Valerie Lauren Williams

Biri bana seslenmişti. İrkilerek arkamı döndüm. Ancak kimseyi görememiştim. Aslında bu bir ilk değildi. Daha önce de yaşamıştım buna benzer şeyler. İlk başlarda her ne kadar ilgi çekici gelmiş olsada, git gide daha da paranoyaklaştığımı düşünmekten kendimi alamıyordum artık. Hayatımın çoğu evresinde diğer çocuklar gibi olmadığımın farkındaydım. Çoğu kişinin aksine normal biri olabilmek, bana cazip gelen sayılı şeylerden biriydi.

Beni buldular mı? Kim beni buldu, veya bulunmak ne demek? Saçmalığın sınırlarını zorluyordum kendi kendime. Çıldırıyor olma ihtimalim göz ardı edilemeyecek kadar yüksekti. Yetiştirme yurdunun duvarından atlamaya çalışırken, bir yandan da bunları düşünüyordum. Aniden duvarın diğer tarafında, insanların özgür olduğu kısımda, bir kaç çocuğun gözlerini bana dikmiş, yetiştirme yurdundan kaçma çabamı izleyerek kendini eğlendirdiğini fark ettim.

Bağırmamın ardından dağılmışlardı. Ben de duvardan atlamış, yavaş yavaş yurttan uzaklaşmaya başlamıştım. Bütün gün kafamın içinden gelen seslerle mücadele etmiştim. Başımın belada olduğunu, kaçmam gerektiğini söylüyorlardı. Peki ya kimden? Yada... neden? Bu sorulara verecek bir cevabım yoktu henüz. Paranoyaklaştığımı düşünerek bu sesleri duymamazlıktan geldim. Bütün gün amaçsızca gezinmiştim. Yurttan uzakta olmak her ne kadar bana iyi gelmiş olsada, havanın kararmasının ardından yurda geri dönmeyi düşünmeye başlamıştım. Ama orada ne yapacaktım ki? Okula gitmemiştim, disiplin cezası alacağım da kesindi. Aslında bunu pekte umursamıyordum. Yurt ile ilgili düşüncelerden bir kaç dakikalığına sıyrılmaya ve hep aklımı kurcalayan başka bir konuya yoğunlaşmaya karar verdim.

Benim bir ailem olmalıydı. Bir yerlerde beni bekleyen bir anne bir de baba... Her fırsatta ailem olmadığı için benimle dalga geçen aptal kızların kendilerini bu şekilde eğlendirme girişimlerinden fazlasıyla sıkılmıştım. Genelde arka sıranın sessiz kızıydım ben. Pek arkadaşım da yoktu. İnsanlara mesafeli yaklaşmayı tercih ediyordum ve bu yüzden tüm hayatım boyunca değer verdiğim yalnızca bir kişi olmuştu. Cassandra... O da benim gibi yurtta kalıyordu. Eğer bu yurttan da atılıp başka bir yurda gitmek zorunda kalırsam, benim için üzülecek olan tek kişi o olucaktı. Ben, bütün bu düşünceler içinde yoluma devam ederken, istemsiz bir şekilde yurda yaklaştığımı fark ettim. Yanımdan hızlıca geçen ambulans ve itfaiye aracından gelen siren sesi, soyut düşüncelerimden sıyrılarak tekrar kendime gelmemi sağlamıştı. Araçların gidiş yönü ilgimi çekmişti. Gözlerimi biraz daha yukarıya kaldırdım. Çıkan siyah, boğuk dumanın yükseldiği yere gözlerimi hafifçe kısarak baktım. Yangının çıktığı yerin kaldığım yetiştirme yurdu olduğunu anladığım an, aklımdan geçen her şeyi bir kenara fırlatarak var gücümle koşmaya başladım. Düşünebildiğim tek şey Cassandra’ydı. Ona birşey olursa ne yapardım ben? Bunu asla kaldıramazdım. Yurda yaklaştığımda gördüğüm manzara içler acısıydı. Paslı, demir parmaklıkları olan ve benim için özgürlüğü temsil eden büyük giriş kapısının etrafında toplanmıştı herkes. Oraya yaklaştım. Ambulanstan inen sağlık ekipleri büyük bir telaşla yaralılara müdahale etmeye çalışyorlardı. Her tarafta Cassandra'ı arıyordum. Herkese sormuştum, ama kimse onu görmemişti. Ellerimi suratıma siper etmiş bir şekilde içeri girmeyi denedim. Kapıdakiler engellemeye çalışsalarda, başarılı olamadılar. Yurdun arka bahçesini sis ve külden oluşmuş ağır bir duman kaplamıştı. Ancak bu, bir kaç adım ileride yürüyen iki kişiyi görmemi engelleyemedi. İçlerinden biri Cassandra’dır umuduyla koşarak yanlarına gitmiştim. Büyük bir heyecan ile onlara yaklaştım. Konuşmaya başlayacakken, bir anda gelen öksürme hissi ile başımı öne eğdim. Öksürdükten sonra gözlerimi açtım. İstemsiz bir şekilde dizlerimin üzerine düşmüştüm. Ağlıyordum. Cassandra yerde kanlar içinde yatıyordu. Ölmüştü... Elimle gözlerini kapattım ve gözlerimden akan yaşları sildikten sonra karşımdaki iki kişiye neler olduğunu sormak için ayağa kalktım.

Kelimelerimi birleştirerek bir cümle oluşturmama fırsat vermeden bir anda bana döndüler. Ağızlarından kan akıyordu. Olamazdı bu, onlar en yakın arkadaşımı “yemiş“ olamazlardı. Ne yani? Karşımdaki iki kişi birer yaratık mıydı? Şaşkınlığımı gizleme ihtiyacı hissetmeden, hızlı bir şekilde aklımdaki soruya cevap getirmek için sorabileceğim en mantıklı soruyu sordum.

Empusa? Bunun ne olduğu hakkında en ufak bir fikrim olmadığı gibi en yakın arkadaşıma saldıran bu lanet olası yaratıklardan intikam almak, o an düşünebildiğim tek şeydi. Dişlerimi sıktım ve yerde gördüğüm demir sopayı alabilmek için hızlıca eğildim. O sırada empusalardan biri karnıma sert bir tekme attı. Yere savrulmuştum. Ben karnımı tutarken, biraz önce bana cevap vermiş olan empusa, yine konuşmaya başlamıştı.