Yaramazlık Kanımızda Var (71/2)

Teo'yla anlaşmıştık ve şimdi içim biraz daha rahattı. Thalia'nın Ağacı'na doğru gitmeye başladık. Teo bana kulübeden çıkar çıkmaz taktikler vermeye başladı. Küçük ayrıntılardı, aklımda tutmam basitti ama en önemlileride bunlardı. Sonra o gün neler yaptığımı sordu. Bende ilk atışımdaki berbatlığımı ama sonra git gide düzelttiğim atışlarımdan bahsettim. Nelerde sorunlar yaşadığımı , aklımdaki kötü düşüncelerden bahsettim. Bana hepsi için teker teker önerilerde bulundu ve artık kendimi daha bir hazır hissediyordum. Yüzümdeki solmayan gülümsemeyi fark etmişti ve '' Çok mutlusun , kulübedeyken hiçte böyle değildin ?'' diye sordu. '' Böyle seninle konuşunca rahatlıyorum, terapi gibi. Aklımdaki tüm korkularımı tüm endişelerimi kaybettim belki o yüzden böyle mutluyumdur bi de şey sen yanımdasın ya '' dedim sonra başımı önüme eğdim ve yüzümün kıpkırmızı bir domatesten farkı olmadığına emindim.

Burası çalışabilmemiz için en uygun yerdi. Teo'yla bakınırken kendimi rahat hissedebileceğim bir yer gözüme ilişti ve Teo'yla oraya doğru gittik. Burada kocaman bir ağaç vardı, sanki oklarımın tadına bakmak için can atıyordu tabii atabilirsem. Aklımdaki karamsar düşünceleri attım ve Teo'nun atmasını bekledim ama atmadı, oku elime tutuşturdu ve '' Bakalım neler hatırlıyorsun '' dedi. Aklıma o günü getirdim ve hareketleri yaptım, oku öylesine attım. Ok ağaca gelmişti ama sanırım beğenmemişti Teo. Cebindeki tebeşirle hedef noktalarını çizdi ve bana dödü.

"Tamam şimdi, ben de yeni öğrendiğim şeyleri sana anlatacağım. Henüz acemice anlatabilirim, ama benden öğrendiklerinden sonra gidip ders alman seni bu konuda uzman yapar." dedim. Amy mutlu bir şekilde gülümsedi. Sanırım ok atabilmeyi bu kadar çok istiyordu. Bu beni mutlu etti çünkü benim hayatım olan bir şeyi, yine hayatım olan birinin istemesi gerçekten güzel bir duyguydu.

Saatime bastım ve Roloi'yi elime aldım. Amy'nin yanına geçip yayını nasıl tutması gerektiğini, oku nasıl yerleştireceğini, uzaklığı hesaplayıp ne kadar çekeceğini filan gösterdim. Hepsinde de anladığını belirtmek için kafasını salladı. Daha sonra da ben bir atış yaptım, bu onu etkilemişti. "Şimdi eminim ki sen de aynısını yapacaksın canım, merak etme." dedim. Biraz heyecanlı gözüküyordu. Bu yüzden yanağını okşadım ve kendisini rahat hissetmesini sağladım. Atışıysa gerçekten harikaydı!

Atışlarımı her yaptığımda bir kez daha düzeltiyordum ama daha iyisini yapmam lazımdı. Her defasında biraz daha özen gösteriyor, hatalarımı düzeltmeye çalışıyordum. Yine bir atış yapıyordum, tek duruşum düzgündü tam atacakken kulağımın yanında ''vız'' diye bir ses geçti ve ağaca bir ok fırlatıldı, atan kişi tam isabet ettirmişti ama kulağımın o kadar yakınından geçmiştiki kimin attığını düşünemiyordum. Teo olamazdı, o böyle bir şeyi hayatta yapmaz, kardeşleri yine öyle. Peki ama kimdi? Ben bunları düşünürken küçümseyen bir ses tonuyla biri '' Bakın burda bir çömez varmış '' dedi. Oku atanda bu kişi olmalıydı. Yan tarafıma döndüm ve sinir küpü olmuş Teo'yla göz göze geldim ama o kadar korkunç bakıyordu ki gözlerimi devirdim. Nedense kendimi suçlu hissediyordum eğer ben daha düzgün, daha profesyonel atışlar yapabilseydim, bu duruma düşmeyecektik. Her şey benim yüzümdendi, hak etmiştim belkide. İçimden ağlamak geliyordu ama ağlamamalıydım. Teo'nun önünde aciz duruma düşmemeliydim.

Öfkeden köpürmek üzereydim. Eğer yanımda Amy olmasaydı şimdiye kadar kendimi tutamayıp üstlerine atlamış olurdum bile. Ama ilk hamleyi onların yapmasını beklemeye karar verdim. Bu yüzden de onları kışkırtmalıydım. "Çömez mi? Bunu söyleyenin 5 yaşındaki birinin zekasına sahip olması ne kadar ironik." dedim ve pis pis sırıttım. Amy başlarda utanmış duruyordu. Ama benim bu lafım üzerine gülümsedi ve Ares çocuklarına döndü. Onun bu cesur halini gören Ares çocukları daha bir afalladılar. İçlerinden biri kendini toparladı ve "Eminim ki basit bir yarışmada bile sizi ezeriz." dedi. Bu beni kışkırtmaya yetti. Sonuçta onlar da iki kişilerdi, biz de. Amy istediği zaman gayet güzel atışlar yapabilirdi. Bu yüzden Ares çocuklarına "İşimiz bittiğinde bunu hiç yapmamış olmayı dileyeceksiniz." dedim.

Bir yarışma mı? Hayır böyle bir şey olamazdı ama Teo'nun yüzündeki ifade hiçte öyle durmuyordu. O güzel atışlar yapacaktı bense bir hiç. Böyle düşünmemeliydim sonuçta atışlarımı düzeltiyordum yapabilirdim ve yapmalıydım. Sakin bir gülücük fırlattım Teo'ya korktuğumu bilmemeliydi, bu ikimiz içinde iyi olmazdı. İlk olarak onlar başlayacaklardı. Atışları özenliydi ama hiç biri Teo kadar mükemmel atamazlardı- tabii bunda bende vardım-. Atışımda her şey tamdı ama ellerim... Ellerim titriyordu ve bu da okun sapıp merkezden uzak bir yere saplanmasına neden olmuştu. O an Ares çocuklarını bir kahkaha aldı, başımı önüme eğdim. Teo'nun yüzüne bakamadım ama o elleriyle yüzümü kaldırdı ve beni çok rahatlattı.

Amy'nin moralini düzelttikten sonra Ares çocuklarına kötü bir bakış fırlattım. Gülmeleri kesilmişti, hatta sinirleri gerilmişti. Tam üstlerine yürüyecektim ki Amy kolumu tuttu ve "Boşver Teo, biraz eğlensinler. Yarışmamız bitince nasıl olsa ağlayacaklar." dedi. Amy'nin bu ani değişimi Ares çocuklarını bile etkilemişti. İşin ciddiye bindiğini görünce biri hemen yayını ve okunu kavradı. Ama öfkeyle hareket ettiği için atışı şaştı ve ortayı isabet ettiremedi. Bunun üzerine biraz artist bir edayla atışımı yapmaya gittim. Okumu attığım sırada Ares çocuklarından biri özel gücünü kullanarak okumun yönünü saptırdı ve ortayı isabet ettirmemi engelledi. Öfkeden köpürmüş bir haldeydim, ama öcümü almak için beklemeye karar verdim. O atışını yapmak için odaklanırken gözüne ışık tuttum ve atışının sapmasına neden oldum. Ama ben onun okunun isabet bile etmemesine neden olmuştum. Sıra Amy'ye gelmişti, elini sıktım ve kulağına "Bunu yapabileceğine inanıyorum. Kendine güven yeter." diye fısıldadım.

İşin içine özel güçlerde girmişti. Umudumu kesmiştim ama içimdeki ses atacaksın diye heyecanla bağırıyordu. Bu sefer atacaktım, hissediyordum. Bunu yapmalıydım. Sakin bir şekilde ok ve yayı aldıktan sonra oku fırlattım. Gözlerimi açtığımda hedefteydi okum. Zıplayarak arkamı döndüm. Teo kollarını açmış bana doğru hızla yürüyordu. Bende ona doğru gittim ve sarıldım. Şimdi daha mutluydum. Hem hedefi vurup okta gelişmiştim hem de Ares çocuklarının yüzünde pişmanlık hissine sebep olmuştum. Eminim şu an içlerinden bana özel güç kullanmadıkları için pişmanlık duygusuyla savaşıyorlardı. Her şey mükemmeldi. Kazanma olasılığımız yükselmişti. Bir kaç atıştan sonra Teo ve ben Ares çocuklarını yenmiştik. Bir şey söylememize izin vermeden başları önlerinde gittiler ama eminim ki o muhteşem kahkalarımızı duymuşlardır.

Amy'nin kazanmamızı sağlayan atışından sonra birden neşemiz yerine gelmişti. Uzun bir süre Ares çocuklarının yüzlerinde oluşan ifadeleri taklit edip gülmüştük. Önce ayağa kalkıp son atışlarını taklit etmiştim, bilerek de 3 metre öteye atmıştım. Sonra ifade taklitlerine başlayınca yere yığılmıştık. Sonra yavaş yavaş kendimize gelince ciddileştik. Amy'nin atışına bir sone yazma denemesine girdim. Biraz saçmalamış da olsam Amy beğendiğini söylemişti. Biraz düşündükten sonra "Pekala, atışını düzelttin. Şimdi bir canavarla karşılaşma zamanı. Ama önce basit bir hayvanla başlayalım." dedim ve kafamı kaldırıp zararsız bir hayvan aramaya koyuldum.

Teo'nun fazla bakınmasına gerek kalmadan sanki sesimizi duymuş gibi bir canavar bize doğru geliyordu. Sevinmiştim, çok uğraşmamıştık ama küçücük minicik bi sorun vardı. Karşımızdaki canavar biraz büyüktü ya da fazla büyüktü. Çığlık atmamak için kendimi zor tutmuştum. Canavar henüz bizi fark etmemişti ama fark etmesi an meselesiydi. Önce saklandık ani bir hareketle karşısına çıkıp oklarımızın tadına baktıracaktık. Teo bana taktikler, umut ve güven aşılıyordu. Söyledikleri aklımda dolaşıyordu, hepsi yavaş geliyor hızla aklımda dolanıyordu. Orada bir canavarın olmadığını bilseydim ''yeter'' diye bağıracaktım. Uygun anı beklerken canavarı kaybetmiştik ya da biz öyle sanmıştık.

Canavarı aramaya koyulduk, ama sanki yer yarılmıştı da yerin dibine girmişti. Ama böyle bir şey olması bizim sonumuz olabilirdi. Yeraltından gelen canavarlara karşı ben bile okla karşı koyamazdım. Bu yüzden temkinli bir şekilde etrafa bakınıyorduk ki karşımıza bir yaban domuzu çıktı. Amy tereddüt ediyordu, bir canlıya vuramayacak gibiydi. Bu yüzden "Amy, eğer üstüne saldırır diye korkuyorsan merak etme, ben buradayım. Okum ve yayım seni korumak için burada." diyerek onu cesaretlendirmeye çalıştım. Hala kararsız gibiydi. "Bunu biliyorum Teo, ama tereddüt etmemin sebebi o değil. Daha önce hiç bir canlıya ok atmadım." dediğinde ilk başta ne diyeceğimi bilemedim. "Ama bunu yapmalısın Amy, canavarlar sana acımayacak." diyerek iyi mi yaptığımı bilemedim ama laf ağzımdan çıkmıştı bir kere.

Teo sonuna kadar haklıydı. Yapmalıydım, güveniyordum. Karşımızdaki yaban domuzuna gözümü kırpmadan bir tane ok fırlattım bu ok gövdesine gelmişti. Bu onu kızdırmıştı, hızla üstüme doğru gelirken Teo'nun attığı okla yaban domuzu Teo'ya doğru yöneldi. Yaklaşırken attığım ok onu bana çevirdi. Yaban domuzu bir bana bir Teo'ya koşuyordu, biraz zaman geçtikten sonra hem yorgunluktan hemde oklarımızdan yere yığıldı. Son bir can çekişten sonra oracıkta öylece öldü. Bu olay bana güven ve beceri katmıştı. Artık Teo gibi benimde ok yeteneğim vardı. Bunu hemen geliştirmeliydim. Apollondan ders alıp bu konuda daha bir ustalaşacaktım. Ben bunları düşünürken yüzündeki kocaman gülümsemeyle Teo yanıma geliyordu. Bende aynı gülümsemeyle ona doğru gittim ve birbirimize sarıldık. Bu sarılma iki aşıktan çok bir savaşı kazanmış iki dostun sarılmasına benziyordu ve şuan ki durumumuzda böyleydi.

Amy ile bir süre sarıldıktan sonra bir anda birbirimizden ayrıldık. Sanırım ikimiz de kendimizi savaş kazanan savaş arkadaşı gibi hissetmiştik. Bir sonraki aşamanın birbirimize kanka filan demek olduğunu fark ettiğimiz için de birbirimizden ayrıldık. Bu sırada Amy "Peki şimdi sırada ne var ustam?" dedi ve gülümsedi. Ben de gülümseyerek "Bilmem, belki de şu kaybettiğimiz canavar tekrar karşımıza çıkar ne dersin?" dedim. Amy bir an duraksadı, ama kendine güvendiğini hatırlamış olacak, hemen toparlandı. "O zaman aramaya koyulalım." dedi ve yürümeye başladık. Elini tuttum ve aşık olduğum av arkadaşımla birlikte canavarı aramaya koyulduk. Biraz iz sürmenin ardından meyve yiyen bir Harpy gördük. Gülerek "Şanslısın Amy, vejeteryan bir Harpy bulmak herkese kısmet olmaz." dedim.

Bu Harpyle ben tek başıma mücadele edecektim. Vejetaryan olan Harpy'e pek kötü davranmak istemiyordum ama bu bana aykırı bir şeydi. Harpy'ye attığım ilk ok yanından geçti, bu da acı çekmeden beni fark etmesine neden oldu. İçimde biraz korku oluşmuştu ama hemen geçti. İkinci okum ayağına geldi, Bu onu daha da sinirlendirdi ve üstüme gelmeye başladı. Teo kenarda bizi izliyordu. Tek başımaydım. Bir kez daha ok attım bu da başının üstünden geçti. Bu onun biraz ürkmesine neden oldu, arkaya doğru giderken attığım ok gövdesine saplandı ve orada kaldı. Kendini sağa sola attı ve oku çıkarttı. Gözlerinde kızgınlık,acı nefret her şey vardı. Bana bakıyordu, gözlerimi ondan aldım. Yayımı gerdim, sakin bir şekilde konsantre oldum ve oku attım. Ok Harpy'enin gözüne geldi ve kızgınca ince bir sesle bana bağırdı. Sanki '' Bana bulaşma '' der gibiydi. O acı çığlık içimi acıttı ve yayımı indirmemi sağladı. Gözlerim doldu ve Teo'ya döndüm, tam o sırada arkamda bir rüzgar hissettim. Koluma çarpan Harpy'a elimdeki yayın hızla yere düşmesine ve kolumun acımasına neden oldu. Kolumun acısından çığlık attım ve yere düştüm. Teo şok ve kızgınlıkla Harpy'anın arkasından okları fırlattı ve isabet ettirdi. Harpy'da benim gibi düştü. Teo yanıma geldi ve kalkmama yardım etti.

Amy'nin yanına oturdum ve kolunu tuttum. Neyse ki bir kırık yoktu. Ama incinmiş gibi duruyordu. En iyisi biraz tıp yeteneğimi kullanmalıydım. Kolunu yavaşca kaldırdım ve elimi üzerinde gezdirmeye başladım. Birden Amy kolunu çekti ve küçük bir çığlık attı. Sanırım Harpy'ye duyduğum öfke yüzünden Amy'nin canını acıtmıştım. "Özür dilerim canım, daha sakin olmaya çalışacağım." diye söz verdikten sonra ağır hareketlerle kolunu düzeltmeye başladım. Birkaç dakika sonra yorulmuş hissediyordum. Ama Amy "Harikasın Teo, eskisinden de iyi hissediyorum." dediği zaman yorgunluğum kayboldu. O sırada aklıma başka bir şey geldi. "Yayın mahvolmuş. Yenisine ihtiyacın olacak. Cephaneliğe gidelim mi?" diye sordum. Amy yayına baktı ve kullanılmayacak halde olduğunu fark etti. Bu yüzden kafasını salladı ve birlikte ayağa kalktık. Gözü bir an Harpy'nin düştüğü yere gitti, ama zaten o çoktan Yeraltı'nı boylamıştı. Biz de sakin bir şekilde yolumuza koyulduk.


Buradaki Rp bitmiştir!