Hermes Kulübesine Ziyaret

8- Bir arkadaş edinip kulübesine ziyarete gideceksin.
Mekan: Arkadaşının kulübesi
Katılacaklar: Sen ve arkadaşın.


Her zaman ki aptal dışarı gezmelerine çıkmıştım ve her seferinde kayboluyordum. Bu sefer kulübelerin etrafında gezinmeye çıktım. 11 numaralı kulübenin aynında durdum.

İçeri şöyle bir baktım ki umutsuz vakaydı. Burası tıklım tıklımdı. 10 dan fazla çocuk vardı ve Amy içerideki o gürültüye rağmen kitap okuyordu. Kulübeye girdim ve bazı belirsizlerin bana baktıklarını gördüm. En iyi yaptığım şeyi yaptım. Gülümsemek. Yüzüme en güzel gülümsemelerden birini yerleştirdim.

Amy'ye baktım ve "Amy!" diye seslendim. Gözleri bir an kalabalığı taradı ve sonra beni görünce durdu.

Kitabını bırakıp yanıma geldi. "Alexandra. Nasılsın?" dedi sarılırken. Mahçup bir gülümseme ile baktım ve "İyiyim sen?" dedim. Bu kız çok sıcaktı. İnsanı iyi hissettiriyordu ve iyi bir kız olduğuna bahse girerdim.

Yine sıkıcı bir gündü ve çok kalabalıktı ,kardeşlerim dışarı çıkmışlardı bende tanımadığım insanların arasındaydım ve kitap okumaya başladım sonra sanki adımı duydum ve kafamı kaldırıp etrafa baktım sonra Alexandra'yı gördüm.Onu ilk gördüğümde gerçekten sevmiştim ve ilk defa bir ziyaretçim vardı hemen kitabı bırakıp yanına gittim ve ona sarıldım :

-Alexandra , nasılsın?
-İyiyim sen ?
-Bende iyiyim doğrusunu söylemek gerekirse seni beklemiyordum , geleceğini bilseydim birşeyler hazırlardım ,dedim sanki ne hazırlayacaktım makarna mı ? Tek yapabildiğim yemek bu gerçi bunu bile düzgün yapamıyorken bir Afrodit çocuğunu zehirlemek istemem.
-Bende öyle geziyordum sonra sana uğrayayım dedim.
-İyiki gelmişsin dedim gülerek ve sonra devam ettim kardeşlerim dışarı çıktılar burda yalnız kaldım ve çok sıkılıyordum.Ee ne yapmak istersin diye sordum. Cevabını alamadan sağdan sesler geldi ve döndük aileleri belli olmayan çocuklar kavga ediyorlardı.Ben alışmıştım ama Alexandra alışmamıştı ona döndüm ve gülümsedim sonra cevabını bekledim.

"Kardeşlerim dışarı çıktılar burda yalnız kaldım ve çok sıkılıyordum.Ee ne yapmak istersin " diye sordu. Cevap vermek için ağzımı açmıştım ki yandan sesler gelmeye başladı. İki çocuk kavga ediyorlardı. Amy alışkın bir tavırla tekrar bana döndü. Gülümsüyordu.

"Şey... Bilmem. Konuşalım. Ne dersin?" dedim. Bu kalabalığın arasında parfüm deneyelim diyemezdim ki...

Anlayışlı bir tavırla baktı ve "Tamam." dedi. Sonra eli ile yatağı işaret etti. Yatağa oturduk ve konuşmaya başladık.

"Kamp'a alıştın mı?" diye sordu. Gülümsedim ve "Dünyam oldu burası. Çok hızlı alıştım. Tabii melezlerin katkıları ile..." dedim. Sonra ekledim. "Burada hep böyle kavgalar olur mu?" Çünkü kavga eden çocuklar hala devam ediyorlardı işlerine.

"Burada hep böyle kavgalar olur mu?" Sorduğu soru bu ... aslında garipsememeliydim sonuçta ilk defa geliyordu ben de buraya ilk geldiğimde o soruyu kendime sormuştum o yüzden onu anlıyordum ve gülerek:

-Malesef, çok çocuk olunca bide onlara göre aileleri onları istemiyor o yüzden buradalar ,diye kötü bi düşünceye sahipler ondan çoğu böyle hırçın ama bize bir şeyler yapmıyorlar bir Tanrı'nın çocuğu olmanın ayrıcalığı.

-Alışmışsın hemen dedi gülümseyerek.Bende artık bu konudan sıkılmıştım başka bir konuya geçmek istiyordum mesela babasını çok merak ediyordum bilmiyorum ama diğer melezlerin önceki hayatlarını nasıl yaşıyorlardı hepsini bilmek istiyordum.Sorup sormama arasında gittim ve en sonunda sormaya karar verdim.Umarım bir acın yoktur Alexandra dedim ve sordum:

-Önceki hayatın nasıldı , baban nasıl biriydi , diye sordum .Cevap vermesini bekledim ve babama dua ettim Alexandra bana kızmasın ,lütfen ,lütfen,lütfen...

-Önceki hayatın nasıldı , baban nasıl biriydi?

Soru karşısında donmuştum. Babam... Uzun zamandır düşünmediğim tek şeydi. En son beni tekrar o manyak ötesi okula göndermek istemişti ve karşı çıkmıştım. İşte bu şekilde kampa gelmiştim.

Derin bir nefes aldım ve konuşmaya başladım.
-Önceki hayatım. Orta derece de iyiydi. Babam makyaj tasarımcısıydı ve ilk makyaj malzemelerimi o vermişti. Eski hayatım okul okul dolaşarak geçti. Bir okulda 2 yıldan fazla duramıyordum. Rekorum 2 yıl yani... Öğretmenleri giyinişime, makyajıma hep abartılı derdi. Böyleydi işte... Sen de bahsetsene eski hayatından? Eskileri anlatmakta iyi değilimdir, dedim ve gülümsedim.

Yanlış bir noktaya değinmemiş olmak için dua etmeye başladım. Biraz nerede konuşacağını bilmez bir tavrım vardır. O yüzden yanlış konu hakkında konuşmak pek hoşuma gitmez.

Alexandra'nın cevabını bekledim ve bana kızmadı bu birazda beni rahatlattı.Onu dinledim sonra o da bana sordu , nerden başlayayım diye düşündüm ve karar verdim:

-Benimkiyse maddiyat olarak çok çok iyiydi ama maneviyat olarak gerçekten berbattı.Her istediğimi alabiliyordum o sırada herkes yanımda olurdu ama bir sorunum olduğunda kimse yanımda olmazdı.Benim bir üvey kardeşim vardı adı Emily'di ve birbirimizden daha doğrusu o benden pek hoşlanmazdı .Annem çok iyiydi bana karşı ta ki o adamla evlenene kadar sonra Emily yüzünden çok değişti artık o da beni sevmiyor diye düşünmeye başlamıştım bu nedenle babama hep kızgınımdır beni bıraktığı için o kadın ve o adamla ama o zamanlar bir Tanrı'nın çocuğu olduğunu bilmiyordum şimdi geçti ama aramızda kalsın hala içimde kırgınlıklar var ,dedim ve çok konuşmuşçasına kestim sesimi aslında Alexandra'nın önünde ağlamak istemiyordum zaten o da bunu anlamıştı ve bana gülümsedi , hayatta en nefret ettiğim şey acınmaktır ama bende biliyordum acınacak haldeydim.

Amy'nin şu anki hali acınacak kadar vardı. Onu bu hali ile aylnız bırakmam istedim. Aksi takdirde bir yanlış söz ile onu kırmak ardı işin ucunda.

"Neyse Amy. Seninle vakit geçirmek güzeldi. Seni kulübemize beklerim ve ben gideyim artık." dedim ve çıkışa yöneldik.

Ona sarıldım ve "Sık sık görüşelim Amy. Sen en iyi arkadaşlarımdan birisin." dedim ve kulübemin yolunu tuttum.

Rp Bitmiştir.
Amy yazmak istersen sen de yazabilirsin.