimden, ona bakmak, onunla vakit geçirmek istiyordum. Sanki Rüzgar için her şeyi yapabilirdim. Okşamaya devam edip yüzümü yumuşacık bedenine gömdüm...

Kampa yeni gelen melezleri karşılamaya gitmeye karar vermiştim. Üzerime kampımızda bir gelenek olarak her melezin giymesi zorunlu olan turuncu tişörtüm ve altımda yazın geldiğine dair bir belirti olan ve tişörtümle aynı renkteki kapriyle avcıları kamptaki etkinliklere doğru yönlendirdikten sonra müdüriyete doğru ilerlemeye başladım. Kampa yeni gelen melezlerin bilgilerini alarak kulübelerini ziyaret edecektim, tabi diğer melez danışmanı Mana benden önce davranmadıysa. Hızlı adımlarla Büyük Ev'e doğru ilerlerken karşıma çıkan birçok yeni yüze selam vererek onları tanımıştım bile ama emindim ki daha onlarca vardı bu yeni yüzlerden. Müdüriyete vardığımda masanın üzerindeki listeyi ve kalemi kaparak incelemeye başladım. "Hope Miller, Afrodit Kulübesi. İyi olabilir." dedim listeye tekrar bakarak ve ilerlemeye başladım. Afrodit Kulübesi'nin kapısını tıklattığımda içeriden gelen çığlık sesleri bir anda kesilmişti. Kulübenin penceresine doluşan makyajlı kızlara el salladıktan sonra kapıyı açan Claire'in bir şey söylemesine fırsat bırakmadan sordum. "Yeni kız gelmiş, Hope. O nerede şimdi?" diye sorduğumda Claire kaşını kaldırdı. "Pegasus ahırlarında olması gerekiyor." diyince Claire'e teşekkür ederek el salladım ve pegasus ahırlarına doğru adımlarımı hızlandırarak yürümeye başladım. Oraya vardığımda hırçın at Rüzgar'ı okşayan bir kız gördüm. "Hayır, sakın!" dedim ama ikisi de gayet mutlu görünüyorlardı. Kıza baktım, bu hırçın atı nasıl dize getirebildiğini anlamış değildim. Kız gerçekten güzeldi, renkli gözleri ve açık renkli saçları bir Afrodit kızınınki gibiydi. O an onun Hope olabileceğini düşündüm. "Hope değil mi? Nasıl bu atı dize getirebildin? Bu kampın en hırçın pegasusudur. Yakışmış da hani." dedim gülümseyerek ve Rüzgar'a bakarak. Onu ilk kez bu kadar huzurlu görüyordum.

Şaşırarak arkama baktım. "Ben, şey... bilmiyorum" dedim ve Rüzgar'ı okşamaya devam ettim. "İlk önce bana da çok soğuk davrandı. Hala da öyle bence ama yanından ayrılmak istemiyorum" dedim gülümseyerek. "Sanki tamamen bana özelmiş gibi hissediyorum, hayalimdeki gibi..."
Konuştuğum kız çok cana yakın görünüyordu. Gülümseyişi o kadar güzeldi ki, bir Afrodit kızı olabileceğini düşündüm.
Tekrar Rüzgar'a döndüm ve boynunu okşadım. Özel biri değildim, neden beni seçmişti ki? Belki ben de onun hayaliydim. Sonra düşündüğüm şeyin ne kadar saçma olduğunun farkına varıp güldüm. "Geri geleceğim oğlum" dedim yumuşak bir ses tonuyla. Burnundan yavaşça öptüm ve gülümseyerek kapının yanında duran kıza yaklaştım. Benim de bir atım vardı. Hatta pegasusum!

RP bitmiştir.
Sat'e teşekkürler !