Yaramazlık da paylaşılır.

Amaçsızca masamda elmamla oynuyordum.Bir elimden diğer elime geçiriyor,ne yapsam diye düşünüyordum.Birden New York'ta arkadaşlarımla okuldan sonra durduğumuz dondurmacı geldi.Çilekli dondurma satardı.Şimdi aklım anılarımla dolmuştu ve canım ölesiye çilek istiyordu.Nereden bulacağıma dair bir fikrim yoktu.Daha sonra aklıma kampa doğru uzanan geniş çilek tarlaları olduğu geldi.Ama bu kesinlikle yanlış olurdu...Ya,bir iki tane olsa?Olmaz,mutlaka yakalanırdım...Ne olacak ki?Sadece birkaç tane...

Bunları düşünürken kulübenin girişine varmıştım bile.Son bir kez kulübeye baktım ve bu bana oradaki çileklerin ne kadar güzel olabileceğini hatırlattı.Ve kulübemden çıktım.Sanırım biraz yaramazlık yapmak herkesin hakkıydı.Tarlalara doğru ilerlemeye başladım.Neyse ki herkes kendi derdiyle meşguldü.Kimse fark bile etmeyecekti.

"Merhaba Ay!!" Sesle birlikte korkuyla omuzlarımı yukarı kaldırdım ve gözlerimi sıkıca kapattım.Daha sonra rahat bir nefes alabildim,gelen Aly'ydi.

"Ah,merhaba Aly."dedim.Bana göz kırptı ve gitti.Şimdi daha hızlı adımlarla ilerliyordum.Yaklaştıkça bu fikir giderek daha korkunç bir hal alıyordu ama ne yazık ki çilekler beni kendine çekiyordu.Göz açıp kapayana kadar tarladaydım.Çilekler çok güzel kokuyordu.Dayanamadım ve eğildim.Bir dala doğru elimi uzattım ama elim başka bir ele dokundu.Korkuyla elimi çektim.

Sabah kalktığımda Sat bana avcılarla diğer insanların ilişkilerini anlattı. Mesela nemflerden hiç hoşlanmadığımızı ve özellikle Dionysos'un bizi hiç sevmediğini öğrendim. Bu gün ben de kalktım ve Dionysos'u kızdırmaya karar verdim. Sat'ten bu işi devraldım sayılabilir belki de. Hızla kalktım ve giyindim. Vakit kaybetmeden dışarı çıktım. Tarlaları bulmam zor iş değildi. Onlardan yayılan güzel koku insanı her şeyi unutturmuştu. Beş dakika sonra tek istediğim çileklerden daha fazla yemekti! Ağzıma ikişer ikişer atıyordum. Tam birini daha gözüme kestirmiştim ki başkasının elinin onun üzerinde olduğunu gördüm. Tam başımı kaldırıp ona bağıracakken onun Hermes kızı olduğunu anladım. Onlar hep buraya gelip çilek çalarlardı. Beni gördüğüne şaşırmış olmalıydı ki gözleri iri iri açılmıştı.

Korkuyla karşımda duran Arthemis Avcısı'na bakıyordum.Ve beklenen soruyu sordum:

"Beni söylemeyeceksin değil mi?"

Ümitle bekliyordum.Ve sanırım istemeden bir kaşımı havaya kaldırmıştım.

"Saçmalama!!Kime söyleyebilirim ki?Dionysos'a mı?Güldürme beni!"

İçim rahatlamıştı.Elimde kalan çileği ağzıma attım.Beni New York'a geri götürdü,Sam amcanın dondurmacısına.En sonunda unuttuğum bir şey olduğunu fark ettim.

"Bu arada adım Ayleyda!!"

Ve yine yapacağımı yapmıştım.Bağırmıştım!!Arthemis Avcısı beni hızla aşağı çekti ve dalların arasına saklandık.Bir satir tarlaların arasından geçiyor,şen ezgiler çalıyordu.Bir an şüphelenirmiş gibi oldu.Kalbim güm güm atıyordu.En sonunda omuz silkip işine devam etti.

"Ucuz atlattık!"dedim

"Kesinlikle"dedi ve devam etti: "Benim adımda Adyali!"

Ona gülümsedim ama birdenbire o gülümsemem korku dolu bir ifadeye dönüştü.Biri beni ensemden yakalamıştı!!

Ayleyda'nın dikkatsizliği canımıza -daha doğru canımız kadar çok sevdiğimiz çileklere- mal olmuştu! Neyse ki arkamızdaki Dionysos değildi, Athena'da öyle, sadece bir kamp görevlisiydi. Kızgın bakışlarla Ayleyda'ya baktı. Ayleyda sakarca gülümsedi. ''Eee, Hermes kızı?'' dedi kabul edip etmeyeceğina bakarak. Adam Hermes çocuklarının hırsızlığına alışmış olmalıydı ki omuz silkti. Sonra bakışlarını bana çevirdi. Benim Ay gibi şirinlik yapıp kurtulmama imkan yoktu. Bana sen hangi kulübedesin bakışı atmıştı.
''Artemis avcısıyım.'' dedim nereyse fısıldarcasına. Adamın gözleri iri iri açıldı. Ve tabii adam kızgın görünmeye çalışmaya devam ediyordu.
''Dionysos beni size karşı uyarmıştı. Artemis avcıları tam bir çilek talancısı.'' dedi homurdanarak. Ben sadece omuz silktim.
''Ben ilk defa buradayım, ne yapalım.'' Adam sadece bakmakla yetindi. Bir süre sonra iç çekti.
''Tamam, ama bir daha sizi burada görmeyeyim.''
''Tabii ki göreceksin.'' dedim arkasından. Ay ise bana sırıttı.

Evet,bugün ne öğrenmiştim?Ah,ilk önce Adyali'nin iyi bir espiri anlayışı olduğunu,ve de sanırım Hermes çocuğu olmanın ayrıcalıkları olduğunu öğrendim.Adam "Her zamanki gibi" dermişçesine bir bakış atıp beni unutmuştu!Ad'e gülümsedim.Bana "Niye gülümsüyor bu?" demek ister gibi bakıyordu.Sanırım bu kamptakiler hislerini bakışlar altında açıklıyorlardı.Ben de ona "Neden konuşmak yerine bakıyorsun!?" dermişçesine bakıyordum şimdi.Ah,kafam karışmıştı!Bu düşüncelerimi verandayı silermişçesine kafamdan attım.Ve tabii bu olaydan sonra Sam amca ve dondurmaları hiç de lezzetli gelmiyordu.Çileklere elveda diyerek tarlalardan ayrıldık.Yolda Adyali'ye sordum:

"Arthemis Avcılarıyla iyi anlaşacağım hiç aklıma gelmezdi!"

"Bir de bana sor!"

Nedense bu benim komiğime gitmişti ve bir kahkaha attım.Ad sadece gülümsüyordu.Bu kızın nesi vardı!?
Birden aklıma kardeşlerim geldi.Kulübemize bir göz attım.İçeride yaşam belirtileri göremiyordum.Hala markette ne yapıyorlardı?Gidip bakmaya karar verdim.Daha sonra Ad'e:

"Benim kardeşlerime bir göz atmam lazım.Sen de.." sözümü kesmişti.

"Benim gidip antrenman yapmam gerek.Bugün yeterince vakit kaybettim."dedi.Hala ciddiyetini koruyordu.Ona el salladım ve yollarımıza ayrıldık.


RP Bitmiştir.(Eğer senin için de uygunsa Ad.)