Kendine gelmeye başladığı anda hissettiği ilk şey, vücudundaki garip ağrıydı. Sanki binlerce minik iğne aynı anda kaslarındaki her noktaya batırılıyordu. Hafif bir sesle inledi ve gözlerini açmaya çalıştı. Çalıştı, çünkü onlar da sanki bir anda bir ton ağırlığına bürünmüştü. Elini yüzüne götürdü, sanki yüzünün hala orada durup durmadığını görmek istiyormuş gibi. O sırada yatağın yanından bir ses, 'Uyanıyor. Nektarı getirebilirsiniz.' dedi. Bu sesin kime ait olduğunu biliyordu ve bu, kötü modunun dağılmasına hiç de yardımcı olmamıştı. Neredeyse yatıp tekrar uyumak isteyecekti. Kardeşinin sesini nerde duysa tanırdı artık. Epey bir zorlanarak da olsa gözlerini açtı ve yanında oturan, kendisini endişeyle süzen Zack'e baktı. Uyandığını görünce yüzüne bir gülümseme yerleşti. 'Ah, küçük kardeşim sonunda uyanmaya karar verdi demek.' Ona kötü kötü bakmayı başardığını düşündü. 'İyiyim ben, moruk. Neredeyiz? Ne oldu?' Zack tuhaf tuhaf baktı ona, sanki böyle bir şeyi nasıl unuttuğunu anlayamıyormuş gibi. Ağrıyan kafasını biraz yoklamayı deneyince, gigantlarla savaşa gidebilmeleri için geçmeleri gereken test geldi aklına. 'Ah, lanet olsun! Sakın geçemediğimi söyleme bana!' Çaresizce baktı onun yüzüne. Gördüğü ifadeye ne anlam verebileceğini bilmiyordu. Bir yandan üzülüyormuş gibiydi, bir yandan da neredeyse onaylamaz bir bakış vardı yüzünde. Doğal olarak aklına en kötüsü gelmişti Allen'ın. 'Athena beni seçmedi.' dedi tekdüze bir tonla. Bir yandan böyle bir şey olamayacağını düşünüyor ve umuyordu, ama... 'Saçmalama küçük kardeşim, tabii ki seçti. Ama anlayamıyorum Allen, bu kadar abartıya kaçıp da neredeyse kendini öldürecek ne vardı? Hepimiz o teste girdik, biliyorsun.' Onun bu azarlar ses tonu sinirlerine dokunmaya başlamıştı. Bu açıklayabileceği bir şey değildi ki. 'O kadar çok kan kaybettin ki bir ara ambrosia ya da nektar bile işe yaramayacak sandık.' dedi kardeşi, sesinde gizleme gereği duymadığı bir endişeyle. İç geçirdi ve başını yastıklara dayayarak gözlerini kapattı. En azından testi geçmişim, diye düşünüyordu. Zaten önemli olan da buydu. Sözü vardı Matt'e. Amacına ulaşmadan, görevini tamamlamadan kendisine bir þey olmasına izin veremezdi. O sırada içeriye melez danışmanlarından biri girdi ve elindeki bardağı ona verdi. Nektara karşı, neredeyse ilk karşılaştığındaki gibi bir önyargı besliyordu. Önce burnuna yaklaştırıp şöyle bir kokladıktan sonra çekine çekine bir yudum aldı. Damağına yayılan nektarın çikolata ve çilek tadı, içine bir rahatlama hissinin yayılmasına neden oldu. Bütün ağrıları ve üzerindeki o ağırlık hissi, yavaş yavaş da olsa geçmeye başlamıştı. 'İyiyim ben, Zack. Sorun yok artık. Athena göreve ne zaman çıkacağımızı söyledi mi?' Zack başını iki yana salladı. 'Hayır, ama acelemiz de yok. En azından şu anda.' Ne demek istediğini anlıyordu. Kendisi de dahil olmak üzere, seçmelerde yaralanan bir çok melez olmalıydı. Neredeyse tüm kamp katılmıştı seçmelere ve Katherine ile Zack haricinde kimin seçildiğini bilmiyordu. 'Gruplar belli oldu mu?' diye sordu kardeşine. 'Evet. Aynı gruptayız, lider benim.' dedi kardeşi kendinden emin bir ses tonuyla. Böyle zamanlarda onunla uğraşmayı gerçekten sevmiyordu. 'Tebrikler.' dedi bunu pek de istekle söylemediğini belli eden bir ses tonuyla. Nektarından son bir yudum daha aldıktan sonra, 'Gidelim artık, olur mu?' Zack itiraz edecekmiş gibi görününce, hemen ekledi. 'Bak, ben gerçekten iyiyim. Burada daha fazla kalmam daha kötü. Gidip biraz alıştırma yapmalıyım en azından.' Zack daha fazla üstelemek istememişti anlaşılan. Üzerine hemen gömleğini geçiren ve bardağını baş ucundaki sehpanın üzerine bırakan Allen önde, o arkada, revirden çıktılar.
Konu: Seçmelerin Ardından 
Perş. Nis. 07, 2011 10:35 am