Biraz yaramazlık yapalım ~

Pegasus ahırlarından çıktıktan sonra kamp içinde boş boş dolaşmaya karar vermiştim. Kılıç antrenmanları, ok atma talimleri yapanlar ve düello yapan melezler vardı. Ben de eğitim almalıyım diye düşündüm. Ama eğitim almak için silahlara ihtiyaç vardı ve bende annemden kalma birkaç bıçak ve hançer dışında hiçbir silah yoktu. Cephaneliğe gitmeye karar verdim. Hem biraz silah ödünç (!) alabilirdim hem de cephaneliği görmüş olurdum. Cephaneliğe ve koca demir kapısına baktım. Açıkçası yalnız girmekten çekiniyordum. Melezlerin oradan silah aşırdığını biliyordum. Bunun için ceza da almıyorlardı ama yinede içimde bir tedirginlik vardı. "Keşke yanımda biri olsa." dedim kendi kendime fısıldayarak. Birden omzuma bir el dokundu ve ani bir refleksle kemerimdeki bıçağımı çıkardım ve önüme doğru tuttum. Omzuma, benden birkaç yaş büyük olduğu belli olan, Asyalı, güzel bir kız dokunmuştu. Bıçağımı ona doğrultmam onu biraz afallatmıştı ama yinede bunu bekliyor gibiydi. Ve ardından "Hey, hey! Sakin ol bakalım.Ben dostum. " dedi gülerek. "Affedersin, refleks işte." dedim beceriksizce. Kız aldırmıyormuş gibi elini sallayarak "Önemli değil, ee sen n'apıyordun bakalım burada ?" diye sordu. Ben bakışlarımı cephaneliğin kapısına odakladım ve kız " Hıı anladım, yaramazlık ha ? Ve bu arada ben Stephanie, Hermes kulübesinden." dedi. Demek Hermes kulübesindendi. Güldüm. Tam da ihtiyacım olan kişi yanımda bitmişti. Hafif sinsi bir gülümsemeyle; "Ben de Alexis, ama sen Lex diyebilirisin, Artemis avcısıyım." dedim.

Sabah sabah kalkmıştım ve yapacak hiçbir işim yoktu. Aleda'nın bana geçen gün Kano Gölün'de "Sen ne zamandır hırsızlık yapmıyorsun?!" diye attığı fırça gelmişti aklıma. Evet evet, bugün bişeyler aşırmalıydım. Marketi karıştırabilirdim yada Kamp mutfağından birşeyler aşırabilirdim ama oralara gidersem yakalanmak gibi bi olay yaşanabilir ve Kheiron'a gidebilirdim. Hele bu saatlerde... Cephanelik! Tabii ya cephanelik'ten birşeyler aşırabilirdim her zamanki gibi! Sinsice cephaneliğe gittim ve kapısının önünde durup etrafı gözetledim. O sırada daha önce hiç kampta görmediğim bir kız yaklaştı kapıya ve etrafına bakındı. Tedirgin görünüyordu biraz. Arkasından ona yaklaşıp omuzuna elimi koyduğumda belinden silahlarını çekip bana doğrultması bir oldu. Şaşırmıştım fakat bu melezlerden beklenir bir davranıştı. Gülümsedim ve "Hey, hey! Sakin ol bakalım.Ben dostum. " dedim. Gözlerini devirdi ve sıkılmış bir biçimde "Affedersin, refleks işte." dedi. Buraya pek gelen olmaz diye burayı seçmiştim ve biriyle karşılaşmıştım. Garipti, evet... "Önemli değil, ee sen n'apıyordun bakalım burada ?" diye sordum meraktan. Bir bana, birde cephaneliğin kapısına baktıktan sonra çözmüştüm olayı. Muhtemelen yeni gelmişti bu melez. Zaten daha önce hiçte görmemiştim dediğim gibi. Sıcakkanlı bir biçimde "Hıı anladım, yaramazlık ha ? Ve bu arada ben Stephanie, Hermes kulübesinden." diye tanıttım kendimi. Biraz rahatlamış görünüyordu. bana doğru gülümsedi ve "Ben de Alexis, ama sen Lex diyebilirisin, Artemis avcısıyım." dedi. Artemis avcılarını sevmişimdir her zaman. Hepsi iyi kızlardı. İleriye doğru adım attım ve cephaneliğin kapısını sert bir şekilde ittim. İçerisi biraz havasızdı ve dağınıktı herzamanki gibi. Uçuşan tozlar ilk önce öksürmeme sebep olsa bile sonradan dışarıya çıkmışlardı bile. Lex'in elinden tuttum ve içeriye doğru çektim. "Hadi gel Lex, merak etme etrafta kimse yok. Şimdi sana güzel birşeyler seçelim." dedim neşeyle. Biraz rahatlamış görünüyordu.

Stephanie cephaneliğin kapısını açarak beni içeriye doğru çekmişti. İçerisi çok büyük ve karanlıktı, biraz tedirgin olmuştum ama Stephanie bana sıcakkanlı ve anlayışlı davranıyordu. Ona güveniyordum ve artık içerideydim. Işıkları açtığımızda içeriyi tam olarak görebiliyordum. İçeride birbirinden güzel silahlar duruyordu. Silahların hepsine teker teker bakıyordum. Tamam, biraz eskiydiler ve uzun süredir burada durdukları üzerilerindeki beş kat toz tabakasından anlaşılıyodu fakat bu çok güzel olduklarını değiştirmezdi. Kocaman bir yığının altında kalmış bir yay gördüm ve yığını ayağımla ittim. Ve üzerinde Antik Yunanca yazılar yazan gümüş renkli yaya ağzım açık baktım. Stephanie beğendiğimi anlamış olacak ki "İstersen alabilirsin, baksana şu yığınlara ! Kimse aldığını bile fark etmez." dedi. Ben de çocukça ve salak bir ifadeyle "Gerçekten mi?!" dedim. Bu aşırı heyecanlı tepkim karşısında Step bir kahkaha bastırdı ve sonra bende yaptığım salaklığı anlayarak gülmeye başladım.

"Gerçekten mi?!" dedi küçük çocuklar gibi. Evet bende hatırlıyorum, kampa geldiğimde bende böyle büyülenmiş bir şekilde sersemlemiş gibi davrandığım için garipsemedim ve kahkaha attım. Aynı ses tonuyla ona "Gerçekten!" dedim yaydıra yaydıra. Gülümseyerek ve Lex'in seçtiği silahı elinden alıp incelemeye başladım. Gerçekten kendine güzel bir parça sevmişti. Silahı kolumla iyice temizleyerek üstündeki kalın toz tabakasını kaldırdım ve Lex' baktım. "Bu gerçekten güzel bir parça Lex." dedim ve elimle kolumu temizledim. Cephanelikten dışarı doğru yürümeye başlamıştık ki birşey aklıma geldi ve durdum. Lex'e dönüp "Peki silahının adını ne koyacaksın?" diye sordum merakla. Güzel birşeyler seçeceğini biliyordum.

Step bana çok canayakın davranıyordu ve ona baya ısınmaya başlamıştım. Elimde tuttuğum gümüş renkli yayı aldı ve biraz inceledikten sonra "Bu gerçekten güzel bir parça Lex." dedi.
Cephanelikten çıkmak üzereydik ki Step aklına birşey gelmiş gibi durdu ve "Peki silahının adını ne koyacaksın?" diye sordu. İsim mi vermem gerekiyordu ? Düşündüm, pek havalı birşey bulamadım. Step beni meraklı gözlerle süzüyor ve cevap vermemi bekliyordu. Cephanelikten yayımın renginde gümüş bir ok seçtim ve Step'in yanına geldim. Yayımı hazırladım ve okumu bir ağaca doğru attım. O kadar hızlı gitmişti ki ok, sadece arkasında kalan gümüşi parıltıları görebilmiştim. Ve o an adına karar vermiştim. Adı bir Artemis avcısına göre o kadar yaratıcı değildi ama silahımla çok uyumluydu. Step'e döndüm ve "Sanırım adını Ayışığı koyacağım" dedim. Step, bana beğendiğini belirten bir bakış attı ve kulübelere doğru yürümeye başladık...

Rp bitmiştir.