Eve Dönüş

Yorucu bir günün ardından herşeyden uzaklaşmak ve biraz rahatlamak için Long İsland'a gidiyordum. Adeta sahiplendiğim bir sahil vardı. Sanki benimdi orası.Çok seviyordum orayı.Oraya gidiyordum.Kumlara uzanacak denizin sesini dinleye dinleye uyuyacaktım. Ayaklarım suya deydiği anda adeta canlanmıştım. Sudan vücuduma güç geçtiğini his edebiliyordum. Gözüm açılmıştı.Aniden aklıma annem geldi.Gerçi ona anne demelimiydim hiç bir fikrim yoktu. Benim gerçek annem değildi ki. Ama ne olursa olsun bana çok iyi bakmıştı. Gidip onun ile konuşmam gerektiğini hissettim. Neler olduğunu bana anlatmalı diye düşündüm.Nasıl gidecektim peki ?'' Kar tanesi '' diye bağırdım. New York'a gitmenin daha kısa bir yolu yoktu. Havaya bir çilekli jelibon fırlattım ve ''Kar tanesi'' dedim. Jelibonu mideye indirdi ve ardından dönüp o masmavi gözleri ile bana baktı.Yelesini okşadım. Çevik bir hareket ile üstüne atladım ve '' New York'a gidiyoruz tam gaz eve'' diye seslendim. Kişnedi ve tam gaz yol almaya başladık . 15 dakika sonra New York ufukta görünmeye başlamıştı.Evim diye geçirdim içimden.Gerçekten duygulanmıştım.Düşüncelere dalmışken Kar Tanesi'nin kişnemesi ile irkildim.''Nereye iniyoruz?'' der gibi bir kişnemeydi bu. Elim ile parkı işaret ettim. ''Ağaçların arasına bırak beni dostum'' dedim.Kişnedi ve inişe geçti.Gayet yumuşak bir iniş oldu.Sırtından indim.''2 saat sonra burada bulaşalım''dedim. Tama dercesine başını salladı ve göğe yükseldi. Parkın öbür ucuna yürüdüm. Tam karşımda evim duruyordu.İçim bir tuhaf oldu.Nefesimi verdim ve kendi kendime ''Gerçeklerle yüzleşme zamanı'' dedim. Tahta kapıyı aralayıp bahçeye girdim. Kapıya doğru yürüdüm. Kapının önüne geldiğimde içimden dönüp gitmek geldi.Ama tam o anda kapı açıldı . Karşımda annem duruyordu. Başta beni gördüğüne inanamadı.Suratında kocaman bir gülümseme belirdi. ''Ryan! S-sen burdasın.''dedi. Bunu o kadar içten söylemişti ki kimse ters cevap veremezdi. '' Evet anne burdayım''dedim.Bahçedeki salıncağa oturduk.Uzun uzun sohbet etmeye başladık.Laf lafı açtı ve konu melez kampına geldi. Soğuk bir sesle '' Benim gerçek annem değilsin.''dedim.Biraz kaba söylemiştim sanırım.Annemin suratı asıldı ve anlatmaya başladı. '' Evet Ryan,senin gerçek annen değilim''dedi gözleri dolmaya başlamıştı. '' Sen daha dört aylıktın. Malum annen sen bir aylıkken gitmek zorunda kaldı.Baban ise ölümcül bir hastalığa yakalanmış ve beklenmedik bir günde ölmüştü.Yetimhaneye bırakılacaktın. Ben ise karşı komşunuzdum o zamanlar. İçim el vermedi.Seni evlatlık aldım.Gerçeği de söylemedim.Amphitrite bir gün gelip bana her şeyi anlattı.Bir gün evden gideceğini orada güvende olacağını söyledi. Ama ben sana söyleyemedim. Yani işin aslı ben senin gerçek annen değilim,ama sana öz oğlum gibi bakıp her şeyini eksiksiz yapmaya çalıştım. Senden bunu sakladığım için özür dilerim''dedi ve ağlmaya başladı. Fark etmemiştim ama bende ağlıyordum. ''Anne''diye seslendim.Kafasını kaldırıp bana baktı. Boynuna o kadar sıkı sarıldım ki biraz daha sıksam elimde buharlaşacaktı . Suratımızda ki o ifade gitmişti.Sanırım benim sinirlenip bağırıp çağırarak evi terk edeceğimi sanıyordu. '' Her şey için çok teşekkür ederim. Anne. '' dedim ve ona melez kampını anlatmaya başladım . Konuşma bittiğinde hava kararmıştı. ''''Sanırım gitme vaktin geldi'' dedi. Haklıydı. ''Bir dakika bekle '' dedi. Koşarak içeriden 4 poşet getirdi. Her şeyim içindeydi.'' Bunlara ihtiyacın olacak''dedi ve gülümsedi. Poşetleri aldım. ''Teşekkür ederim Anne sık sık geleceğime söz veriyorum''dedim ve karanlığa doğru yürümeye başladım. Havaya bir draje fırlattım ve '' Kar Tanesi'' diye bağırdım . Bir kaç dakika sonra melez kampına doğru yol alıyordum.