Yaramazlık Kanımızda Var (71/3)

Teo'yla anlaştık ve cephaneliğe doğru yol almaya başladık. Yolda moralimi düzeltmeye çalışıyordu, her türlü şebekliği yapıyordu. Üzülmemesi için gülümsüyordum ama zorla. Ok ve yayımı alana kadar da gülümseyebileceğimden emin değildim. Ama bu şekilde Teo'ya acı çektiremezdim ve düşünceleri uzaklaştırıp, hayata döndüm. Yeni bir maceranın üzerinden dakikalar bile zor geçmişken yeni bir maceraya atılıyorduk. Cephanelikten ok-yay çalma. Bu düşünce beni çok mutlu ediyordu.

Amy kendine geldikten kısa bir süre sonra Cephanelik'e vardık. Sanırım bir şeyler çalacak olmak onu heyecanlandırmıştı. Bense buraya daha önce Claire ile gelmiştim ve ilginç bir gizemi çözmüştüm. Şimdiyse sevgilime yay alacaktım. Benzer şeylerdi sonuçta. Tabi ki Cephanelik'e girer girmez Amy'ye yay seçmeyi unutup kendimi kılıçların bulunduğu yere attım. Rastgele birkaç kılıç aldım ve hayali düşmanlarla savaştım. Sonra Amy aklıma geldi ve bir anda arkamı döndüm. Bana öfkeli gözlerle bakınca da kılıçlarımı arkaya fırlattım. Neyse ki bir kedi ciyaklaması ya da bardak kırılması sesi gelmedi. Amy'nin yanına gittim ve "Özür dilerim aşkım, bilirsin işte silahları görünce dayanamam. Söz şimdi sana harika bir yay bulacağız." dedim.

Aah şu erkekler, buraya gelince hemen kendini kılıçların tarafına attı. Sabırla bekledim ama sanırım bu kadarı fazlaydı. Tam Teo diye bağıracakken beni fark etti ve hemen özür diledi. Belkide onu bu yüzden seviyorumdur. ''Neyse kabul ettim hadi gidip bana bir şeyler bakalım '' dedim. Mutluluğumu hiçbir şey bozamazdı. Çünkü şu an tam bir Hermes kızıydım. Eminim babam ben,mle gurur duyuyordur. Kendimden emin bir şekilde ok-yay kısmına gittim. Arkamda Teo vardı ama gözleri hala kılıçlardaydı. İçimden tamam aşkım benim işimi halledelim senin için süpriz yaparım dedim ve kolundan çektiğim gibi yanıma aldım.

Gözlerimi kılıçlardan almayı başardığım anda Amy beni yanına çekti -mükemmel zamanlama-. İlk başta bütün yaylar gözümü aldı. Ama zamanla bazılarının çok sıradan, bazılarının çok az ömrü kalmış olduğunu, bazılarınınsa doğru ellerde harika işler yapabileceğini fark ettim. Amy rastgele seçimler yapıp bir ok atarak yayları deniyordu. Sıkılma belirtileri gösterince yanına gittim ve bakınmaya başladım. Bembeyaz bir gövdeye sahip, ucunda kuş tüyleri olan bir yayı aldım ve Amy'ye verdim. Görüntüsü çok hoşuna gitmiş olacak ki, gözleri parladı. Sonra bir ok aldı ve atış yaptı. Bana "Teo bu harika! Hadi hemen alıp çıkalım." dedi. Hevesini kırmamaya çalışarak "Aslında ok dümdüz gitmedi. Sanırım ipinde bir sorun var. Bir de şunu dene." diyerek ceviz ağacından yapılmış bir yay uzattım. Bunun estetiği de deminkinden pek farklı olmadığı için Amy itiraz etmeden kabul etti. Ama bu sefer de oku atmaya çalışırken zorlandı. Bunu kendisi de fark etmiş olacak ki "Teo bunun ipi çok gergin. Karşıma çıkan canavara değil, kendi ayağıma bile zor atış yapabilirim." dedi. Ben de kafamı salladım ve başka şeyler denemeye başladık. Bazılarının dış görünüşü çok güzel olmadığı için beğenmedik, bazılarının atışı iyi değildi, bazılarıysa ilk denememizde parçalara ayrıldı. Kheiron görmesin diye de bunları en diplere koyduk. Sonunda karşımıza harika bir yay çıktı. Gövdesine dokunduğumda elim kayar gibi ilerledi, sanırım elma ağacından yapılmıştı ki hem çok güzel kokuyordu, hem de yumuşacıktı. Gövdeyi sarmalayan iki adet yılan vardı. Tıpkı Amy'nin babası Hermes'in sembolündeki gibi... Amy de bunu fark etmiş olacak ki hemen yayı elimden aldı.

Bu harika bi yaydı. İlk görüşte aşk gibi hemen kanım ısındı ve kendimi dünyadan soyutladım. Ben yayıma hayran hayran bakarken Teo mızraklara doğru gitmişti. Yayımı güvenli bir şekilde elime aldıktan sonra Teo'yla gözümüze kestirdiğimiz bir kaç mızrakla atış yaptık. Mızrağımın düştüğü yerde kılıçlar vardı ve hemen oraya doğru koştum. Bunlar harikaydı. Bronzdan, bakırkan her çeşit kılıç vardı. Teo'yla hemen kaptık ve birden kendimizi kılıçları birbirimize savururken bulduk. Her şey mükemmeldi ama artık gitmek zorundaydık ve çıkışa doğru yol almaya başladık.

Amy ile harika vakit geçirmiştik. Ona yepyeni, ve öncekinden daha da güzel, bir yay bulmuştuk. Üstelik sanki bizim için oraya bırakılmışçasına Hermes'in sembolüne benziyordu. Yani neredeyse bizzat Tanrı Hermes kızının bulmasını istediği için oraya koymuştu. Yeni bir silah bulmanın verdiği sevinçle önümüze gelen her şeyle ilgilenmeye başlamıştık. Ufak çaplı bir düellonun ardından - bilerek Amy'ye yenilmiştim, yoksa neden yenileyim ki?- artık gitme zamanı gelmişti. Kapıya çok yaklaştığımız zaman gözüme bir şey çarptı. Bu şey hentbol topundan biraz büyük olan bir topuzdan başka bir şey değildi. Amy'ye parmağımla bir dakika işareti yaptım ve koşarak topuzu kaptım. İlk başta hafif hafif döndürüyordum. Sonra biraz daha kaldırdım, biraz daha, biraz daha. Sonunda o kadar hızlandırmıştım ki kontrolümden çıkmıştı. Amy'ye korku dolu gözlerle bakarak "Amy yardım et bana. Bu şeyi durduramıyorum." dedim. Amy telaşa kapıldı ve "Tamam gidip Kheiron'u çağıracağım. Biraz daha dayan!" diye bağırıp dışarı çıktı. Arkasından seslenmeye çalışsam da beni dinlemedi. Dayanmaya çalışsam da sonunda topuz iyice hızlandı ve ellerimden fırladı. Gittiği yerdeki tüm mızrakları da parçalamıştı bu yüzden. Kheiron geldiğinde başım büyük belaya girecekti...

Korkuya kapılmıştım. Kheiron'u nerede bulacağımı düşünemiyordum. Amaçsızca koşuyordum. Sonra karşıma aniden bir şey çıktı ve ben o şeye çarptım. Çarpmanın şiddetiyle düşmüştüm, gözlerimi açtığımda her şey bulanıktı ama 4 tane at bacağına benzeyen bir şeyler gördüm tam çığlık atacakken aklıma yaşadıklarım geldi ve bunların aradığım kişiye ait oldukları anladım. Ayağa kalktım ve özür dileklerini bir bir sıraladıktan sonra her şeyi anlattım. Ben olanları anlatırken yüzünde gülümseme, kızgınlık gibi belirtiler vardı. En son yaşanan şeyi anlatmaya başladığımdaysa koşarak Teo'nun yanına geldik. İçeri doğru adım attığımızdaysa ağzımız açık kaldı. Topuzdan kurtulan Teo'nun çevresinde kırık bir sürü mızrak vardı. Teo onları yapıştırmaya uğraşıyordu ama sanırım saçma bişeydi bu. Kheiron'un yüzüne baktığımdaysa sanki tüm kılları beyazlamış gibiydi. Yüzü donuk ve ağzı açıktı. Önce boğazını temizledi ve ''Apollon çocuğu Theodor Carter bulaşık yıkamak için yemekhaneye '' deyip gitti. Şok olma sırası bu seferde Teo'daydı, kolundaki saate baktı ve ''Ben bittim'' dedi. Çünkü tam yemek yeme vaktiydi.



!!BURADAKİ RP BİTMİŞTİR!!